रेजु पोखरेल

कहिले आमाको न्यानो काख
कहिले दुलहीको कोमल हात
न यता पुरै जम्न सक्छ ऊ
न यता पुरै रम्न सक्छ ऊ

कहिले सुन्नु पर्छ आमाको करकर उसले
कहिले रनभुल्लमा पर्छ दुलहीको कचकचले
न त बन्न सक्छ ऊ आमाको मात्र प्यारो छोरो
न त भन्न सक्छ ऊ दुलहीलाई तिमी नै सबै मेरो

हे पुरुष ! बिचरो न त रुन सक्छ धुरुधुरु ऊ बबुरो
न त भन्न सक्छ कसैलाई राख्छ मनमै कुरो अपुरो
छोरो पो होस् तँ बाबु, रुनु हुन्न तैँले हुनुपर्छ सुरो
रुनु हुन्न है कहिल्यै तैँले सधैँ सधैँ हुनुपर्छ सुरो ।।