पहिलो सेक्स अनुभव लिँदा केवल तेह्र वर्षकी थिएँ म । थाहा छैन यो उमेरमा कतिले सेक्सको अनुभव लिएका हुन्छन् । तर मलाई लाग्छ म निक्कै चाँडै तरुनी भएकी थिएँ । त्यसो त मेरा साथीहरु मभन्दा पनि फरवार्ड थिए । के यो उमेरमा सबै केटीहरु हामीजति नै फरवार्ड हुन्छन् ?

०६८ सालको तीजको दिन थियो त्यो । होस्टेल बस्ने साथीहरु सप्पै बिदा मनाउन आ–आफ्ना घर गए । मचाहिँ जान मानिनँ । घरको नाउँ सुन्यो कि मलाई एलर्जी हुन्थ्यो । बाबाममी सम्झनै मन नलाग्ने । फेरि होस्टेलमा म यति गहिरोसित भिजिसकेकी थिएँ कि हतपत होस्टल छाडेर कतै जानै मन नलाग्ने । चाहे त्यो आफ्नै घर किन नहोस् ।

अनि अर्को कुरा, तीज भएकाले म्याम पनि माइत जानुहुन्थ्यो । जसले गर्दा होस्टलमा आदित्य सर एक्लै । योपटक यही कारणले मलाई रोक्यो ।

त्यतिबेला म आठ कक्षामा पढ्थेँ ।

अङ्कलले मलाई मात्रै राखेर खुप फकाउनुभयो । आधा घण्टा जति खर्चेर । उहाँले नसकेपछि म्यामले फकाउने कोसिस गर्नुभयो । ममीबाबाले गर्ने माया र जीवनमा उहाँहरुको महत्त्वका बारेमा बुझाउन खोज्नुभयो । “चाडबाडका बेलामा बाबाममीको सामीप्यमा रमाउन सिक्नुपर्छ । अब तिमी बुझ्ने भइसक्यौ” इत्यादि भनेर सम्झाउनुभयो । किनकि केही हप्ताअघि मात्रै म ममीसँग रिसाएर आएकी छु भन्ने कुरा उहाँलाई थाहा थियो ।

तर अहँ, मैले मान्दै मानिनँ । उहाँहरुका कुरा कानले सुन्न त सुनिदिएँ । तर मनले मनन गरिनँ । पटक्दै मान्दै मानिनँ ।

अन्ततः उहाँहरु दुवै आजित हुनुभयो ।

रिसाएर आएको निकै दिनपछि ममीले फोन गर्नुभाथ्यो । तर मैले कहिल्यै रिसिभ गरिनँ । आया दिदीले “गुड्डी, तिम्रो घरबाट फोन आएको छ” भनेर बोलाउनसाथ सोध्थेँ– “कसको ? बाबाको कि ममीको ?”

ममीको भन्नासाथ मेरो जीउमा काँडा उम्रिन्थे । अरुलाई आफ्नी आमा कस्तो लाग्थे थाहा छैन तर मलाई मेरी आमा आमा कम आतङ्क बढी लाग्थ्यो ।

होस्टेलमा बसेपछि डिसिप्लिन पनि मान्नैपर्यो । दिक्क मान्दै फोन उठाउन जान्थेँ । उहाँको बोली सुन्नुपर्दा पनि म असाध्यै इरिटेड हुन्थेँ । दुई–तीन दिनसम्म मुडअफ हुन्थ्यो । पढ्न, खाना खानसमेत मन लाग्दैनथ्यो । उहाँको फोनमा खालि अनावश्यक अर्ती, उपदेश अनि गालीमात्र हुन्थ्यो । त्यत्रो दिनपछि फोनमा कुरा हुँदा त अलिकति माया हुन्छ नि । माया गर्ने मामलामा हाम्री ममीलाई जिरो माक्र्स दिए हुन्छ ।

