सम्झन्छु !

गाउँका भालेहरू बास्नु अगाडि

जब मस्त निद्रामा थियो मेरो गाउँ

जूनको चकमन्न उज्यालोमा

साह्रै बिरक्तिएर गाउँको जिन्दगीसँग

सानो झोलामा सपनाहरू कोचकाच पारेर

लुसुक्क सहरतिर भागेको ।

त्यतिबेला अहँ ! रोक्न सकेन मलाई

सङ्घारमा उभिएकी मेरी आमाका

टिलपिल टिलपिल झरेका आँसुहरूले ।

sunila babu

साँच्चिकै

भव्य स्वागत गऱ्यो सहरले

लाग्थ्यो

ऊ बेचैन थियो हाम्रै प्रतीक्षामा

र जसरी सदियौँ कालदेखि

पिपलका अनगिन्ती जराहरूले

माटोलाई जकड्छ

त्यसरी नै उसले

हलचल गर्न नसकिने गरी

समायो हाम्रा पाखुरीहरू ।

अनेक हन्डर खाँदै

हिमालदेखि बग्दै आएका नदीहरूजस्तै

निरन्तर बग्न थाले

हाम्रा पसिनाहरू

बेलाबखत रगतहरू

र सहरका घरहरू

हेर्दा हेर्दै आकाश छुन थाले

बाटाहरू चिल्ला र फराकिला भए

र बने

रङ्गीबिरङ्गी बगैँचाहरू

रमाइला तलाउहरू

सुस्ताउने उद्यानहरू

भव्य होटेल, अस्पताल, स्कुलहरू

ओहो ! साँच्चिकै भव्य देखिए सहरहरू

र त सहरहरू

आफूलाई सभ्य हुँ भन्न थाले।

यो सहर जन्माउँदा

भोगियो कति बगरका नियतिहरू

जो हरेक सेकेन्ड, घण्टा, महिना र वर्ष

खिइँदै जान्छ निरन्तर निरन्तर

यो सहरमा पसिनासँगै

मिसिएका छन् रगतहरू

कति आँसुहरू

र कहिले नफर्कने गरी

कति श्वासहरू

त्यसैले त यो सहर

फगत एउटा सहरमात्र नभई

एउटा भव्य चिहानपनि हो ।

तर अफसोच

हाम्रा पसिनाहरूले

सहरहरू भिज्न छाडेपछि

कमजोर भएका हाम्रा हात र खुट्टाहरूले

हामीले नै बनाएका

सहरका भित्ताहरूको साहारा खोज्न थालेपछि

अनि गुमनाम भए

सहरको मुटु र मस्तिष्कहरू

र हामीसँग

अचाक्ली निर्मम बन्यो।

तुसाराले कठ्याङ्ग्रिएको मन बोकेर

जब सुनसान बाटाहरू हुँदै

सोझिए पाइलाहरू गाउँतर्फ

त्यो बेला मलाई

एकटकले हेरिरहेका थिए

सहरका आकाश छुने ठुलाघरहरूले

जसलाई मैले

इँटा, बालुवा, सिमेन्ट र छडहरू बोकेर

जवान बनाएको थिए

मैले तिनीहरूका चम्किला भित्ता र सिसाहरूमा

मेरी आमाको जस्तै

अदृश्य आँसुहरू देखे

भ्रमित छु म अझै

मैले देखेको ती आँसुहरू

तिनका आफ्नै आँसुहरू थिए

या मेरा आँसुहरूको प्रतिविम्ब !

दिक्तेल, खोटाङ्ग हाल बानेश्वर