संवाद एक : असोज, २०७९

खुट्टा हल्लाउँदै कुर्चीमा बसेको थिएँ । अन्तिम सर्को चुरोट तानिसकेर ठुटोबाट खरानी झार्दै थिएँ  । मुखबाट धुवाँको लामो मुस्लो फालें । प्रेम गर्ने मान्छेहरू चुरोटको धुवाँमा पनि मायालुको धमिलो आकृति देख्छन् होला ।

‘वाट्स एप’मा फोन आउँछ  । चिनेकै मान्छे । चिनेकै अनुहार । तर समय अपरिचित । मलाई थाहा छ, यो समय उनको फोन आउनुपर्ने समय होइन । बेला बेला ब्लक हान्ने, बेला बेला खोल्ने उनको यो शृङ्खला म बाँचेको समयसँगै दौडिरहेको छ । भैँसीको पछाडि उसको पाडा दौडिए जस्तो । यसपाली उनले ब्लक हान्न बाँकी एउटै ठाउँ थियो – ‘वाट्स एप’ ।

त्योबाट पनि ब्लक हान्नु भनेर बारम्बार सम्झाएँ तर उहुम् उनले खै किन हो, आजका मितिसम्म ‘वाट्स एप’मा ब्लक हानेकी छैनन्  । सायद यादहरू आदानप्रदान हुने एउटा माध्यम त राखम् भन्ने हुँदो हो ।

हलो । आराम हुनुहुन्छ ?

उम् । त्यस्तै त्यस्तै ।

“वाट्स एप धेरैपछि खोलेँ  । म्यासेज गर्नुभाको रहेछ । कस्तो म्यासेज गरेको – चुरोट खानलाई पैसा चाहियो भनेर !”, कुनै परीक्षार्थी एनाटोमीको भाइभामा बोले जस्तो ऊ निकै सुस्तरी बोली । बिस्तारै बोलेको उनको बोली पनि मलाई सुमधुर गीतको धून जस्तै मीठो लाग्छ ।

“हो । कुनै दिन तिमीले भनेकी थियौं नि, दुःख पर्दा मलाई सम्झिनू; खुशीमा नसम्झे पनि हुन्छ अभावमा मलाई सम्झिनू  । ‘चुरोट पिउनलाई पैसा नहुनु’  मेरो अभाव थियो, त्यो बेला जुन बेला मैले त्यो म्यासेज गरेँ । सायद दुई महिना पहिले होला ।”

मैले दोस्रो चुरोट सल्काएँ  । ऊ गएपछि उसका यादहरूलाई हृदयमा पोल्न पनि म चुरोट पिउँछु । ‘उसका ओठहरू’ च्याप्प समात्ने मेरा ओठहरूले ऊ गएपछि चुरोट च्याप्न थालेका छन् । यो मेरो कटु विवशता हो । बाध्यताको भुङ्ग्रोमा पोलिएपछि मान्छेलाई ‘पोल्छ’ भन्ने डर नहुँदो रहेछ । हरेक भेटमा ऊसँग छुटिँदा आँखाले झारेको आँशु पुछ्ने मेरा औँलाहरू ऊ छुटेपछि चुरोटको धुवाँ झार्छन् ।

“ए हो र ? मैले ‘वाट्स एप’ खोलेकै थिइनँ । सायद म्यासेज हेरेको भए दिन्थेँ होला पनि । मैले अन्तिम भेटमा तपाईँलाई भनेकी थिएँ –  ‘तपाईँ, अब मलाई र चुरोट दुबैलाई सँगै छोड्नू । दुबैलाई सँगै बिर्सिनू । दुबैलाई कहिल्यै नसम्झिनू । चुरोट तपाईँको स्वास्थ्यका लागि हानिकारक छ । अनि म – तपाईँको जिन्दगीका लागि हानिकारक छु ।’ भनेर ।

‘चुरोट-रक्सी स्वास्थ्यका लागि मात्रै हानिकारक हैनन्, स्वास्नीका लागि पनि हानिकारक छन्’ भनिदिन मन थ्यो तर भनिनँ । किनकि, त्यति भन्ने अधिकार मैले गुमाइसकेको थिएँ ।

“के गर्नू ?  बिर्सिनलाई पनि त बारम्बार सम्झिनु पर्दोरहेछ । तिमीले पो यो मन लिएर पाखामाथि गुन्द्रुक सुकाए जस्तै सुकाइदियौ । मैले लिएको तिम्रो मन त अझै उषाकालमै छ । मधुमासमै छ । बिर्सिनु पो कसोगरी ?”