ममीले त्यसबेला सामुन्नेमा राखेर यस्तो अर्तीउपदेश दिनुभएको थियो कि सुन्दासुन्दै पागल हुन्छु कि जस्तो लागेको थियो । ‘अरुहरुका ममी त कस्तो कुरा बुझ्ने हुन्छन्, मेरै ममी चैँ के हुनुभा’को होला’ भन्ने जस्तो लाग्थ्यो ।

अहिले सम्झँदा लाग्छ, त्यो मेरो टिनएज थियो । त्यो उमेरमा आफ्ना ममीहरुप्रति सबैलाई त्यस्तै हँुदो रहेछ ।

कतिसम्म उग्र भएकी थिएँ भने– कहिल्यै घर जानु नपरे हुन्थ्यो भन्ने लाग्न थालेको थियो । तर दसैँ–तिहारमा घर नगई सुखै हुँदैनथ्यो । होस्टेलमा एक्लै के गरेर बस्नु र ?

अघिल्लो सालको तीजमा चैँ ममी काठमाडौँमा हुनुहुन्थेन । पन्ध्र दिने ट्रेनिङका लागि सिङ्गापुर जानुभएको थियो ।

घर गए पनि म एक्लै हुन्छु भन्ने थाहा पाएपछि म्यामले मलाई आफ्नो माइती लैजाने मन गर्नुभयो । भन्नुभयो– “यहाँ होस्टेलमा एक्लै बस्यौ भने बोर हुन्छ । घर जाँदा बाबा पनि कताकता हिँड्नुहुन्छ होला । बरू हिँड तिमी मसँग मामाघर । त्यहाँ गयौ भने थुप्रै जना हुन्छन्, रमाइलो पनि हुन्छ ।”

एक्लै बस्ता म डिप्रेसनको सिकार हुन्छु भनेर उहाँहरु डराउनुभएको थियो । त्यो कुरा मैले उहाँहरु खासखासखुसखुस गर्दा सुनेकी थिएँ ।

म्यामको माइतीघर मेरो आफ्नै मावलजस्तै थियो । अङ्कल–म्यामका छोराछोरीको बर्थडेहरुमा आएका बेला म उहाँहरुसँगै हुन्थेँ । मेरो बर्थडेमा समेत उहाँहरुको घरबाट कोही न कोही गिफ्ट लिएर आउनुहुन्थ्यो । गिफ्ट पनि अरुले दिनेभन्दा स्पेसल हुन्थ्यो ।

आदित्य अङ्कलको नजिक पर्नका लागि म्यामको विश्वास जित्नुपर्छ भन्ने थाहा भएकै दिनदेखि मैले म्यामको नजिक हुन सुरू गरेकी थिएँ । त्यही भएर म्यामले मलाई आफ्नै छोरी–बहिनीजस्तै व्यवहार गर्नुहुन्थ्यो । उहाँको बहिनीको बिहामा पनि मलाई लैजानुभएको थियो ।

त्यो बिहामा ममीलाई पनि निम्तो हुने नै भयो । तर उहाँ जानुभएन भ्याउँदिनँ भनेर । उहाँले किन्नुभएको गिफ्ट ड्राइभरले स्कुलमा ल्याइदिएको थियो । मैले लिएर गएँ ।

तर त्यसपटकको तीजमा मैले जान मानिनँ । जति फकाए पनि मान्दै मानिनँ ।

अंकित र अंशुलाई लिएर आन्टी माइत जानुभयो– “ल अङ्कल–छोरी राम्रोसँग बस्नू है” भन्दै । दिउँसो दुई बजेतिर । मचाहिँ साँझ हुने समयको प्रतीक्षा गर्न लागेँ । आफ्नै रुममा आएर ।

होस्टलभरि कोही थिएन । म अनि अङ्कलमात्र । म हलुक नर्भसजस्तो फील गरिरहेकी थिएँ । त्यसबेला मेरो ढुकढुकी पनि असाध्यै बढिरहेको थियो । मिनेटहरु पनि घण्टा र घण्टाहरु दिनजत्तिकै लामा लागिरहेका थिए । एउटा मनमा डर थियो, अर्को मनमा अनेक विचारहरु आइरहेका थिए ।

