जब म ताते, ताते हिड्ने बेला भाे
आमालाई घाँस दाउराको हतारो
म लोडदै, उठदै आफैँ हिड्ने कोसिस गरिरहेँ
भित्तो र थाम सारथि भो
साँझपाख आमा आउँदा आगनको छेउमा
मुसुक्क हाँस्दै मेरो पाइला लोड्दै उतै गयो
आमाको घाँसको भारी पसिनाले
पूरा भिजेको त्यो शरीर मेरो सामु उभियो
म फिस्स हाँसी उहाँको आगमनलाई
अगालोमा कस्न चाहेँ
मलाई मायाको आँखाले हेरी
घाँसको भारी बिसाएर आफ्नो
अगालोमा कस्न्नुभयो
म एकछिन उहाँको मातृत्व
लडीबुडी खेली रहेँ
उहाँका मायाका ध्रसहरूमा बल्झिरहेँ
गोठमा कराइरहेका गाई बाच्छालाई
पनि घाँसको मुठो दिनुभयो
म पनि वहाँको अँगालोमा कसिएको नै थिए
अनि चुलो चौकोभित्र पसी
अँगेनाको अलि पर मलाई गुन्द्रीमा
मायाले बसाल्दै
डालामा भएकाे मकैको आटो
कसौँडीमा राखी पकाउनका लागि
दाउरा बाल्दै
म नजिक गए भने मुसुक्क हाँस्तै
मलाई फेरि आफ्नै ठाउँमा बस्न लगाउँदै
पाकेको आटो र शुद्ध भैँसीको
त्यो मिठो दूध अनि बारीको
हरियो सागको तरकारी
मिलाई मलाई फकाएर खुवाउँदै
म कति दुःख दिन्थेँ
त्यो माया अब कल्पना भयो
यी बालापनको कुरा सम्झँदा
अहिले आँसु आयो
आमाको माया त अमूल्य नै हुन्छ
बालापनका ती सम्झना खोज्दा
वास्तविक माया ममताको
मूल नै फुट्छ
म आज जवान भएँ ,किन जस्तो लाग्छ
मेरी आमा अनि बालापन
मेरा लागि जिन्दगीको अमूल्य चिनारी
भएर रहन्छ।
तानसेन पाल्पा
हालः यूएई
साहित्यपोस्ट पढ्नुभएकोमा धन्यवाद
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
Scan गर्नुहोला