

ज्ञानेन्द्र खतिवडा (दार्जीलिङ)
एक झोंका हावा छिरेपछि
अगेनोबाट अचानक
हुर्रिएर आगो मेरो अघिल्तिर
आइपुग्यो
र, भन्यो-
“मलाई काम देऊ
सधैँ यो निभेको चुल्हामा
खरानीभित्र गुम्सिएर
बसिरहन सक्तिनँ म”
र, अझ भन्दैगयो-
“मेरा हात र जिब्राहरू सधैँ
यसरी अचल भई बसिरहन
सक्दैनन् ।”
सबैतिर अँध्यारो छ
सबैतिर भताभुङ्गै/लथालिङ्गै छ
आगोको शक्ति बुझेर पनि
आगोलाई कुनै काम
अह्राउनै सकिनँ मैले
भनौं- आगाका हातहरू
बाँधिदिएँ मैले
मानौं-बिहानै मशाल बोकेर
आउने घामकै कर्मठ
हातहरू बाँधिदिएँ मैले
भनौं- आगोको रातो जिब्रो
थुतिदिएँ मैले
मानौं-झुल्कँदो घामको तातो
जिब्रो नै
लुछिदिएँ मैले
घाम झुल्कन नसकेको
यो पहाडमा
आगोको जिब्रोले
क्रान्तिको ज्वाला सल्काउन सक्छ
आगोको सहस्रौं हातले
बिद्रोहको झण्डा
उचाल्नसक्छ ।
यी सब
जान्दाजान्दै पनि
आगोलाई कुनै काम दिनै
सकिनँ मैले
सायद म अँध्यारो रुचाउने
लाटकोसेरो हुँ।
सायद सधैं ढाडमा ढुङ्गो चढाएर
बाँच्ने बर्स्यौलो नै हुँ ।



यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।

