(भारतीय सीमा सुरक्षा बलद्वारा मारिएका नेपाली सहिदहरूमा समर्पित कविता)

 

जयसिंह धामी

राम् राम् साप !

 चौवालिस्

कारगिल वारको एक जख्मी सिपाही

यो बार

इस्टकोटको गोजीमा पट्टा हैन खत् घुसारेर

पिन्सिन क्याम आएको छु 

 

यो खत्तिमी जो कुछ् भन

क्यानाम ! अक्षरहरूले पानामा लेखेको घाउ

वा चोटले दिलमा लेखेको घाउ 

यो ख़ततिमी जो कुछ् भन 

 

भूपिन

हरबार जब यो क्यामको हरियो गेटभित्र छिर्छु

मेरो कानमा

हजारौं बम  गोलीका आवाजहरू बज्न थाल्छन् 

हुकुमलाई जवाफ छैनकाललाई ओखती छैन

सिरुपाते खुकुरी नचाउँदै लडेका

वो दिन याद आउँछन् 

 

हरबार जब यो क्यामको हरियो गेटभित्र छिर्छु

उमेरको भूमरीमा फन्फनी उल्टा बगेर

 पुग्छु जुद्को मैदानमा

याद आउँछ

गोली छल्दै दुस्मनहरूलाई एटेक गरेको 

बहुत याद आउँछ 

 

जब मुछ् पलाउँदै थियो नाकको बेसीमा

गल्लाको पछि लागेर

गोरपुर पुगेको याद आउँछ

याद आउँछ

भर्ती भएर नाइन् जिआर जोइन् गरेको 

कसम खाएको कुछ् दिनमा नै

जुद् मा निस्कने आडर आएको 

 

क्यानाम् यो जुद्ले

बहुत् जिस्काएको  एक बारको जिन्दगीमा

तक्रिबन तक्रिबन कानमा आएर

गोलीले धेरैपटक गाना गाएको  

 

एलओसी कार्गिलमा

आतङ्कवादीको गोलीले छाती छेडेपछि

चौसठले भनेको याद आउँछ

पिन्सिन क्याममा मेरी फेमेलीसँग मिल्नु है नम्मरी !

कास्मिरको घना जङ्गलमा

रुखको बोक्रा खाएर पखालाले सिकिस्त हुँदा

पिन्चानब्बेले भनेको याद आउँछ

गाउँकी सोल्टीनीलाई मेरो याद सुनाइदिनू है नम्मरी 

 

हरबार जब यो क्यामको हरियो गेटभित्र छिर्छु

यो बाजुमा दम तोडेका

तिनै अभागी नम्मरीहरूको बहुत् याद आउँछ 

 

लिकिन साप्

यो बार कुछ् अच्छा छैन 

तिम्रो एसएसबी मेरो गाउँ घुसेर मेरै छोरा मारिदियो

दिल टुटेको 

और खुन बहुत गरम् भएको  

लिनू

यो खत लगेर तिम्रो पिएम् लाई दिनू,

और एकबार सोधिदिनू

के उनलाई

गोर्खालीको गरम रगत याद आउँछ ?