आशाको थुन्सेसँगै थिलथिलो जिन्दगी बोकेर
उक्लिरहेछन् लरखराउँदै मेरा एकजोर खुट्टाहरू
सुस्केरा हाल्दै तिर्खाएरै हो जिन्दगीले
अञ्जुली थापी पिइरहेछन्
एकजोर आँखाबाट बगेका ती गरिबीहरू ।
देश भत्काउँदा माटोमा भेटिनू पर्थ्यो
शहीदका आहुतिका टाउकाहरू
काटिएका शहीदका हजारौँ हातहरू
एकचौथाई अपयव चुँडिदा आमाको
सुनिनुपर्थ्यो छातीमा अँगालेर रूईरहेकी
लिपुलेक
लिम्पियाधुरा
र कालापानीका हाँक र क्रन्दनहरू
भेटिनू पर्थ्यो एउटा सत्यनिष्ठा हली
जसले अघाएका एकजोर गोरु नारेर जोतिरहेका
तराई
पहाड् र हिमालहरू ।
अझै भेटिनू पर्थ्यो
मजेत्रो च्यातिएझैँ च्यातिएका नेपाल आमाकी सीमाहरू
दशरथ चन्द
धर्मभक्त माथेमा
गंगालाल श्रेष्ठ
र शुक्रराज शास्त्रीहरूसँगै बेपत्ता पारिएका शहीदहरू
अझै खोजिनू पर्थ्यो
आफ्नै देशमा हराएका मदन भण्डारीहरू
लेखिनू पर्थ्यो राष्ट्रवादका कविताहरू
शहीदका रगतका कलमहरूले
गाइनू पर्थ्यो अझै जिबन शर्माका गीतहरू ।
तर अहँ,
ब्युँझदै छकोटी आँखाले देखेका सपनाहरू
गर्ल्याम्मै ढले यसरी
जसरी ढले मेरा देशका भीमसेनस्तम्भ
तै पनि होंचो भएन र ढलेन कहिल्यै
मेरो सगरमाथाको त्यो अग्लो स्वाभिमान
ननिभ्यो कहिल्यै मभित्रको देशप्रेमको दियो
नहरायो कहिल्यै मभित्र देश सिउने सियो
अझै म बाँचिरहेछु यसरी
जसरी बाँचिरहेछन् निसासिएर
मुढाले थिचिएका पहेंला निरीह दूबोहरूझैँ ।
ए कानहरू हो !
किन सुन्दैनौ हँ ?
चिहानबाट आएका शहीदहरूका आवाजहरू
ए आँखाहरू हो !
किन देख्दैनौ हँ ?
शहीदहरूका छातीका आलो घाउबाट
बगेका रगतका अरुण र कर्णालीहरू
ए बरफहरू हो !
किन पोल्दैन हँ ?
तिमीहरूका छाती
मेरोझैं स्वाभिमानको आगोले ?
उन्मुक्त नभएरै हो बहिरा पर्खालहरूमा
हिर्काइरहेछु म आक्रोशका हतोडाहरूले
हिंजो पनि रेटिएकै हुन् न्यायका घाँटीहरू
आज मेरो पालो रेटिने
तर रेटिने छैनन् कहिल्यै मभित्रको देशप्रेम
हो, निभाइने छ घाम झ्याप्पै म निभेपछि ।
साँच्चै भनुँ,
आफ्नै देशमाथिको खुला आकाश पनि
मलाई पिजडाजस्तै लाग्छ
पिजडाभित्रको
स्वतन्त्रता पनि के को स्वतन्त्रता हो र ?
महोत्तरी, गौशाला न. पा. १
साहित्यपोस्ट पढ्नुभएकोमा धन्यवाद
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
Scan गर्नुहोला