“समय भनेको कपुरको डल्लोजस्तै हो । कतिखेर उडेर जान्छ थाहै हुँदैन । त्यसैले जीवनमा आफूलाई लागेको काम गरिहाल्नुपर्छ । भोलि गर्छु भनेर कहिल्यै साँच्नुहुँदैन ।” –बेलाबेला सोसल पढाउने सरोज सरले यसै भन्नुहुन्थ्यो ।

उहाँले एक दिन यही कुरा एउटा उदाहरण दिएर भन्नुभएपछि मेरो हृदयमा अमिट छाप बनेर बसेको थियो । मनमा लागेको कुरा गरिहाल्न, अनुभव लिइहाल्न हतारिएकी थिएँ म । त्यसअघि पनि कुनै काम म साँचेर राख्तिनथेँ ।

बेलुका ६ बजेतिर आया दिदी आउनुभयो । त्यसबेला म आइप्याडमा फिल्म हेरिरहेकी थिएँ । दिदीले ढोकामा ढकढक गर्नासाथ हतारहतार प्याड बन्द गरेर ब्ल्याङ्केटभित्र लुकाएँ ।

“के गर्दै हुनुहुन्छ ?” दिदीले सोध्नुभयो ।

“पढिराथेँ ।” खाटमा फिँजिएका किताब कापीतिर एक नजर लगाउँदै दिदीलाई बेवकुफ बनाएँ ।

के सोच्नुभयो कुन्नि ! दिदी मेरो कोठाभित्र पस्नुभयो । राम्ररी कोठा नियालिसकेपछि भन्नुभयो– “ल, उतापट्टि अङ्कल आन्टीकै किचनमा खाना पकाएर राखिदिएकी छु । अङ्कललाई पनि दिनुहोला अनि हजुर पनि खानुहोला ।” उहाँलाई पनि आफ्नो भाइकहाँ जाने हतार थियो ।

झ्यालबाट आया दिदी कतिखेर गेटबाहिर निस्कनुहुन्छ भनेर हेरिरहेँ ।

दिदी निस्केलगत्तै म अङ्कल भए ठाउँमा गएँ । क्याजुअल डे«स लगाएर ।

“तिमी त चाँडै आइछ्यौ, भोक लाग्या हो ?” अङ्कलले अङ्ग्रेजीमा सोध्नुभयो ।

“होइन अङ्कल, कोठामा एक्लै बस्न बोर लागेर टिभी हेर्न आएकी ।” मैले संक्षिप्त जवाफ दिएँ । उहाँको मुहारमा पुलुक्क हेरेर ।

त्यसबेला उहाँ टि–टेबुलमा राखेको फाइल पल्टाउँदै गम्भीरतापूर्वक केही जाँचिरहनुभएको थियो । सायद स्कुलको आय–व्ययको हिसाब होला ।

“त्यही भएर त तिमीलाई आफ्नो घर जाऊ । बाबाममीसँग भेट हुन्छ भनेको नि ।” गरिरहेको काम छाडेर मतिर हेर्दै भन्नुभयो– “तर तिमीले मान्दै मानिनौ ।”

अनि उहाँले मलाई सोफामा बस्न भन्नुभयो । हातैको इसाराले ।

“मलाई घर जानै मन लाग्दैन अङ्कल ।” सोफामा बस्न जाँदै गर्दा मैले भनेँ ।

“कारण के छ ?” टि–टेबुलमा भएको रिमोट मतिर अघि बढाउँदै सोध्नुभयो– “बाबाममीले तिमीलाई असाध्यै माया गर्नुहुन्छ । तिम्रा बारेमा मसँग कत्ति कुरा गर्नुहुन्छ । भेटेपिच्छे तिम्रै चिन्ता गरिरा पाउँछु !”

हाँसेर टारिदिएँ उहाँको कुरालाई । अनि रिमोट समातेर टिभी खोलेँ, निकै सानो साउन्डमा ।

“घर जान मन नलागेको भए आफ्नो म्यामसँग मामाघर गएकी भए पनि हुन्थ्यो !”

