“के हुन्छ र, एक थोपा हाम्ले फालेको पानीले ?” टोलको मूलबाटो छेउ उभिएकी सिर्जनाले आक्रोशित हुँदै भनिन् ।

“त्यो पानीले भविष्यको पातलाई सुक्नबाट बचाउँछ, सिर्जना ।” सानी आमाको आवाजमा पीडा थियो ।

सिसौको रूखमुनि बसेर, उनीहरूले झर्दै गरेको पातलाई हेरिरहे । सानी आमाले गहिरो सास फेर्दै भनिन्, “तिमीलाई थाहा छ ? यो रूखले हामीलाई जीवनभर शीतलता दिएको छ । तर, हामीले यसको जरामा नूनपानीले छर्केर तड्पायौं । सोच, यही रूख ढल्यो भने तिमी त गर्मीमा जल्नेछौ ।”

सिर्जनाले सम्झिन्, बाल्यकालमा यही रूखले उनलाई कति चोटि ओत दिएको थियो । उनी मौन भइन् ।

त्यस दिनदेखि सिर्जना टोलमा सबैलाई रूख रोप्न प्रेरित गर्न थालिन् । हरियो सपना अब सबैको साझा बन्ने देखेर सानी आमाले थपिन्, “जसले प्रकृतिलाई सम्मान गर्दैन, ऊ आफू पनि सम्मानित रहँदैन ।”