कविता- आस्था

श्यामु लम्साल (म्यान्मा)

सुनौली बिहान

मिरमिरे उज्यालो

सूर्यको किरण

पृथ्वीमा स्पर्श नगर्दै

मधुर अवाज लिई

तिम्रा सिरान समीप

तिमीलाई जगाउन आउँथे

किनकि

तिमी नै सर्वश्व थियौ

म निमुख थिएँ

र पनि तिम्रो त्यो

सुनौली वातावरणमा रम्दथेँ

तिम्रो सेवक हुनुमा

गर्व गर्थेँ

रत म सधैँ रम्थेँ

तिम्रो साथमा

तिमीले गरेको करुणा

ममाथिको प्रेम

अपार थियो

म दृढ विश्वासले

यो जुनी त के

कुनै जुनीमा नि

तिम्रो साथले

यो साथ नछोडोस्

म निमुखामा नि

त्यो भाव प्राप्त भइसकेथ्यो

र त कुनै डाहा थिएन

न त आकाङ्क्षा नै

त्यसैले त

तिमी खाएर

थालमा रहेका

ती एक दुई सिता अन्न खाएर

तिमीप्रति रम्थेँ

तिमीलाई सर्वश्व मान्थेँ

त्यो नै मेरो भ्रम भएछ

म त आखिर कै नै रहेछु र

तिम्रो एक छाक भोजनको

म एकछाक तरकारी न हुँ ।