“नाइँ मलाई आज यहीँ बस्न मन लाग्यो ।” मैले यति चैँ भनिदिएँ, उस्तै गरी मुहारमा हाँसो ल्याएर ।

उहाँले मलाई छक्क परेर हेर्नुभयो । एकछिनसम्म । मानौँ आज अनौठो कुरा केही भइरहेछ । तर मुखले केही भन्नुभएन ।

त्यसपछि उहाँले छेउमा राखेको जगबाट खन्याएर एक गिलास पानी पिउनुभयो । अनि आफ्नै काममा लाग्नुभयो ।

टिभीको स्क्रिनमा हिन्दी सिरियल आइरहेको थियो । तर मेरो ध्यान भने सिरियलमा भन्दा अङ्कलमा गइरहेको थियो । मेरा आँखाका दृष्टि टिभी र अङ्कलमा बराबर बाँडिएका थिए ।

उहाँ आफ्नो काममा निमग्न हुनुहुन्थ्यो । बेलाबेला निधारका नशा नराम्ररी खुम्चिएको देख्थेँ । च्यानल बदल्दा कुनैकुनैमा अलि ठूलो साउन्ड आउँथ्यो । त्यसबेला भने उहाँले पुलुक्क टिभीतिर हेर्नुहुन्थ्यो । तर उहाँले केही भन्नै नपाई म साउन्ड सानो बनाइहाल्थेँ ।

करिब पौने आठ बजेतिर उहाँले आफ्नो काम सक्नुभयो । फाइल थन्क्याएर बाथरुम जानुभयो । फर्केर बेसिनमा हातमुख धुनुभयो । अनि मतिर फर्केर सोध्नुभयो– “गुड्डी, अब खान खाने होइन ?”

उहाँलाई पुलुक्क हेरेँ । अनि किचेनतिर गएँ ।

आया दिदीले डाइनिङ टेबुलमा सबै कुरा सजाएर राखिदिनुभएको रहेछ । हकटेस खोलेर हेरेँ । काउली र खसीको मासु । मलाई असाध्यै मनपर्ने ।

मैले खाना पस्केँ । दुवै जना आमनेसामने बसेर खान थाल्यौँ ।

अङ्कलको भागमा खानेकुरा सकिनुभन्दा पहिल्यै मैले थपिदिएँ । छक्क परेर हेर्नुभयो मलाई । मानौँ, केही नौलो कुरा भइरहेछ । म मन्दमन्द मुस्कुराइमात्र रहेकी छु । भित्र एउटा झीनो डर अझै यथावत् छँदै छ ।

हुन त त्यसअघि पनि कैयौँपटक उहाँसँग बसेर खाना खाएकी थिएँ । तर आज किनकिन ती दिनहरुभन्दा बेग्लै महसुस भइरहेको थियो । किनकि धेरै समयपश्चात् आज उहाँ र म मात्र थियौँ । मेरो मनमा उहाँप्रतिको धारणाहरु बदलिसकेपछिको पहिलो बसाइ थियो यो ।

खाना खाइसकेर उहाँ टिभी रुमतिर जानुभयो । मैले जुठाभाँडा उठाएर बेसिनमा राखेँ । उब्रिएको खाना छोपछाप पारेर फ्रिजमा थन्क्याएँ । डाइनिङ टेबुल सफा गरेँ । अनि टिभी रुमतिर आएँ । अङ्कल नेपाल टेलिभिजनको समाचार हेरिरहनुभएको थियो । म पनि उहाँकै छेउमा बसेँ ।

प्रमुख समाचार सकिएपछि अङ्कलले मलाई रिमोट दिनुभयो । मैले कलर्स च्यानल लगाएँ, जहाँबाट डान्स कम्पिटसनको प्रोग्राम आइरहेको थियो । अङ्कलचाहिँ कुनै किताब निकालेर पढ्न थाल्नुभयो । आफ्नै रुममा ।