“ल ठीक छ । अनि के छ अरू ? कहाँ हुनुहुन्छ आजभोलि ?”

“तिमीले जहाँ छोडेर गएकी थियौँ, म त्यहीँ छु । त्यो चोकबाट मेरो हात छुट्यो, तिम्रो साथ छुट्यो । समात्न कोही आइपुगेको छैन । बरू तिम्रो भन, के छ खबर ? कस्तो चलिराछ जिन्दगी ? जिन्दगीको चाबी लिनेले जिन्दगी कस्तो चलाइदिएका छन् ? जिन्दगीको राजमार्गमा हिँड्दा हिँड्दै कुनै त्यस्तो चोक आएन जहाँ मेरो चित्र तिम्रो आँखामा र हृदयमा सँगै आएको होस् ?”, एकै स्वरमा मैले प्रश्नहरूका शृङ्खला फालें ।

“ठीक छ । सोचेभन्दा राम्रो छ । म आगो हुँदा पानी बनिदिनुहुन्छ । उहाँको दाहिने हात मेरो सिरानी हो । उहाँको छाती मेरो सबथोक हो । म बाँच्नलाई अरू के चाहियो र योभन्दा ?”

उसले बडो इर्ष्या लाग्दो तरिकाले सुनाई । ठीकै हो, एउटा मालीका लागि उसको बगैंचाका फूलहरू नै संसारको सबभन्दा सुन्दर फूल हुन् । बुझ्छु म ।

“ओहो ! मलाई चैँ आगोको भुङ्ग्रोमै छोडेर आफू पानी खोज्न निस्कियौ है ?  अनि तिम्रो त राम्रो भैहाल्छ नि ।  तिम्रा खुशीका लागि हरेक रात प्रार्थना गरेको छु । तिम्रो ओठमा मुस्कान फुलेको हेर्न हरेक मन्दिरमा फूल चढाएको छु । त्यत्रो प्रार्थना, त्यति धेरै फूलहरू त्यसै खेर कहाँ जालान् र ?”

“हस् हुन्छ । उहाँ आउनुभए जस्तो छ । आजलाई यति नै, फोन राख्छु ल !”

हस् नभन्दै फोन काटिसकी । उसका लागि मेरो फोन काट्नु आँखा झिम्क्याउनु जस्तै सजिलो भइसकेको निकै भयो ।

दुई औँलामा च्यापेको चुरोट जली सकेछ, ठुटोले पोलेपछि थाहा पाएँ । चुरोट सकिएर छाला पोल्ने, प्रेम सकिएर मुटु पोल्ने । पोल्नकै लागि जन्मेको रहेछु । अब आर्यघाटमा कसले पोल्छ होला ? मनमा लाचार प्रश्न जन्मिन्छ ।

युट्युब खोलेँ । भख्खरै नयाँ गीत आएको रहेछ । रोशन सिंह र प्रविशा अधिकारीको-

“सल सल बग्यो कर्णाली

मलाई रूवाउने मान्छे पनि एक दिन त रूनु पर्ला नि !”…

आँखाका चेपबाट अश्रुधारा अघि नै बगिसकेछ, शिरानी भिजेपछि था पाएँ ।

===

संवाद दुई : माघ, २०७९

ब्रसमा मञ्जन राखेर दाँत माझ्न तयार भएको थिएँ । ऐना अगाडि उभिएर आफ्नो हुलिया हेर्दै थिएँ । भाइबरमा म्यासेज आएको नोटिफिकेसन सुनेँ । मोबाइल समातेर हेरेँ । उसले एउटा फूल पठाएकी थिई र लेखेकी थिई, ‘तपाईँ  जस्तै सुन्दर फूल ?’

‘कसरी म जस्तो ?’, मैले हतार हतार सोधेँ ।

‘घुम्न जाँदा बाटोमा भेटाएको फूल हो । चुँडेर घरसम्म ल्याएँ । अहिलेसम्म हातमा सुगन्ध आइरहेको छ । तपाईँलाई पनि त जिन्दगीको कुनै बाटोमा भेटाएकी हुँ । तपाईँले पनि मेरो हृदयमा प्रेमको सुगन्ध छोड्नुभएको छ । फरक त्यति हो, यो फूललाई मैले आफ्नो बनाउन सकेँ तपाईँलाई सकिनँ ।’…. सँगै रोएको ईमोजी । मैले बुझेँ, आज केटी लामै बोल्नेवाला छे ।

आफ्नै गजलको एक शेर सम्झेँ….

