आश्विन २३, बुधबार ०७:०२ 
|
|
editorअसार ३, बिहीबार १४:४५ |
नारायण खनाल
प्रिय ! नाम्लो !
सदैव
मेरै थाप्लामा टाँसिएर
सुटुक्क
मेरै निधारमा बहने
पसिनाका तहरा पिई
प्यास मेटाइरहने
तेरो रहर
अब
रहर मात्रै हुने भो
किनकि
तेरै पौरखले पालिने
मेरो पेट
बन्दाबन्दीले
रित्तै छ
तेरै धर्मले
धड्किने मुटुले
धड्कन सक्न छोड्दै छ।
हो !
तँलाई हेरेर मात्र पनि
धेरै दिन अघाएँ
आँसु झारेर
तेरो र मेरो प्यास मेटाउने
कोसिस गरेँ
आँखाबाट खसेको
एक थोपा आँसु पनि
पापी बालुवाले सोसिदियो
अब मेरो
जिन्दगी पलाउने छाँट
छैन नाम्लो !
हेर् त
सधैँ त सकिने रहेनछ
पीडाले अघाएर
सासको त्यान्द्रो जोगाउन ।
त्यसैले
प्रिय नाम्लो !
तँसँग मेरो
एउटामात्र बिन्ती छ
भोकले
शोक निम्त्यायो भने पनि
तँ
मेरा हात छोडेर
टाढा
कतै नजानू है!
किनकि
मृत्युपछि
मलाई घाटसम्म जान
बाँधिन पनि त
तँ नै चाहिन्छ
नत्र
मेरो लास बाँध्ने डोरी किन्दा
राज्यकोष खर्च हुन्छ
र
भोकाहरूले पाउने राहतमा
कमी आउँछ
बिदेसिएकाको उद्दारमा गाह्रो पर्छ
दुःखीको पेट
भोकै पार्न
सन्तानसँग
आमाको बिछोड पार्न
म
न बाँच्नु छ
न मर्नु छ।
प्रिय नाम्लो !
त्यसैले
म भोकले
मरिहाले पनि
तँ मेरो हात छोडेर
कतै नजानू है!
घाटमा जाँदा
म
बाँधिन पनि त
आखिर तँ नै चाहिन्छ
प्रिय ! नाम्लो
आखिर तँ नै चाहिन्छ ।
मालारानी ,अर्घाखाँची
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
