बर्माको पहाडी सहर मोगोकमा यसपालि पहिलेको तुलनामा बढी नै वर्षा भयो ।  लगातारको झरीले न त शरीर सफा राख्न दियो न त मनलाई नै । सुन्दर र शान्तिमय यो सहरमा घाम नलाग्नु भनेको चिसो बढ्नु हो । चिसिएका मानिसहरू निन्याउरा भएका थिए घामबिना ।

आज पानी रोकियो र आकाश सफा भयो । शायद आकाशको आँसु निख्रियो । घाम लागेको होइन, यस्तो लाग्यो, उसले मलाई हरेर मुसुक्क हाँसेको हो । त्यस झल्काइमा मन भित्रभित्रै कुतकुतिएको छ ।

म घरको बरन्डामा झरीले रुझेको शरीर सेकाउँदै छु । बरन्डाबाट टामेटाउँ पहाड पनि भर्खरै नुहाएर पर स्तूप हेर्दै आफ्नो आङ सुकाइरहेको  । ध्यानमा बसिरहेको बुद्धको मूर्ति पनि म जस्तै नुहाएर आफ्नो आङ सुकाइरहेको छ । यस्तैमा गाउँको विहारबाट बजाइएको बौद्ध प्रवचन र मङ्गल धुन कानसम्म गुञ्जिन आइपुग्छ । घामले तात्दै गरेको शरीरमा त्यो धुनले मनलाई अझ शान्त बनाउँदै लैजान्छ ।

घरको बिरालो दौडेर काखमा बस्न आउँछ । यति मीठो घाम लाग्दा पनि किन काख खोजेको होला भनी रिस पनि उठ्छ । बसी त सक्यो, काखबाट उतारिन । पल्लो घरको कुकुरले भुक्न  सुरु गर्छ । कुकुर भुक्न थालेपछि काखको बिरालोले कान ठाडा बनाउँछ र उसको रौँले मलाई कता कता घोचे जस्तो महसुस हुन्छ । मिठो घोचाई । ऊ यति छिटो भाग्छ कि मैले पक्रिनै सक्दिनँ । एकै छिन् भए पनि घोचाइ जारी रहोस् भन्ने चाहानामाथि तुसारापात हुन्छ ।

त्यतिकैमा कोठा सफा गरिरहनुभएको आमाले भित्रबाट कराउँदै भन्नुहुन्छ, “ए टौटौ ! आइज त यहाँ ।”

उठ्न मन नहुँदा नहुँदै पनि आमाअघि पुग्छु ।

“जा त बरन्डामा यी बिछ्याैना टाङ त, घाम देख्न नपाएर ढुसी गनाउन थालिसकेछन् ।”

झरीको कारणले ओछ्यान, सिरानीबाट एक प्रकारको अमिलो गन्ध आइरहेको थियो । सुत्दा मैले पनि ख्याल गरिरहेको थिएँ ।

“१८ वर्ष लागिसकी । तै पनि उसको ओछ्यान सुका भनेर मैले अह्राउनु परिरहेको छ ।  अब त आफैले जानेर गर्नुपर्ने हो त ।”

केही वर्ष यता उहाँले म जवान हुँदै गएको तर काममा फुर्ती नगरेको आरोप लगाउन थाल्नुभएको छ । तर आमासँग यस्ता कुरामा टन्टा गर्नुको अर्थ छैन । म चुपचाप सुकाउन थाल्छु ।

ओछ्यानसँगै नजिकै टुलमा बसेर आफैँलाई पनि घाममा पुनः सुकाउँछु । मेरा आँखा सुकाएका ओछ्यान, सिरक, सिरानीमा अडिन्छ । घामको न्यानोपन पाउन आतुरिरहेका  मजस्तै ती मुलायम चीजहरू हेरेर मनभित्र एक्लोपनले कोपर्न थाल्छ । जसो त्यसो मनलाई बाँधेर एकोहोरिन खोज्छु । तर सक्दिनँ । मेरो आँखा त्यो सिरानीतिर पुगिहाल्छ । फेरि मनलाई बाँध्न कोसिस गर्छु । त्यसबाट आँखा हटाउँछु । घरअगाडिको एकर्कामा बेरिएको बिजुली तारहरूलाई हेर्छु  । तारहरू नाङ्गै अलिकति पर छन् । ती एक ठाउँ जोडिए भने ? अहो, त्यसबाट आगो बल्छ नि । म अलिकति डराउँछु तर पुनः ती तार जोडिएको दृश्य मनमा आइरहन्छ ।

यी तार जस्तै मान्छे चाहिँ किन नाङ्गै  बस्दैनन् । अँ, एकपल्ट एक जना साथीकी दिदी (जसले दुई जना छोरा जन्माइसकेकी छिन्)ले भनेको कुरा याद आउँछ, “घरमा एक्लो हुँदा मलाई नाङ्गै भई ऐनाअगाडि घन्टौँ उभिन मन लाग्छ । तर नाङ्गो भएर ऐना हेर्दै गर्दा घरका मान्छेले कुनै न कुनै कामले बोलाउँछन् । कहिले बच्चाले खोज्न थाल्छन् । धक फुकाएर कहिल्यै नाङ्गो बस्न पाएको छैन ।’