‘भगवानसँग बिन्ती गर्छु, यस्तै होस् मरण मेरो पनि

चुडेको फूल ओइलाइसक्यो सुगन्ध अझै हत्केलामा छ !‘

‘त्यत्रो वर्ष सँगै हुँदा मलाई कहिल्यै फूल दिन नसक्नेले आज म्यासेन्जरमा फूल दिएको नाटक गरे ।’ … मैले घुर्क्याएँ ।

‘मैले उपहार त फूल नै दिन खोजेकी हुँ तर तपाईँले स्वीकार्ने आँट गर्नुभएन ।’

‘कसरी ?’

‘मैले तपाईँलाई  फूल हैन, उपहारमा मेरो जीवन दिनेवाला थिएँ । म नारी हुँ । म छोरी हुँ । छोरीको जिन्दगी पनि कुनै फूलभन्दा कम हुँदैन ?’

यो म्यासेजलाई मैले लभ रियाक्ट गरेँ । दुई चारओटा पानका राता पातहरू पठाएँ । माया पनि बडो क्रान्तिकारी रङको हुँदो रहेछ ।

‘अचेल त बिर्सिनु भो है ? बिना कारण त मैले हजुरलाई भुलक्कड कहाँ भनेकी हुँ र ?’ उसले प्रश्न गरी ।

‘हैन । कसैलाई बिर्सिन पनि त घरीघरी सम्झिनुपर्छ ।’

‘बोल्न त हजुरलाई कसले सक्छ र ?’

‘तिमीले सक्थ्यौ त ?’

‘नाईँ, सक्दैन थिएँ । सक्ने दुस्साहस गर्थें । दुस्साहसले मलाई निराशाबाहेक केही दिँदैन थियो ?’

‘आजकाल आशा दिने कोही छ नि तिमीसँग । त्यति भएपछि म मासुभात खाँदा जति खुशी हुन्छु त्यति नै खुशी छु ।’

‘ए ए ।’

‘बीबी, सीसी’ । मैले दुबै एकैचोटि पठाएँ ।

‘भरी कि आधा ?’, ‘सीसी’को रिप्लाईमा प्रश्न गरिन् ।

‘आधा छ गिलास, अब के भनौं ? गिलास आधा खाली छ भन्न पनि सकियो । गिलास आधा भरिएको छ भन्न पनि सकियो । हैन र ?’

‘हो । तर आजकाल पिउन थाल्नुभाको हो तपाईँले ? पहिले पिउनु हुँदैन थियो ?’

‘म रक्सी पिउँदैन, मलाई रक्सीले पिउँछ । यसरी बिहान कुरा गरे त ठीकै हो, मध्यरातमा मसँग कुरा नगर्नू । त्यो मध्यरात म हैन, मेरो रक्सी बोल्छ ।’

ऊ तीनछक परी । एकछिन दुबै चुपचाप बस्यौँ । केही बेरको मौनतापछि मैले नै म्यासेज गरेँ, ‘झ्याउँकीरी बास्यो !’

‘के भयो त ?’

‘तिम्रो याद आयो ।’

‘कसरी ?’

‘तिमी पनि झ्याउँकीरी जस्तै कराइरहन्थ्यौ कुनै बेला ।’, मैले सँगै हाँसेको ईमोजी पठाएँ ।

‘ए कीरा पो रछु म ?’

‘कीरा हैन, तिमी हिरा हौ तर अर्कैको ।’, मैले फेरि हाँसेको ईमोजी पठाएँ । हामी सँगै हाँस्यौँ ।

मौनताको खाली ठाउँ भर्दै उसले सोधी, ‘अझै पनि सिङ्गल हो ?’

‘घाटको मुर्दाको को हुन्छ ? जलाएपछि सब घर फर्किन्छन् । तिमीले पनि त मेरो हृदय जलायौ । अहिले घर त तिमी पनि फर्कियौ तर मेरो हैन, अर्कैको घर । मेरो हृदय एक्लो घाटभन्दा कम्ति उदास छैन !’

उसले यो म्यासेजमा स्याड रियाक्ट गरी ।

‘स्याड रियाक्ट गरे पनि तिमीलाई जिन्दगीमा कहिल्यै स्याड भएको देख्न नपरोस् । तिमी हिँड्ने हरेक बाटोमा इजोरिया परोस् !’

