त्याे लकडाउनकाे पन्ध्र दिन
मेराे आँगन परदेश हाेला भनेर
मैले कदापि साेचेकाे थिइनँ
परदेश भनेकाे त
झाेला बाेकेर ठूलाे जहाजमा
बादल माथिमाथि उड्दै
सात समुन्द्र पारि ठूला ठूला
भवनहरूकाे शहर हाेला भन्ठान्थेँ ।
तर
मलाई के थाहा मेरै आँगन
परदेश भयाे आज
घरकाे काेठा परदेश लागेपछि
छिमेकीका घरहरू
परदेशका ठूला भवन हुने नै भए ।
तर
मैले जहाज चढेकाे थिइनँ,
झाेला बाेकेकाे पनि थिइनँ,
समुद्र तरेकाे पनि थिएन,
हुन पनि हाे, समुन्द्र भेटियाेस् पनि कसरी ?
मेराे घरमा पिउने पानी आउन त
पहिला खानेपानी आउनु पर्छ ।
मेराे शहरमा मेलम्चीकाे पानीले
तप्प चुहिन तीस वर्ष कुर्नु पर्छ ।
समुद्र…? कता खाेजाैं ..??
म झसङ्ग झस्किए, काेठा अँध्यारो थियाे ।
मलाई लाग्याे
यहाँ सबै उज्यालोहरू छाेपिएका छन् ।
याे सानाे घर कैदीहरू राख्ने
बन्दीगृह झैँ बनेकाे छ ।
आमाले खाना पस्किएर
भाइबर कल गर्नु हुन्छ,
बाबाले ह्वाट्सएपमा हालखबर साेध्नु हुन्छ ।
भाइबहिनीहरू म्यासेज गर्छन् ।
साथीभाइहरू जुममा भेट्छन्
आफ्नै श्रीमतीले इमाेमा गुडनाइट भन्दा
कस्काे मन चसक्क न चस्किएला र !
फ्याक्ट्री बन्द भएकाे पनि महिनौँ भयाे ।
अब त टेलिभिजनमा देखिने
च्यानलहरू पनि बन्द हुन्छ हाेला ।
चिया गुलियाे बनाए
बिस्कुट चाेप्दै चाेप्दै खाँदै
हेर्ने समाचार पनि बन्द भए भने
म थरथरी काँप्दै साेच्दै मन डुलाउनकाे
मन रमाउनकाे लागि टिकटक हेर्छु ।
कहिलेकाहीँ बनाउछु पनि ।
तर अरूलाई अभियान गरेकाे जस्ताे लाग्दाेरहेछ ।
कसैले राम्रो भनिदिँदा
प्रशंसा गर्दा पनि लाज लाग्छ ।
आजभाेलि वास्तविकता नै
अभियान जस्ताे भएकाे छ ।
पत्याउनै गर्हो तर पत्याउनै पर्ने ।
आफ्नै घरका काेटाहरू पनि संघकी प्रेदश भएर
भान्साकाेठामा जान, पास चाहिन्छ ।
बाथरुममा जान अनुमति चाहिन्छ ।
म झ्यालकाे सानाे पुवालबाट बाहिर चिहाउँछु,
काेलाहालमा हुर्किएकाे, धुलाे धुँवाले मैलिएकाे
मेराे शहर!
आज चकमन्न, सुन्सान, शान्त छ ।
सायद मानिसहरूकाे थिचोमिचो
दब्दबाबाट मुक्त भएर हाेला
लामाे सास लिदैनिदाएकाे जस्ताे,
बिल्कुलै शान्त र निःशब्द !
यी यस्ता दृश्यले मलाई पनि निःशब्द बनायाे ।
मेरा शब्दहरू सकिएर म राेकिएकाे हैन ।
बाटाहरू भत्किएर राेकिएकाे हैन ।
भेल, बाढी आएकाे छैन, पहिराे गएकाे छैन ।
तर सबै कुरा राेकिएकाे छ,
यहाँ आएकाे छ त केवल महामारी ।
एउटा सन्त्रास, छाएकाे छ ।
सुक्ष्म भाइरस आएकाे छ ।
यसैले गर्दा आज मेरै आँगन
परदेश भएकाे छ ।
लाग्छ कहिलेकाहीँ म पनि
याे शहर जस्तै शान्त बनूँ
निःशब्द रहुँ । तर हैन ।
मैले परदेशलाई आँगन बनाउनु छ ।
बन्दीगृहलाई घर बनाउनु छ ।
शहरलाई सुन्सान हैन
झिलिमिली गराउनु छ ।
आमाले पस्किएकाे भात खाएर
बाबालाई ढाेग्दै बच्चाहरूलाई
अंगालाेमा बेर्दै श्रीमतीकाे अाँखामा
हेर्दै मायाका दुईशब्दमा बाइ भन्दै
फ्याक्ट्री जानु छ ।
मैले जित्नु छ याे महामारीलाई ।
देशलाई जिताउनु छ ।
विज्ञानलाई जिताउनु छ ।
काेराेनालाई हराउनु छ भगाउनु छ ।
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।