योगेन्द्र तिमिल्सिना

चौध वर्षकी सपना परियार र पन्द्र वर्षकी विमला नेपाली एकदिन सल्लाह गरेर सुटुक्क आफ्नो गाउँ थवाङ्बाट भागे । आ–आफ्ना आमाका थैलीबाट उनीहरुले केही रकम चोरेका थिए । गाउँमा कोदो रोप्ने, मकै गोड्ने, माटो खन्ने, घाँस काट्ने, भाँडा माझ्ने, भारी बोक्ने जस्ता अनेकौँ दुःखका काम गर्नु परे तापनि न उनीहरु भरपेट खान पाउँथे, न कहिल्यै कुनै दिन रमाइलो नै गर्न पाउँथे, वन पाखामा एकला एकलै विरहका गीतहरु गाउनु बाहेक उनीहरुसँग कुनै मनोरञ्जनका साधन थिएनन् । पैदल र बसको यात्रा गर्दै उनीहरु काठमाडौंको कोटेश्वर ओर्ले ।
गाउँकै मिना नाउँकी एउटी दिदी पहिलेदेखि नै भक्तपुरको एउटा इँटाभट्टामा काम गर्थिन् । कहिलेकाहीँ उनी गाउँमा आउँदा नयाँ भट्किला पोशाक र चप्पल लगाएर आउँथिन् । उनको हातमा मोबाइल पनि हुन्थ्यो । मिनाको चहलपहल देख्ता उनीहरु पनि कहिले काठमाडौं पुग्नु भनी दृढ प्रतीक्षामा थिए । तिनै मिनाले काम गर्ने ईँटाभट्टाको ठेगाना लिएर उनीहरु काठमाडौं आएका थिए । कोटेश्वरमा बसबाट झर्ने बित्तिकै उनीहरु भक्तपुरतिर लागे । ठेगाना अनुसार उनीहरु इँटाभट्टा पुगे ।

नभन्दै इँदाभट्टामा उनीहरुले काम पनि पाए । उनीहरुलाई इँटाले चारैतिर घेरेको र जस्तापाताको एकखापे ढोका भएको एउटा धुले कोठा दिइएको थियो त्यसैको एका कुनामा भात पकाएर खान्थे र अर्को कुनामा राति सुत्ने गर्थे । केही पर उनीहरुको एउटा सामुहिक शौचालय थियो । खाना खाने छुट्टी बाहेक दिनको दस घन्टा उनीहरुले भट्टामा काम गर्नुपथ्र्यो । उनीहरुले भट्टामा पाकेका इँटा बोकेर अलिक पर चाँग लगाउनु पथ्र्यो । तिनै चाङ् लागेका इँट्टा गन्ती गरेर उनीहरु हरेक हप्ता ज्याला बुझ्थे । दुःख गरे पनि गाउँमा उनीहरु स्वतन्त्र थिए, सफा हावा सास फेर्न त पाउँथे । यहाँ त चोबिसै घण्टा इँटाको धुलो, चौकिदारको नियन्त्रण र खप्की खानुपथ्र्यो । फरक के थियो भने गाउँमा नोट देख्न पाइँदैनथ्यो, तर यहाँ त धेरथोर जे भएता पनि नोट देख्न पाइन्थ्यो । दुबैले एक एकओटा मोबाइल पनि किनेका थिए । राति दुबैजना युट्युबका गीतहरु सुन्थे । आफू पनि गाउँमा गाउने गरेका लोकगीतहरु भिडियोमा रेकर्ड गरी फेसबुकमा हाल्थे । गीत गाउने कलाले गर्दा उनीहरु इँटाभट्टामा चर्चित हुन थालेका थिए ।

एकदिन इँटाभट्टाको स्टोरी तयार पार्न एउटा चर्चित पत्रिकाका पत्रकार भट्टामा आइपुगे । सपना र विपनाका गीतहरु उनीहरुले सुने । पत्रकारले अन्तर्वार्ता लिने क्रममा उनीहरुलाई सोधे, “गाउँमा दुःख कि शहरमा दुःख ?”
उनीहरुले पत्रकारलाई यस्तो जवाफ दिए,

“गाउँमा गाउँकै दुःख, शहरमा शहरकै दुःख ।”