‘धन्यवाद । म आशावादी छोरी हुँ । कुनै बेला तपाईँको पनि आश लाग्थ्यो ।’

‘आशा लागेका हरेक चिज आफ्ना हुँदैनन् । आफूले रोजेको मान्छे सधैँ आफ्नो हुँदैन । आफूसँग हुने भनेको दुःख मात्रै हो ।’

मैले लामै लेक्चर दिएँ । यसरी लामो लामो पाठ पढाउँदा उसले मलाई ‘लेक्चर सर’ भनेर पनि जिस्काउँथी ।

‘मेरो निकनेम पनि मेटाउनुभएको रछ । किन ?’

‘मैले पो तिम्रो निकनेम काटेँ, तिमीले अर्कैको थर जोड्यौ । मैले पो तिम्रो निकनेम खाली गरेँ, तिम्रो सिउँदो अर्कैले भर्यो ।’

‘कहिलेकाहीँ बोल्छु, याद आउँछ । मलाई मेरो निकनेम चाहियो । चाहियो भनेपछि चाहियो ।’

घुर्की लाउनमा, घुर्क्याउनमा त ऊ डबल पिएचडी होल्डर हो । उसलाई सायदै कुनै मान्छेले सक्छन् होला ।

त्यसपछि मैले उसको निकनेम राखेँ – ‘मैले टिप्न नपाएको फूल !’

उसले ‘फेरि बोल्छु है, बाई’ भनी ।

मैले केयर रियाक्ट पठाएँ र आफ्नो दाँतको केयर गर्न थालेँ ।

===

संवाद ३ : चैत्र, २०७९

‘तपाईँ त क्रिकेट नबुझ्ने मान्छे । नेपालले जित्दा खुशी हुनुभा र’छ त ?’, ह्वाट्सपमा निकैपछि उनको म्यासेज आयो ।

‘हो, म सबैको जीतमा खुशी हुन्छु । अरूको जीत पनि आफ्नै जस्तो लाग्छ । हरेक उत्सव सेलिब्रेट गर्छु ।’

‘हो र ? तर मैले नजित्दा पनि खुशी हुनुभयो त ?’

‘तिमीले के जित्न सकिनौ र ?’

‘तपाईँको मन ।’

‘ ए, मेरो पो जीतिनौ त कसैको त जित्यौ नि ?’

‘है । खुशी हुन जानेको मान्छे !’

‘उम् ।’

‘अनि के छ त ?’

‘केही छैन । तिमी जाँदा जे थियो त्यही छ । त्यस्तै छ । उस्ता उस्तै छ ।’

‘म जाँदा त तपाईँको अनुहारभरि कोठी थियो । अहिले नि छ ?’

‘घरी कोठी हराउन घरी कोटी फिर्ता आउनलाई म राष्ट्रपतिको फोटो हुँ र ?’

‘हो है, उनको पति त हो नि ?’

‘कसको ?’

‘त्यो थिई त एउटा, उःबेला ?’

‘उःबेला तिमी पनि त थियौ नि ?’

‘हो ।’

लामो समयपछिको बोलचालमा एकछिन ढकनी लाग्यो । गर्मी छ । पङ्खाको स्वीच दबाएँ । रूघा र खोकीले एकैचोटि नाक, मुख र घाँटीमाथि आक्रमण गरी कब्जा जमाएका छन् ।

तपाईँलाई के हुन्छ कुन्नि ! मलाई चाहिँ आफू बिरामी परेँ भने आफैँदेखि रिस उठ्छ । एउटा गाडीले आफ्नो गाडीलाई ओभरटेक गरी अगाडि चोकका सबै यात्रु चढाएर आफ्नो गाडी खाली हुँदा खलासीलाई जस्तो रीस उठ्छ, मलाई त्यस्तै रीस उठेको छ ।

जिब्रो लोभी छ । तातो चिसो उसलाई मतलब छैन । मनले यो त नखा न हो भन्छ, जिब्रो उही चिज खान्छ । घाँटी दुखेको छ, थाहा छ । जिब्रोलाई तिर्खा लाग्यो । उसले अगाडिको जुस अघि नै स्वाट्टै पारिसक्यो । हरामी जिब्रो ! लोभी जिब्रो ! ठ्याक्कै देशको सिंहदरबार जस्तो ।

केही समयपछि एउटा फोटो पठाई जहाँ एउटा साँघुरो गल्लीमा चालकले रिक्सा चलाउँदै गैराछ । त्यहाँको भुईँमा उसले रंगीबिरङ्गी फूलैफूल छर्दै जान्छ ।

र भनी, ‘यो फोटो कति राम्रो है ?’

