अव्यक्त शब्दहरू मौन छन्,
तर इसारा काफी छ—
ढुकढुकी सङ्गीतको ताल जस्तो।
हावामा चित्कारको धुन…
कसरी सम्झाउँ यी मर्माहत रूखहरूलाई
जरा सुक्दै गर्दा पनि
कोपिलाले फक्रने आशा देख्छन्?

तिमी छुट्टिएर गएको बाटो,
आज पनि स्मृतिमा ती बिलाउँदै गएका पदचाप गुञ्जिन्छन्।
जसरी नदीको छालको बिस्मृत सम्झना
सुक्खा बालुवामा पनि बाँचिरहन्छ।

मसँग बाँकी छ
एक चिम्टी समय,
र केही अपूरा चाहनाहरू,
जसलाई म आशाको त्यान्द्रोले सिलाइरहेछु।

तर,
कहिल्यै बुझ्यौ त?
मौनता बोलेन, चिच्याइ रह्यो।
र म आजसम्म
त्यही आवाज सुनिरहेछु—
छटपटाहटको भूमरीमा,
एकाकीपनको शून्यताभित्र,
थोरै जिजीविषा बचाएर।