आयुष बडाल

 साँझपख पढिलेखी
  विद्यालयबाट घर फर्किँदा
  केटाहरू
  मेरो पछिपछि लाग्दै गर्दा
  फेर्दैगरेको सास  रोकिएर आयो,
  हतार हतार गर्दै हिँड्दै जाँदा
  रुमालले मेरो मुख थुनियो
  `आमा´भन्न सम्म दिइएन,
  सिंहले भोग लागेको बेला सिकार समाए जसरी
  मेरो हात समातियो,
  जिउ नै सिरिङ्ग भएर आयो ।
  न त भाग्न खोज्दा,भाग्न दिए,
  न त सहयोग माग्न खोज्दा सहयोग।
  ती बाघले खाइ नसक्ने ज्यान भएका नरपिचासहरूको अगाडि
  म कलिली बालिकाको केही लागेन।
  घिसार्दै र पछार्डै
  जङ्गल भित्र लगे,
  पिडाले बगिरहेको मेरो आँसुको वास्तै नगरी
  क्षणभरमै यौन शोषण र बलात्कार गरे
  र
  मिनेट बित्दा नबित्दै ज्यानलाई लासमा परिणत गर्दिए।
  कहाँ थाहा थियो त मलाई,
  मेरो मृत्यु यति दर्दानाक हुन्छ भन्ने !
  सोचेको पनि थिइनँ,
  कुनै दिन म आफ्नै देशको दाजुहरूबाट शोषित भई बलात्कृत हुन्छु,
  अनि कलिलै उमेरमा चितामा जलेर परलोक जान्छु भनेर ।
  निर्मला जस्तै गरेर म
  आज छोरी भएकै कारण
  कसैको सिकार भएँ ,
  कसैको यौन चाहना परिपूर्ति गर्ने
  साधन भएँ
  मेरो आमाको काख र बुबाको काधबाट टाढा भएँ ।
  परलोकसँग नजिक भएँ ।
  परलोकबाट नियाल्दै छु,
  मलाई न्याय दिन कसैले सकेनन्
  किनभने मेरो बलात्कारी त कसैको संरक्षणमा रहेछ
  जसलाई न त कानुनले केही गर्न सक्छ न त संविधानले नै !
  अब मेरो विन्ती  छ सरकार
  महिला राष्ट्रपति भएको देशमा,
  अब निर्मला र मैले जस्तो जीवन अरूको नहोस्
  सक्छौ अपराधीलाई कारबाही गर,
  ताकि
  बलात्कार गर्ने  सोच्नसम्म कसैले नसकुन्
  सक्दैनौ भने
  पूर्वप्रधानमन्त्री,मन्त्री,सांसदको सुरक्षागार्डलाई
  नारीको सुरक्षामा खटाऊ
  त्यसपछि बल्ल सुरक्षित भएर बाच्छन्
  मातृत्व जोगाउन,दुनियाँ हाक्न र अमर बन्न
  जन्मिएका दिदी र बहिनीहरू
  अनि बल्ल बन्छ समृद्ध नेपाल।
लेखकका अन्य सिर्जनाहरू पढ्न यहाँ क्लिक गर्नुहोस्...