‘हरेक फोटोको पनि मन हुँदो हो । मन राम्रो भएका फोटाहरू अटोमेटिक राम्रा भैहाल्छन् नि ।’

‘गलत । यो हैन ?’

‘के हो त ?’

‘हेर्ने आँखा राम्रो हुनुपर्छ । नजरको नियत ठीक हुनुपर्छ ।’

‘ओहो !’

‘अँ, यो फोटोमा आफू अगाडि हिँड्दै गर्छ ऊ अनि बाटोभरि फूल छर्दै गर्छ ।’

‘ती फूलका पदचापहरू हुन् । फूलमाथि टेक्नेहरू पनि होलान् । फूलमाथि टेक्ने दुईथरी हुन्छन् । एक रहरले टेक्ने, अर्को बाध्यताले टेक्ने ।’

‘केही भन्नुछ ?’

‘कसलाई ?’

‘मलाई ।’

‘छैन, फूलले हान्दा पनि दुख्नेहरूलाई केही भन्नु छैन । फूलैफूलको मौसम तिमीलाई ।’

यो म्यासेजमा लभ रियाक्ट गरेर ऊ हराई । था छ ? हराएका चिजहरू सितिमिति पाइँदैनन् नि ? ऊसँग बोल्न फेरि कहिले पाइने हो, मलाई था छैन ।

===

संवाद ४ : साउन, २०८०

पानी परेर  दिउँसै कोठा अँधेरो छ, बजारबाट घर आएका बाआमाले गुडिया नल्याएपछि रिसाएकी छोरीको अनुहार जस्तो । ग्रीलवाला झ्याल छ । झ्यालका डण्डीमा लहरै पानीका बाछिटा उभिएका छन् । उनीहरू म जस्तो एक्लो छैनन् । बाछिटाहरू डण्डीबाट त्यसै गरी खस्नेछन्, जसरी वर्षौं पहिले उनको आँखाबाट म खसेको थिएँ ।

यो बेला सामाजिक सञ्जालमा एउटा चर्चित गीत थियो । बाजुराका प्रभुराज पाण्डे र कालिकोटकी इब्सु सञ्ज्यालले गाएको ‘कि मालु पात’…

‘ती रानी वनका दौरा, मेघ आया रूझ्न्या नाई

मालुपात, छुटी जनमथात् …..

घाँटी काटी म सक्न्या नाई, तँ कुणा बुझ्न्या नाई

मालु पात, छुटी जनमथात्…. !!

ठ्याक्कै यो अन्तरा सुनिरहेको थिएँ । ध्यान केवल गीतमा थियो । यही नै बेला म्यासेन्जरमा म्यासेज आएको ‘नोटिफिकेसन साउण्ड’ बज्यो । उसले एउटा पहेँलो फूल पठाई र लेखी ‘हजुरको लागि यो फूल’ ।

भन्न मन थियो, ‘माली अर्कै रोज्नेले मलाई फूल किन दिनू ?’ तर भनिनँ । भन्न सकिनँ । भूतले तर्साएको सपना देखेपछि फेरि निदाउन जस्तो अफ्ठेरो पर्छ, केही कुरा भन्न ठीक त्यस्तै अफ्ठेरो पर्ने रहेछ ।

मैले उसलाई कहिल्यै भनेको थिइनँ, ‘पहेँलो कलर मेरो फेवरेट कलर हो’ भनेर । तर उसले पहेँलो फूल पठाई । ऊ मलाई प्राय: सुन्दर फूलका फोटा नै पठाउँछे ।

“वाह ! तिमी जस्तै सुन्दर फूल ।”  उसले यसमा लभ रियाक्ट गरी ।

यतिञ्जेल डण्डीमा लहरै उभिएका पानीका थोपाहरू छुटिसकेका थिए । परतिर रूखका हाँगा बतासले हल्लाएको सजिलै देख्न सकिन्थ्यो । मेरा केही सपनाहरू अभावको सामुन्नेमा यसै गरी हल्लिएका छन् ।

“के छ ? आराम हुनुहुन्छ नि ?”

