मञ्जुला तामाङ सुब्बा (दार्जिलिङ)

कोविड

सङ्क्रमित संसार 

कोरोनाको मुग्धमार 

आतङ्कको दिन रात

 मानवजगत् आहत

२१ औँ शताब्दीको आधुनिक तक्निकीले

सम्पन्न संसार ।

सफलताको शिखर चुम्दै हाँसेको संसार। 

“लाखेस” गर्ने  औँलीले 

नचाएको संसार । 

अहंको रागले पोलेर 

संसारै निल्न खोज्ने

सूक्ष्म भाइरसको आडमा 

प्रलय मच्चिरहेछ ।

कसले कसका लागि खनेका 

खाल्टामा  पुरिँदैछन् 

ईश्वरका समतुल्य ठान्ने उन्नतशील

मानव प्रजाति ।

हाहाकार छन् 

खुल्ला  आकाशबाहेक सबै

लकडाउन छ ।

विज्ञानका असीमित तक्निकीहरूमा 

खोइ अर्को ग्रहमा संसारको 

आविष्कार? 

जहाँ सुरक्षित मानव जाति

बस्न सकोस् ।

आस्थामा उठेका हातहरू

आखाँ चिम्लेर नोभाज आर्कको बरदान माग्दो हो

त्रास्त यस संसारबाट 

प्रभुप्रेमको भिख कति माग्दो हो ।

कहीँ छैन सुरक्षित ठाउँ

कोरोनादेखि भागेर कहाँ जाऊँ ?

चन्द्रमाको धरती कहिलेलाई ?

गुहार सुनी

तयार गर ती धरती अहिलेलाई ।

न अम्फानले पखाल्न सक्यो

भाइरसको विषालु जीवाणुहरूलाई ।

न चक्रपादको बेगले उडाउन सक्यो 

कोरोनालाई कहरलाई । 

प्यान्डामिक घोषित भएपछि

आस्थाका ढोकाहरू बन्द भए ।

चमत्कारको अपेक्षामा आशाका किरणहरू देखा परे

तब

ईश्वर स्वयं धर्तीमा  अवतरित भए ।

डाक्टर, नर्स, एम्बुलेन्स ड्राइभर,स्वास्थ्य कर्मीहरू 

बनी अस्पतालमा प्रकट भए ।

त्यागका प्रतिमूर्ति अनौठो बस्त्र पिपिई किटमा

आफैँलाई गुम्साएर 

जीवन रक्षक बने ।

घोर अन्धकार कोरोना विपत्तिमा

ईश्वरीय शक्तिहरू वरदान बनिआए ।

वरदानी अप्सरा परीहरू नर्स बनिआए।

आइसोलेसन सेन्टरमा, 

अस्पतालमा कोरोना सङ्क्रमितहरूका सेवामा लागिपरे ।

सबै भाग्छन्,

दूरी बनाइराख्छन् परिवारसँग सुरक्षित

बस्छन् ।

तर

स्वास्थ्य कर्मीहरू दन्किरहेका

कोरोना आगासँग सङ्घर्षशील छन्।

आफूहरू होम्मिएर सङ्क्रमितहरूलाई 

जीवन प्रदान गर्दै छन् ।

जटिल यस शापित समस्यामा

स्वयंलाई मृत्युको मुखमा 

होमिदिने 

अनमोल आफ्ना परिवारभन्दा

कर्तव्यलाई सेवा ठान्ने 

ती साक्षात् देवदूतहरूप्रति 

लाखौँ लाख  नमन छ ।

मन्दिर मस्जिद चर्च गुरुद्वारा गुम्बा 

बन्द भए पनि

सम्पूर्ण स्वास्थ्य कर्मीहरूले 

मनको ढोका उघारिदिए ।

आफैँ पनी सङ्क्रमित बनी

मृत्युको सङ्घारबाट फर्किआए

आशीर्वादको कवचहरूले

फेरि

मुस्कान भर्दै सेवामा कोमल 

हातहरू बढाइरहे।

कतिले जीवन हारे ।

 सन्तानहरू अनाथ बने।

कर्तव्य पथमा अघि बढ्दै

मृत्युहरू अङ्गले ।

असन्तुष्टि, आरोप, अस्वस्थ शरीर,

अभावहरूका कठोर खुट्टीहरू पार गर्दै

आत्माबलहरू साँची राखे। 

प्रार्थना गर्ने ओँठहरू भन्दा 

सेवा गर्ने हातहरू माहान् हुन्

पुण्य हुन् ।