Tag: दिपेश राई

लघुकथा : इमानदार प्रसादको कथा

दिपेश राई २०८२ आश्विन २८ ०७:०४

तालीको गडगडाहटमा इमानदार प्रसादलाई दोसल्ला ओढाइँदै गर्दा इमानदार प्रसादको मनमा उथलपुथल चल्दै थियो । पार्टीले कार्यक्रमको आयोजना इमानदार प्रसादको राजनैतिक...

पूरै पढ्नुहोस्

छोटोकथा : मन बिझाएको त्यो सम्झना

दिपेश राई २०८२ श्रावण १३ ०३:०१

एउटा गैरसरकारी संस्थाले पूर्वी नेपालका केही जिल्लाहरूमा सञ्चालन गरेको परियोजनाको अनुगमन र कार्य प्रगतिको जानकारी लिन म पूर्वको भ्रमणमा थिए...

पूरै पढ्नुहोस्

छोटो कथा : शुक्रराज हरायो !

दिपेश राई २०८२ बैशाख २३ ०७:०१

आज ऊ कार्यालयबाट आउँदा कतै नहेरी घोप्टो परेर एकोहोरा लम्कँदै कोठा आइपुग्यो । कोठामा आउनासाथ ढोका लगायो । सधैं कोठामा...

पूरै पढ्नुहोस्

कथा : अन्तर्युद्ध

दिपेश राई (खोटाङ) २०८१ माघ ८ ०४:०१

रातको करीब १ बजिरहेको छ । मनभित्रको कुरा सुनिने गरी सन्नाटा व्याप्त छ । म वल्लोपल्लो कोठाका सबै सुतिसकेको अनुमान...

पूरै पढ्नुहोस्

छोटो कथा : त्यो भेट सुवर्णसँग

दिपेश राई २०८१ पुष ९ ०७:०१

अध्ययन ताका तीन वर्ष बिताएको शहर विराटनगर नोकरीको सिलसिलामा चौध वर्षपछि आएको आज ठ्याक्कै दुई महीना हुन लागेको छ ।...

पूरै पढ्नुहोस्

कथा : त्रिशंकु

दिपेश राई (खोटाङ) २०८१ पुष २ ०४:०१

एसइईको नतीजा आयो । सरकारी स्कूलबाट पढेर पनि ‘ए’ ग्रेडमा पास भई कविता । टंकसेरले घरकै सानो सुँगुरपाठो काटेर खुशीयाली...

पूरै पढ्नुहोस्

कविताः मान्छे

दिपेश राई २०८१ मंसिर १३ १२:०१

बाँझिएको मनभित्र कल्पनाका थाँतीहरू केही उत्कर्षका केही खुशीका केही सपनाका एउटा विष्फोट पर्खिएर बसेका हुन्छन् युगले दिँदैन युगले खोस्दैन युग...

पूरै पढ्नुहोस्

कविताः बलिदानको कथा

दिपेश राई २०८१ कार्तिक २२ १२:०१

रिमाल ज्यूले भनेझैँ एक जुगमा एक दिन एक पटक उलटपुलट आयो “व्यवस्था” लाई बढारेर गयो तर परिपाटीलाई उल्टाउन सकेन त्यो...

पूरै पढ्नुहोस्

लधुकथा : रिटायर्ड रामकृष्ण जी

दिपेश राई २०८१ कार्तिक १३ ०७:३०

‘हैन कता जान लाग्नु भो ?’ सुलोचनाले पति रामकृष्ण जीलाई तयार भएर निस्किएको देखेर सोधी । रामकृष्ण जीको सहज उत्तर ‘अफिस, कता...

पूरै पढ्नुहोस्

कविताः एउटा मृत्युको बकपत्र

दिपेश राई २०८१ आश्विन १० १२:०१

जीवनको अन्तिम क्षणमा उसले आफ्नो विगतलाई धिक्कारेन बरु बाँचेका क्षणहरूलाई सम्झदै नमन गर्न खोजेथ्यो समयले उसलाई ठगेको उसले गुनासो पनि...

पूरै पढ्नुहोस्

कविताः आकांक्षा र नियति

दिपेश राई २०८१ आश्विन ३ १२:३५

कहिलेकाहीँ लाग्छ आकाशको सुदूर कुनै कुनामा पुगेर मुर्छा पर्ने गरी रोऊँ नथाकिन्जेल मलाई थाहा छ फकाउन कोही आउने छैन आमा...

पूरै पढ्नुहोस्

साहित्यपोस्टका प्रकाशनहरू