विष्णुप्रसाद आचार्य “अतृप्त”

सानो, तिख्खर र बास्नादार छु
चिल्लो, कसिलो र रसिलो छु
म कागती,सबैको प्यारो छु

चिया पाक्यो कि म सम्झिइन्छु
अचार साँध्यो कि म सम्झिइन्छु
मेरा सहोदर
सिट्रस गोत्रीय दाजुहरू-निबुवा र भोगटे अडकोपड्को काम त चलाउँछन्
तर किन हो कुन्नि ! म नै रोजिन्छु।

म यति प्यारो छु कि
हरियोबाट पहेँलो हुन नभ्याउँदै
भान्साको स्कुसले मलाई माग्छ
होटेलको मेनु मैतिर आँखा ताक्छ
अरू त अरू
भटमास र पिनटलाई पनि म नभई हुँदैन
यति बिघ्न जिद्दी गर्छन् कि
म “पूरा आयु नबाँची अस्ताउँदिन” भन्न पाउँदिन
म “गमलामा त फस्टाउँदिन” भन्न पाउँदिन

यी बाह्रमासे मान्छेहरूले
मलाई पनि बाह्रमासे बनाएरै छाडे
मैले “मौसम कुरेर फल्छु” भन्न पाउँदिन
मैले “आफैँ पाकेर गल्छु” भन्न पाउँदिन
ठूलाको मर्जीको अगाडि
सानाको अर्जी कसले सुन्छ र आखिर!

टिप्छन्, गिलगिल्याउँछन्
काट्छ्न्, निचोर्छन्
आँखा चिम्लेर स्वादको परख गर्छन्
श्वासले खिचेर फोक्सोमा सुवास भर्छन्
गुनिलो छु र महिमा मन्डित पनि छु
सायद, त्यसैले
म कागती सबैको प्यारो छु।

कहिलेकाहीँ त सोच्छु
मलाई गिलगिल्याउने यी मान्छे पनि
अरू कसैबाट गिजोलिएका होलान्
मलाई निचोर्नेहरू पनि
कोही कसैबाट चिथोरिएका होलान्
यसकारण कि
परपीडन सहेकाहरू नै त
परपीडनरतिमा रमाउन सक्छन् आखिर !

म कागती
उर्फ
नेपाली जनता
डाँका डाल्नेहरूलाई
काँडाको हतियारले घोच्न सक्दिनँ
बरू
जुन हातले गिलगिल्याउँछन्
तिनै हातलाई बास्नादार बनाउँछु
बाँच्न पाउने कागतीय अधिकारको बलि चढाएर
खान पाउने मानव अधिकारको पक्षपोषण गर्छु।

विष्णुप्रसाद आचार्य “अतृप्त”
विदुर- ५, नुवाकोट
हाल: तारकेश्वर- २, काठमाडौँ ।