उनको कुरा सुनेपछि मलाई नाङ्गो बस्नु मन लागेको थियो । मलाई डिस्टर्ब गर्ने त कोही थिएनन् । रात परेपछि म सबै कपडा खोलेर सिरकभित्र घुस्रिन थालेकी थिएँ । सुरुमा जाडो लागेको थियो तर जब सिरक तात्दथ्यो, मलाई साँच्चै नै आनन्द आउँथ्यो । अल्छी लागेन भने वा जाडोको डर भएन भने म नाङ्गै सुत्न थालेकी थिएँ र यसमा रमाउन थालेकी थिएँ ।

मलाई मेरो नाङ्गो शरीर हेर्न मन हुन्छ । अहो, रातको समयमा बत्ती निभाएर मात्रै म पूर्ण नाङ्गो हुने गरेकी रहेछु । यसो आँखा घुमाउँछु पातलो एकसरो लुङ्गी र टिसर्टले बेरिएको शरीरलाई महसुस गर्छु । कसोकसो काँप्न थाल्छु । मुखभरि तीतो थुक आउँछ र घुटुक्क निल्छु । शरीरभरि रिक्तता सञ्चार हुन्छ ।

सानैदेखि आमाले नुहाउँदा होस् या लुगा फेर्दा स्तन छोपिने गरी लुङ्गी बेरेर नुहाउन र लुगा फेर्न सिकाउनु भएको थियो । स्तनले आकार लिन थालेपछि एक दर्जन लुङ्गी किनिदिएर भन्नुभएको थियो, “हतार हतारमा कहाँ पर्छ कहाँ, खोजेर नभेटाउँदाको अवस्थामा तैँले जे पनि गरिदिन्छेस्, लुङ्गीको प्रयोग जहिले पनि गर्नू । अब ठुली भइस्, अब ख्याल राख्नू ।”

घामले तातेको शरीरले बिस्तारै मलाई रमरम भएको महसुस हुन्छ । ओछ्यान तात्यो कि, गएर छाम्छु । शरीर जसरी तातेको छैन ।

‘दिदी ! आमाले भन्नु भएको हाम्रो बटुको दिनु रे ।’ १४ वर्षे छिमेकी ठिटोले मलाई पछाडिबाट कोट्याउँछ । शरीरमा बिजुली दौडन्छ । म उसको घामले रन्किएको हात समाउँछु । कतै खेलेर भर्खरै आएकोले घामको रन्को उसको शरीरमा महसुस गर्छु ।  म उसको घरबाट आएको खानेकुरापछि खाली भएको बटुको उसलाई हात लगाइदिन्छु । जुँगाको रेखी बस्ला जस्तो, अलिकति उत्ताउलिन थालेको उसको अनुहार हेर्छु । डन्डिफोरले भरिएको कलिलो अनुहार कसो कसो सिकसिक लाग्छ । कलिलो अनुहार तर डण्डिफोरले छिप्पिन थाले जस्तो अमिल्दो दृश्य । म उसलाई नियाल्दै गर्दा  उसले सिधै मेरो स्तनमा हेरिदिन्छ । म कता कता पग्लेजस्तो हुन्छु र आत्तिन्छु । ऊ पनि बत्तिएर भाग्छ ।

= = =

साँझ हुनुअघि नै आफ्ना ओछ्यान बिच्छ्याउँछु । भर्खरै मिलाएर राखेको सिरानीतिर आँखा पुग्छ । न्यानो र मुलायम सिरानीमा झिँगा बस्छ । हेर्दै गर्दा अर्को झिँगा पनि आइपुग्छ । हातले हल्लाएर पर भगाउँछु । तर मान्दैनन् । ध्यान दिएर हेर्छु,  दुइटा झिँगा लीन भई बसिरहेका पो रहेछन् न्यानाे सिरानीमा ।

त्यहाँ आवाज थिएन । दृश्य मात्र थियो । दृश्य पनि के भनौँ नदेखिने दृश्य । काम देखिएको छ क्रियाशीलता देखिएको छैन । न त प्रतिफल नै । तर दुई नाङ्गो शरीर एककार्सँग लीन भइरहेको अनुभव हुन्छ । अचानक मलाई रिङटा लाग्छ । म काँप्न थाल्छु । आफू बच्नको लागि भए पनि ती दुई झिँगालाई धपाउँछु । एक धपाइमा धपिइँदैनन् । फेरि धपाउँछु ।

बल्ल खुसी लाग्छ । तर एकछिनपछि सोचाइमा आउँछ, धपाइएका ती दुईको मनस्थिति कस्तो भयो होला ? अहो, किन धपाएछु । तुरुन्तै मलाई केही वर्षअघि सुनेको महाभारतको कथा याद आउँछ । कथाले भन्छ, सहवासमा लीन भएका दुई मृग पाण्डुद्वारा मारिएको महाभारतको दृश्य, र सराप । दुःख लाग्छ तर मैले प्रेममा तन्मय भइरहेका  झिँगा मारेको छैन ।

