अत्तर बनाएको भए
सुगन्ध छरिरहेको हुन्थेँ ।

माटोमा झर्न पाएको भए
नयाँ बिरुवा बनेर
फेरि फुलिरहेको हुन्थेँ ।

भर्भराउँदो यौवनको मिठास लिन नपाउँदै
टिपेर मन्दिरमा पुर्‍यायौ
र हुर्यायौ मूर्तिको पाउमा मलाई ।
कसैका देवता खुसी हुन्छन् भने ठीकै छ
भनेर सहिदिएँ ।

कृष्ण बाउसे

माला बनाउने भन्दै
धागोसहितको तीखो सियोले मुटुमै घोच्यौ
र बन्दी बनायौ मलाई ।
कसैको खुसीको लागि पीडा सहनु पनि धर्मै हो
भनेर सहिदिएँ ।

तर,
हदै पार गरेर
सेलाएको भन्दै
फेरि किन मिल्कायौ मलाई नदी-किनारमा लगेर ?
र त्यसपछि
किन आफैँ थुक्न थाल्यौ मलाई
दुर्गन्धित फोहरको विषेशणले आभूषित गरेर ?

मैले त
आफूसँग भएभरको सौन्दर्य
तिम्रै आँखामा पोतिदिएकै थिएँ त !
मैले त
आफूसँग भएभरको सुवासलाई
तिम्रै नाकमा घसिदिएकै थिएँ त !
तर त्यसको बदलामा
गर्नै नहुने कृत्य गर्दै
आफैँले समेत पिउने
र आफ्नै शिरमा चढाउने पानीलाई नै प्रदूषित पार्दै
तिमीले नै
पुर्‍यायौ मलाई दुर्गतिको यो खाडलमा ।

जवाफ देऊ
ए कृतघ्न मान्छे !
दिएका हौ तिमीले मलाई
मेरो
कुन अपराधको सजाय ?