पुरुषोत्तम दाहाल (असम)

लाटोडाँडा

                     

                   लाटो

                 जन्मेको

              थाहा लाग्दा

             आमा   रोइन्

           सारै  मन दुख्यो

          कुन जन्मको फल

       आमाले   नै   भोग्नुपर्ने 

    आमा  लाटो रोयो, आउनु,

 वाक्क लाउँछ यो साँपे  ले लौ !

    दश  वर्षको   भयो   लाटो

      एकदिन   दुःख   लुक्यो

         छोड्यो  यो   संसार

           पुरेको  ठाउँ  त्यो

             विज्ञहरूले

              लाटो डाँडा”

                पो राखे

                   हरे !

                   लौ।

आँखा
                  त्यो

                  प्रेम

                याचना

               पलकमा

             भइदिने यी

           मेरा साथै तिम्रा

         यी नयनको भाका

        बुझिदिने छैन  कोही !

     तिमी कर्तव्यमा व्यस्त छौ      

    पिपिई  किट  ~  लगाएर ती

         चिन्ने    भएँ नयनले

     तिमी   जे  लगाऊ    प्रिये!  

        शरीर      ढाके    पनि 

          चिन्छु आँखा ले नै

              मृग     नयनी 

                प्रभु   दत

                   युगल

                    तिम्रा

                     ती !