दुइ झिँगा उडेर गए पनि मेरो मन तिनीहरूसँगै उडेर जान सकेन । खाना खाँदा पनि मलाई ती झिँगाको प्रेमालाप याद आइरह्यो । खाना खाएर फर्कँदा मलाई त्यो सिरानी विशेष लाग्यो । यो रात, त्यो जोडी झिँगा र सिरानी । आफैमा एउटा डरमिश्रित लाजले सताउँछ । त्यो लाज आँखाभरि फैलिन्छ, ओठभरि बुनिन्छ, मनभरि सलबलिन्छ शरीरभरि चलमलिन्छ । अनौठो लाग्छ । यो कस्ता लाज ? हिँड्दाहिँड्दै चप्पलको फित्ता चुँडिएर बजारमा चप्पल बोकेर हिँड्नु पर्दाको लाज जस्तो । यही बजारमा देखा पर्छ त्यही छिमेकी ठिटो । उसको डण्डिफोर ।

म झन् लजाउँछु । त्यही लाजमा उसका आँखा बोल्छन्, ओठ बोल्छ, साथै मन, शरीर पनि ।

म देब्रे हातले मुटु छाम्न पुग्छु । मुटु छामिँदैन । बरु डेम्पलिङ जस्तो लाग्ने केही चीज महसुस गर्छु। आहा ! मीठो डेम्पलिङ । मलाई असाध्यै मन पर्छ । सेताम्मे हिउँपहाडकाे चुच्चाेजस्ताे । छामिसक्दा मन अतालिन्छ, म अतालिन्छु । त्यहाँबाट उठेर बाहिर कतै जान खोज्छु तर जसो गरे पनि उठ्न सक्दिनँ । मलाई झिँगा जोडीलाई सहारा दिएको सिरानीले तान्न थाल्छ । उठ्न नसकेजस्तो त्यहाँ सुतिरहन पनि सक्दिनँ । सिरानी मसँग बोल्न खोजिरहेको छ । साउती गर्दै छ । राता गुलाफका बुट्टा खोपिएको चाइनिज मखमली कपडाबाट बेरिएको त्यो सिरानीलाई दुई हातले बिस्तारै सुमसुम्याउन पुग्छु । त्यो छुवाइमा अनौठो आकर्षण थियो । न्यानो भएका सिरानी र म, दुईको मिलनले तातियौँ । एक्कासि प्यासले मलाई अप्ठ्यारो स्थितिमा पुर्याउँछ ।

सिरानीलाई माया गर्छु । आँखामा त्यही ठिटो आइदिन्छ । अब ऊ लजाउँदैन बरु डण्डिफोर जस्तै कडा कडा भइदिन्छ । अचानक तिर्खा लाग्छ । म त्यो दृश्यबाट भाग्न टेबलमा जान्छु र बोतलमा राखिएको पानी पिउँछु ।

पानी पिएर तिर्खा मेटाउन खोज्छु तर अहँ मेटिएन । रिङटा लाग्न थाल्छ । काँप्न थाल्छु । सङ्क्रमित रोगले गाँजेजस्तो । एक्कासि मेरा हातका औँलाहरू आफ्नै ओठमा पुग्छन्। नरम अति नै नरम । यी औँलाहरू शरीरको अङ्गअङ्गमा पुग्छन् । मलाई मेरा औँलाहरू मेरा लागेनन् । त्यही युवकको  हो भन्ने भान हुन्छ । हो त्यही बेला उकुसमुकुस भई दबिरहेको आवाज अचानक निस्कन्छ । मेरो भित्री, आत्मिक आवाज पहिलो पटक सुन्छु । अचम्म लाग्छ । सुनिरहन्छु मेरो आवाज ।  पल्लाे घरमा बेलाबेलामा  बजिरहेकाे हर्मोनियम भन्दा मीठो, मलाई मन पर्ने  गायकले गुनगुनाएकाे गीतभन्दा मीठो ।

हो, मेरो त्यो स्याँस्याँ आवाजमा लय हुन्छ । रफ्तार बढ्दै जान्छ । हात सलबलाइरहन्छ । ठ्याक्कै त्यहाँ गएर अड्किन्छ जहाँ नपुग्दा हुने थियो । हातका औँलामा रसिला केही आउँछ । रातो खरबुजो खाँदा मुखबाट तप्प तप्प चुहिएको रस झैँ च्यापच्यापती । झन् झन् गति बढ्दै जान्छ । अचानक काँपेको शरीर र काँपेको मन लिई बिछ्याैनामा पल्टिन्छु । सिरानी लिएर दुई तिघ्राबिच अँठ्याउन पुग्छु। एक समाधिमा पुग्छु । घ्यु भई आगोमा होमिन्छु…  अघिको भन्दा निकै मसिनो, नरम र जलनयुक्त आवाजमा कता कता हराउँदै हराउँदै…।

= = =

चिरबिर चिरबिर चराको आवाजले म ब्युँझिन्छु । जिउ हलुकाे हुन्छ । वर्षौंदेखि नदेखिने गरी बोकेको भार कसरी बिसाएँ ? म छक्क…छक्क छु… ।