मैले दुइटा खुट्टा

सुरेन उप्रेती

टेकेर

लुखुर लुखुर हिँड्दा

अरूले तयार पारेको लगाएर

लाज छोपेर उभिएर

मेसिनजस्तै

ट्याउँट्याउँ बोल्दैमा

मलाई मान्छे नभन ।

थुतुनोमा रौँ पलाएपछि

खौरन जानेँ भन्दैमा

मेसिनले झैँ छाप्न र

छापिएको बोलाउन जान्दैमा

प्रोग्रामिङ गरेको रोबोटजस्तै

भीर पाखा चहारेँ भन्दैमा

मलाई मान्छे नभन ।

एउटा उन्माद राँगाले पनि

साना बाच्छा र बाख्राहरूलाई

सिङ रोपेर आन्द्रा निकाल्दैन

रिसाएको कुकुरले पनि

अरूका छाउराहरूलाई

निर्दयी भएर लुच्छदैन

रगत तन्तनी पिउँदैन

म च्यूत भैसकेँ

पशु र कीरा भन्दा पनि

अझ धेरै तलको ।।

कुनै सोच, विवेक र करूणारहित

कलिला मुनाहरुमा नङ्ग्रा धसेर रमाउने

क्रूर र हिँस्रक जनवार भन्दा तुच्छ

प्रकृतिमा त्यस्तो कुन प्राणी होला र ?

मेरो मगजमा

कुनै सम्वेदना उम्रदैन भने

चेतना नभएर

माया ममता विवेक

शून्य छ मने

म कसरी मान्छे भएँ

कि त मान्छेको परिभाषा फेर

के गर्छौ यो एक्काइसौँ

शताब्दीको फलाको हालेर

कसैले पुस्तौँ अगाडि

रेकर्ड गरेर छोडेको क्यासेट जस्तो

अन गर्दा बर्बराउने मात्र भै सकेँ

भो मलाई मान्छे नभन।

अटवा, क्यानडा