हिरनमयी आचार्य शर्मा (असम)

१. हे कवि

नमन छ तिमीलाई

यहाँ कहीँ कतै केही

असरै पर्दैन ….. सुन तिमी

तिम्रो अह्वान को !

खुब तड्पिन्छौ तिमी

जब जातिलाई चोट लाग्छ

जब देश रुन्छ

तिमी पनि रून्छौ

तर पर्दैन असर

तिम्रो अह्वानको….

हे कवि नमन छ

तर पनि मेरो तिमीलाई ।

दिउँसै हत्या गरिन्छ !

न्यायालयको अघि नै जब

बलात्कारीको रिहाय

देख्छौ पीडिताको सजाय

तिम्रो मनले आन्दोलन गर्छ

मसीले आगो बाल्दछ

स्वाधीन देशमा पनि

पराधीनतको बोध आउँछ !

तब तिम्रो दिउँसै हत्या गरिन्छ

तर पनि कसैले देख्तैनन् !

प्रश्नचिह्नहरूले हल्लाउँछ तर पनि

उपेक्षित बन्दछौ तिमी

आज पनि .. किन होला ?

भन .. सोधेँ मैले ?

प्रेम किन उम्रिँदैन ?

कीडा लग्दछ !

मसीबाट तिम्रो

आस्था र विश्वास

परै भाग्दछ तिमीलाई

देख्दा .. हे कवि

कतै मैले नजानेकै

होला कि ?

तर पनि नमन छ

हे कवि तिमीलाई !

२. ऐँजेरु (रम्बास कविता)

त्यो

बत्ती

बल्दैन !

त्यहाँ आज

ऐँजेरु  लाग्यो।

मनभरी   सबै !

कालै भयो  सबै नै ।

देखियो बाह्यिकमात्रै ।

तर  मनको   भित्र  लाग्ने

देख्तैनन्  है ऐँजेरु   कसैले !

यो  भेदभाव   घिन लाग्ने,

यो  रूढि  मनको  कस,

रहन्छ  कबसम्म ?

अन्धविश्वास  हो

कलङ्कसरी ।

भ्रूणहत्या

कन्याको

कि न

छ ?