“बिरामी छैन । बिरामी नहुनुलाई आराम भन्छ्यौ भने आराम छु ।”

“अचेल निकै भो है नबोलेको ? कहिलेकाहीँ त हजुरले बोलाए पनि हुने नि ! म पर्खिरा हुन्छु तपाईँको म्यासेज आउँछ कि भनेर ।”

“एक्लो मान्छेले कसलाई सम्झिन्छ ?  सम्झिए पनि ऊ सबभन्दा बढी कि घाट सम्झिन्छ कि भट्टी ।”

मलाई यो पनि था’ छ । ऊ मेरो म्यासेज पर्खिन्छे । अन्तिमसम्म पढेर बसेका विद्यार्थी जसरी बिदाई घण्टीको आवाज सुन्न पर्खेका हुन्छन् । ऊ मेरो म्यासेजवाला नोटिफिकेसनको आवाजको लागि त्यसै गरी पर्खेकी हुँदी हो ।

“जहिल्यै एक्लै एक्लै भन्नुहुन्छ ? तपाईँ एक्लो कसरी ? म छु, बाआमा होइसिन्छ त ?”

“उहिले तिमीले ‘म छु त’ भनेको भैदिए आज ‘म एक्लो छु’ भन्दिनँ थिएँ होला ।”, यसमा उसले स्याड रियाक्टी गरी ।

“नभेटेको पनि निकै वर्ष भैगयो । अचेल त मोटाउनुभा होला है ?”

“किन ? उस्तै छु । म मोटाएको आफैँलाई राम्रो लाग्दैन ।”

“हो हो, हजुर त्यस्तै ठीक हुनुहुन्छ ।”

कुकुर बेस्सरी भुक्यो । भुक्यो पनि के भन्नु, रोयो । चोकभरिको एक्लो हो ऊ । कसैले बजायो होला  । आफन्त, समाज, सपना, देश सबैबाट जब एक्लो भइन्छ मान्छे पनि यसै गरी रूँदो हो ।

“अरू नयाँ खबर के छ ?”

“सबै पुरानो छ । मान्छे, सपना, भट्टी, भट्टीकी साउनी, सबै सबै पुरानै छ ।”

“मैले भट्टीकी साउनी नयाँ छ कि पुरानी सोधेको हैन, हजुरको नयाँ खबर सोधेको ?”

“छैन ।”

“जीवनमा नयाँ मान्छे पनि छैन ?”

“कसको जीवनमा ?”

“हजुरको ?”

“मेरो जीवन छ र ?”

“छैन र ?”

“छैन । म त तिमीलाई अर्कैले अंगालोमा लिँदा नै आधा मरिसकेको थिएँ । आधा जीवनलाई के जीवन छ भन्नु ?”, यसमा उसले स्याड रियाक्ट गरी ।

कुनै गजलकारको शेर हो यो, यही टाँसी दिएँ उसलाई । नाम याद आएन । शहरमा सिमेन्ट कम्पनीका नाम थोरै, गजलकार धेरै छन् । याद भएन ।

“छ छ । नयाँ छ । तिमीले दिएको घडी फाट्यो । घडीको सुई थाक्यो । सायद सुईले सोच्यो होला ‘घडी यसको हातमा लाइदेर समय अर्कैलाई दिएपछि के घुमिराख्नु । घुम्दिनँ लु ।’ त्यसपछि विशाल बजारबाट नयाँ घडी किनेँ । नयाँ खबर यत्ति हो ।”

“हस् । केही भन्नु छ ?”

“छैन ।”

भन्न छैन भनेँ तर भन्नु थियो । तीजमा माइत जाऊ । गएर तिम्रा बाआमालाई सोध, ‘आफूले मन पराएर गमलामा हुर्काइसकेको एउटा फूल फूल्ने बेलामा अर्कैको बार्दलीको गमलामा सार्दा चित्त मात्रै दुख्छ हो ?’

तर भनिनँ । कसले पो भनेथ्यो ‘नदी जस्तो मौन बस्दा ठूलो सागर भेटिन्छ । खहरे जस्तो हल्ला गर्दा भेटिने भनेको अर्को खहरे मात्रै हो ।’

“हस् । बोल्दै गरौँला ।” यति लेखेर ऊ गई । ऊ गएपछि यता बत्ती गयो ।

ऊसँग अझै रिसाएको जस्तो देखाउँछु म तर रियालीटी यो हैन । ऊसँग बोलेपछि ‘खसीको मासु’ खाएको जस्तो खुशी मिल्छ । भञ्ज्याङमा इन्द्रेणी झुल्किए जस्तो ऊ कहिलेकाहीँ मेरो इनबक्समा झुल्किन्छे र त्यसपछिको केही समय इन्द्रेणी जस्तै रङ्गिन भैदिन्छ मेरा लागि । अनन्तमा ऊ इन्द्रेणी जस्तै हराउँछे पनि ।

#प्रेम दिवस विशेष #भेषराज बुढाथोकी