“गुड्डी, साढे नौ भो । अब सुत्न जाऊ ।” करिब साढे नौ बजेतिर उहाँले भन्नुभयो ।

“म एक्लै त उता सुत्दिनँ । डर लाग्छ ।” अनुहार सकेसम्म अँध्यारो बनाउँदै मैले भनेँ ।

“तिमीजस्तो आँटी मान्छेलाई पनि डर लाग्छ ?” ढोकामा उभिएर उहाँले छक्क पर्दै हेर्नुभयो । म केही बोलिनँ ।

एकछिनपछि उहाँ आफैँले भन्नुभयो– “त्यसो भए अंकित र अंशुको कोठामा गएर सुत ।”

टिभी बन्द गरेर भाइ–बहिनीको कोठामा गएँ । बत्तीको स्विच अङ्कलले अफ गर्नुभयो ।

ओछ्यानमा पल्टिएँ । त्यो ओछ्यान मेरा लागि नौलो थिएन । त्यसअघि पनि धेरैपटक सुतिसकेकी थिएँ । त्यहाँ सुत्न पाउँदा दिउँसै पनि मस्त निदाउँथेँ ।

तर त्यो रात मलाई पटक्कै निद्रा लागेन । धेरैपटक कोल्टे फेरेँ । हाइ काढिरहेँ । घरी उठ्थेँ र पानी पिउँथेँ । मनमा अनेक अनेक कुराहरु आइरहेका थिए । जुरूक्क उठेँ । अनि अङ्कलको कोठामा गएर ट्वाकट्वाक पारेर आवाज दिएँ । दुईपटकको आवाजपछि अङ्कलले ढोका खोल्नुभयो । तर पूरै होइन ।

“किन ? के भयो ?” त्यसबेला उहाँले कम्मरमुनि तौलिया मात्र बेर्नुभएको थियो ।

ढोका ठेलेर बिजुलीको गतिमा भित्र पस्दै उहाँको नाङ्गो जीउमा च्याप्पै समाएर अँगालो हालेँ ।

भनेँ, “अङ्कल उता डर लाग्यो ।”

त्यसबेला म सुँक्कसुँक्क गर्न थालेँछु ।

“आज तिमीलाई के भइरहेको छ ?” अङ्कलले अलि झर्केर हप्काउनुभयो– “छोरी भएर आफ्नो अङ्कलसँग यस्तो गर्छन् ? जाऊ उता ।”

एकछिन त मलाई डर लाग्यो । उहाँको बोली निक्कै कडा भएको थियो । लुरूक्क जाने हिम्मत गर्न सकिनँ । त्यसैले म झन् डाको छोडेर रून थालेँ । अङ्कलले मलाई फकाउन थाल्नुभयो । म झन् चर्कोगरी रून लागेँ । योपटक अङ्कल अलिक डराउनुभयो । नरम बोलीले भन्नुभयो, “नरोऊ न, प्लिज । हेर त अहिले के भयो भनेर रातिबरात बाहिरका मान्छे आउँछन् ।”

निकैबेरसम्म म रोइरहेँ । तर यो पटक मधुरो आवाजमा । बाहिरतिरका मान्छे बोलाएर तमासा बनाउने मलाई पनि मन थिएन ।

अन्ततः मेरो जिद्दीका अघि उहाँको केही जोर चलेन । उहाँले मलाई सँगै सुत्ने अनुमति दिनुभयो ।

बत्ती निभिसकेपछि मलाई उहाँको शरीरको गन्धले नै लट्ठ बनाइसकेको थियो । भित्रभित्रै पोल्न थालिसकेको थियो । शरीरका रोमरोममा कसैले काउकुती लगाइदिएजस्तो महसुस भइरहेको थियो ।

