गाढा नीलो पानीको मेलोडी भुलेर
म चुपचाप
हिन्द महासागरको डिलमा
आफैँ ढलेको
हेरिरहेछु ।

हिउँदको म्यापल ट्री झैँ
खङ्ग्रङ ठडिएका
आइफल टावर, बुर्ज खलिफाहरु हेर्दा लाग्छ
उभिएका सबैसँग
जीवन नहुन सक्छ ।

अक्षर नगोडेकी बुढी हजुरआमाले
उल्टो किताब पढे जस्तै
सबथोक बेठीक देखिन्छन्
खबर बनेकाहरु
आफैँबारे बेखबर छन्

रेडियो र टेलिभिजनहरु
अप्रिय समाचार घोकाइरहेका भेटिन्छन् |

नानीहरू
गृहकार्य गर्दैनन्
उनीहरूका मनमा
बाँसको तामा जसरी आतंक हुर्किरहेछ ।

जसरी आगोले खाएको पाँच हात लामो प्लास्टिक
पग्लिएर दुई अमलमा झर्छ
खुम्चिएर संसार
पर्खालको चार सुरभित्र साँगुरिएको छ।

बन्दीगृह घरजस्ता र
घर बन्दीगृह हुँदैछन् ।

अप्ठ्यारोमा कोही कसैको हुँदैन
अलिकति भेटी चढाएर धेरै माग्ने
भक्तजनहरू मन्दिरमा देखिँदैनन्
सायद मन्दिरबाट भगवान् पनि भागे
सडकमा गाडीहरू छैनन्
हिजोआज
सडकमा बेरोकटोक मृत्यु मात्र गुड्छ ।

विश्वासको अनिकाल बोकेर
चुम्बकका विपरीत ध्रुव बनेका मान्छेहरु
जबर्जस्ती प्रेममाथि इरेजर घोटिरहन्छन् ।

यतिबेला
बर्लिनको पर्खाल जस्तै
देशका सिमाना कमजोर भएका छन्
र सैनिक शिविरभित्र
एटम बम
भेन्टिलेटरमा अक्सिजन पिइरहेछ ।

भत्किएसँगै
न्युयोर्कको निधारमाथि उभिएको
वाल स्ट्रिट भर्चुअल ग्राफ
लाग्छ
यतै कतै कवि रिमाल गाइरहेछन्
“एक जुगमा एक दिन एक चोटि आउँछ ।”
अस्ट्रेलिया