एउटा कायर मान्छे

जो सधैँ कायर नै भएर बाँच्छ

सपना पनि

कायर नै देख्छ

निर्जीव मन्दिरभित्र हेर्दै

हृदय नभएको भगवान्‌लाई दोष दिन्छ

र धिक्कार्छ आफ्नो भाग्यलाई

अनि बजार्छ बगरका गिट्टीहरूमा

हतौडा सँगै कर्मलाई ।

कथा त धेरै पुरानो भैसक्यो

विवशताको चङ्गुल तेर्स्याएर

पुस्तेनि असफलता र अभावहरू

बर्सौँसम्मका  पुर्ख्यौली सम्पत्तिजस्तै

बाँडफाँड गरिरहेको

फेरि पनि

चेष्टा गर्दैन ऊ ।

प्रतिमा अधिकारी

एउटा महान्‌ लक्ष्य राख्न

जसले सकोस्  कायापलट गर्न

हस्तान्तरणको यो शृङ्खला

भो अब  त ब्युँझ  मानिस

अझै ढिला नगर

हटाऊ स्वप्निल गगनका

काला बादलहरू

र स्पर्श गर

चाँदनीको शीतलता

बरु जहाँ छौ त्यहीँबाट सुरु गर

अक्सर सफलताहरू

शून्यताबाटै सुरु हुने गर्छन्

र सँगै हुने गर्छन् अनगिन्ती बाधाहरू

तर नबिर्स बाटाहरू

नगर आफूलाई समर्पण

छुनु  छ इन्द्रेणी

सहूँ घामको राप  अनि

बर्सातको चुटाइ पनि

हो  देख त्यस्तो महान् सपना

आधारशिविरबाट

र दुःखको खर्पसबाट उद्दार गर

सन्ततिहरूलाई

र पुग्न देऊ

सफलताको चोमलोङ्गामा

नबिर्स

त्यही महान् सपनाले

बदल्नेछ संसार

उजेलिनेछ ब्रह्माण्ड

पुरिनेछन् सारा

अभावमाथि बनेका

विभेदका खाडलहरू

जो युगौँदेखि

खनिँदै आएका छन् ।।