कथाको पात्र जस्तो म,
या पात्रविहीन
कथाको शून्यताजस्तो
समुद्रले शहरमा
आफूलाई खोजिरहेको
अनन्त किनाराजस्तो
म कस्तो कस्तो?
जीवन बुझ्न
जवानी त्यागेको
जोगीजस्तो
सूर्योदय उठ्नेबित्तिकै मलाई
थकानको संकेत गर्छ
सूर्यास्त सुत्नेबित्तिकै मलाई
बेचैनीको आह्वान गर्छ
रोजेको बाटोमा
कतै अल्झिएको म
दोबाटोजस्तो
कथाको पात्र जस्तो म,
या पात्रविहीन
कथाको शून्यताजस्तो
अतुलनीय पीडाका पाइलाहरु
बोकेर हिँडेको
यात्रा हुँ म,
दुर्घटना मलाई घुम्तीमा
कुरेर बसेको छ ।
अप्रत्यासित निर्णयका चाङहरु
बोकेर हिँडेको
जीवनलय हुँ म,
असभ्य कोलाहल मलाई संगीतमा
सुनेर बसेको छ ।
छिया-छियामा बाँडिएर
कतै टाढिएको म
दूर क्षितिजको आशाजस्तो
कथाको पात्रजस्तो म,
या पात्रविहीन
कथाको शून्यताजस्तो ।
साहित्यपोस्ट पढ्नुभएकोमा धन्यवाद
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
यसलाई जीवित राख्नकोलागि तपाइँको
आर्थिक सहयोग महत्वपूर्ण हुन्छ ।
Scan गर्नुहोला