मेरो कति सुनौलो र सम्म जीवन थियो
मानिसले मेरो जिऊ भरी घाउ लगाए
डोरीको अल्झाइमा फेरि मलाई
चारैबाट चोटिल अवस्थामा फसाए ।

हर्कबहादुर लामगादे ‘रोहित’ (मणिपुर)

म निस्कन खोजें, उम्किन खोजें
तर बाटो र हल कतै भेटिन
लाग्यो यही डोरी र पीडाको उल्झनमा
गयो मेरो जीवन मेटिन।

यति मात्रै कहाँ,
मलाई बाँधेको डोरीमा
कति समस्या मेरो अघि फसाए
मेरो चोटिल जिउबाट
वेगमा समस्यालाई कसाए।

कति चोट र समस्याले
बारम्बार मलाई रूलाए
तर पनि म लर्बरिँदै अघि बढें
चोट र समस्यालाई भुलाएँ।

आज मेरो जीवन पिरबाट कटो
पर बसेर म हेर्छु, ताक्छु
तब खुसी र गर्वले आँखा रसाउँछ
जब गुन्द्रीमा आनन्दले मानिस रमाउँछ
तब म,
दैवसँग यस्तो जीवन बारम्बार माग्छु।

‘मन बझिन्छ’ कवितासङ्ग्रहबाट