सुत्दै गर्दा उहाँ फेरि मधुरो आवाजमा केही भन्दै हुनुहुन्थ्यो । तर मैले केही सुनिनँ । मलाई योबेला अङ्कलका अर्ती, उपदेश वा ज्ञान केही सुन्नु थिएन । धेरै दिनअघि सपनामा जे देखेकी थिएँ, त्यो अहिले घट्दै थियो । त्यही घटनाको स्वाद लिन खोजिरहेकी थिएँ । आफ्नै धड्कनलाई मात्र सुनिरहेकी थिएँ । त्यो रातले दिइरहेको एउटा सन्नाटालाई सुन्ने कोसिस गरिरहेकी थिएँ ।

एउटा सिङ्गो र खाली होस्टेल । अङ्कलको ओछ्यान छ । म छु । अनि अङ्कल । अनि एउटा निस्पट्ट अँध्यारो । अँध्यारोको सहारा लिएर मैले हामीबीचको एउटा हदलाई पार गर्दै लगेँ । म यस्तो उमेरमा थिएँ, जुन उमेरमा म यो सोच्न सक्षम थिइनँ कि त्यो हदको व्यवस्थापन कसरी गरुँ ? उसै पनि मनभित्र एउटा विद्रोह मात्र थियो । म आफ्नै मनको मात्र सुन्ने केटी थिएँ । मलाई परिवार समाजको कुनै पर्वाह थिएन । परिवारले मलाई चाहिने बेलामा कुनै पर्वाह गरेन । अनि समाज ? त्यो पनि मेरै परिवारसँग गाँसिएर आउँथ्यो । मलाई समाजको पनि पर्वाह भएन । भोलिपर्सि आफ्नो समाज आफैँ बनाउँछु । यस्ता यस्ता हिम्मतिला कुराहरु पो आइरहेका थिए त्यसबखत मलाई । आफैँ छक्क परिरहेकी थिएँ, आफ्नो आँट देखेर ।

उसै पनि म यो रातको, यो गोपनीयताको, यो आनन्दको चर्चा गर्दै किन हिँडूँ ? अङ्कल झन् किन हिँड्नुहोला ? अनि समाज, परिवार, साथीभाई आदिको के मतलब ?

सुरूमा उहाँले अलि असजिलो मानेजस्तो गर्नुभयो । अलि छटपटाउनुभयो । आनाकानी गरिरहनुभयो । मलाई केही पर पन्छाउनुभयो । ‘यो ठीक होइन,’ ‘प्लिज सम्हाल आफूलाई,’ ‘नराम्रो हुन्छ भोलि,’ यी र यस्तै कुराहरु भनिरहनुभएको थियो । छामेर हेर्दा थाहा पाएँ, उहाँ चिटचिट पसिना काढिरहनुभएको थियो । पसिना त म पनि उहाँभन्दा कम कहाँ काढिरहकी थिएँ र ?

तर उहाँका हर आनाकानी, हर असजिलोपना, हर छटपटीलाई मैले मिच्दै लगेँ र जित्दै लगेँ । उहाँ बिस्तारै हार्दै जानुभयो । उहाँलाई आफ्नो वशमा पारेरै छाडेँ ।

त्यस रात मैले उहाँको शरीरमा मनलाग्दी गरेँ । र केहीबेरमा उहाँले पनि । मैले कैयौँ दिनदेखि देख्दै आएकी सपना एक एक गर्दै साकार हुँदै थियो । अझ सपनाभन्दा पनि बढी थियो यो त । जतिसुकै नाइँनास्ती गरे पनि अङ्कललाई पराजयको स्वाद चखाएरै छाडेँ । तर त्यही पराजयको स्वाद पनि उहाँलाई बिस्तारै बानी पर्दै गयो । मीठो लाग्दै गयो । त्यही पराजय नै उहाँको पुरूषत्वको विजय थियो ।

(एउटी किशोरीको बाबुसरहका प्रिन्सिपलसँगको प्रेम–रोमान्स अनि त्यसले निम्त्याएको परिणति हो– ‘अफेयर’ । भ्यालेनटाइन्टको अवसरमा यस पुस्तकलाई अजम्बरी पब्लिकेशनले बजारमा ल्याउँदैछ ।)

#अफेयर #शुभेच्छा शर्मा