विष्णुप्रसाद आचार्य “अतृप्त”

जुन दिन जल्लादहरूले
मेरो घाँटीमा फाँसीको फन्को लगाएर
आफ्नो गलामा नरमुण्डमाला सजाए
ठीक त्यही दिन
धर्ती उन्मुक्त भएर हाँसेको थियो
आकाश नटराज भएर नाचेको थियो

धर्ती हासिरहँदा मेरी अर्धाङ्गिनी
अर्धमूर्च्छित अवस्थामा थिइन्
आकाश नाचिरहँदा मेरो छोरो
आकाश हेर्दै एकोहोरो टोलाइसकेको थियो
प्राण उड्दै गर्दा
यसकारण भुवाझैँ हलुका महसुस गरेको थिएँ कि
अब होसमा आएपछि पत्नीले
राज्य सत्ताको बुट खाएर बेहोस हुनु पर्दैन
आँखा धर्तीमा सोझिएपछि छोराले
“खस्ला र खाऊँला” भनेर आकाश ताक्नु पर्दैन

जब दुर्घटनामा मरेकाहरू पनि सहिद भनिन थाले
जब भीरबाट लडेकाहरू मेरै कित्तामा गनिन थाले
म स्वर्गमा पनि त्यही मुद्दाका विरुद्ध लडेँ
र फेरि पनि सहिद भएँ-छाती थापेर

म धर्तीको सहिद र स्वर्गको पनि सहिद
तर मैले सोचेको कतै केही भएन
म झुण्डिएको रूख थारो बस्यो
मेरो सपनामाथि तुसारो खस्यो

अब मान्छे हुन पाए
म कहिल्यै सहिद हुने थिइनँ
म आगो पिएर भए पनि बाँच्ने थिएँ
जसरी अरू बाँचेका छन्
म काँडाको तरेलीमा पनि नाच्ने थिएँ
जसरी अरूहरू नाचेका छन्
मलाई सहिद गेटबाट हटाऊ
इतिहासका दस्तावेजहरूबाट थुत
मलाई पाठ्यपुस्तकका पानामा च्यापिएर बस्नु छैन
सन्तानको नजरबाट “नालायक” भएर खस्नु छैन

भत्काइदेऊ सालिक
छाड गफ चुट्न “सहिद सप्ताह”को
म कुनै बेला बुद्धु भएर मरेँ होला
अब बुद्धिमान भएर बाँच्न चाहन्छु।

विदुर- ५, नुवाकोट
हाल: तारकेश्वर- २, काठमाडौँ ।