मान्छे बिनाको मान्छे
बादल आफू बिलाएर
बरसी रहेको छ यहाँ
वृक्ष आफू निहुरिएर
फलिरहेको छ यहाँ !
दियो आफू जलेर
ज्योति छरिरहेछ यहाँ
हिमाल आफू पग्लेर
प्यास मेटाइरहेछ यहाँ!
पत्थर आफू फाटिएर
फूल फुलाइरहेछ यहाँ
मरुभूमि आफू रापिएर
खरबुजा फलाइरहेछ यहाँ!
तर,
म मान्छे,
कति स्वार्थी?
कालो गोरो भनेको छु
विभेदको अनगिन्ती रेखा कोरेको छु
म मान्छे बिनाको मान्छे भएको छु।
हाँसो, भाषा
सब उही छ
आँसुको रंग
सब उही छ
नसामा बग्ने
रगत सबैको रातो छ
फेरि कोही अजम्बरी छैन यहाँ।
तर,
मैले आफू कहिल्यै नमर्ने ठानेको छु,
त्यसैले मानवता चटक्कै बिर्सेर
मान्छे मान्छेबीच पर्खाल ठड्याउँदै
मान्छे बिनाको मान्छे भएको छु।
कौशलटार, भक्तपुर
