सुन्दर देखिएकी छिन् बसुधा झनझन,
गाढा नीलो रंगमा रंगिएका छन् गगन ।
बर्सन्छ आकाशबाट नीर घरिघरि,
वृक्षका हाँगामा रमाइरहेछन पंक्षी पनि ।
ओहो ! कहाँ हरायो आज कोलाहल,
कता बिलायो मानिसको बोलाबोल ?
जसले आफ्नै हैकम देखाउँथ्यो सदा,
खै आज लुकेर बसेको छ ऊ कता ?
यही सोचेर दंग भएका छन प्राणी सारा,
उल्लासमा बहिरहेको छ स्वच्छसफा हावा।
हेर ! बाहिर छाएको छ रंगीन वसन्त,
मानिस डराएको छ हुन्छ कि भनी अन्त्य ।
यी धर्ती होइनन मानवकी सम्पति,
सुखी हुन सक्दैनौँ हामी नासेर प्रकृति ।
यही नै सिकाइरहेकी छिन जननी धरा,
बुझेर मनन गर्ने भैसकेको छ अब बेला ।



साहित्यपोस्ट पढ्नुभएकोमा धन्यवाद
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।

Scan गर्नुहोला
