उज्यालोमा देखिँदैनन्
अक्सर सत्यहरू
अँध्यारो कोठी भित्रका सत्य
अँध्यारो गल्ली भित्रका सत्य
अँध्यारो युगका अनाम सत्यहरू
सबै सधैँ गुमनाम छन् यहाँ
उज्यालोमा टल्कने झूटलाई नै
अक्सर सत्य ठानिन्छ

झूटहरू अक्सर झलमल
उज्यालोमा नै बोलिन्छन्
उज्यालो दिनमै नेताले भाषण गर्छ
उज्यालो दिनमै खान्छन् प्रेमी प्रेमिकाले कसम
उज्यालोमै बसेर लेख्छ कविले कविता
उज्यालोमै चाहिन्छ यथार्थ छुपाउन
श्रृङ्गारको सहारा
सबका सब उज्याला रङ्गीन झूटहरू
उज्यालोको भ्रामक आवरणले ढाकिएर सधैँ सधैँ विक्षिप्त छन्
उज्याला कुनामा यथार्थहरू

अँध्यारोमा एकदमै निष्पट्ट अँध्यारोमा
झनै उज्यालो भई चम्कन्छ सत्य
अँध्यारोमा न लेखिन्छ कविता
न नेताले भाषण गर्छ
न कसम खाने भोक लाग्छ अँध्यारोमा
न चाहिन्छ श्रृङ्गारको सहारा
न आइलाग्छ दुनियाँका लागि
राम्रो देखिनु पर्ने बाध्यता
अन्धकारमा केवल सत्य मात्र घटित हुन्छ
अँध्यारो कुनाबाटै निस्कन्छ
पानीको अजस्र मूल
अँध्यारोबाटै प्रारम्भ हुन्छ
जीवनको यो विराट अस्तित्व पनि
उज्यालोमा सञ्चित तिर्सना
अक्सर अँध्यारोमै मेटिने गर्छन्
अँध्यारो अन्धकारमै प्रस्फुटित हुन्छ सत्य
किनकि अँध्यारो एकान्तमा
एक्लै एक्लै टहलिरहँदा मान्छे
महसूस गर्छ
आफूले दिएको अर्थहीन आश्वासन
आफूले बनाएको खोक्रो आदर्शको पहिचान
दमित तिर्खा मेट्नुअघि अभिशप्त वासनाले
जबर्जस्ती खुवाएका कसमहरू
शब्दको थुप्रो भित्रको कवित्व
बलिष्ठ तन भित्रको मुर्छित मन र मनोदशा
आफ्नै जीवनको खोक्रो अट्टाहास
तस्वीरमा आफ्नै कोमल मुस्कानभित्र
छुपेको उदास हृदय
तमाम उपलब्धिबीच
निरर्थक प्रतीत हुने जीवनको क्षणभङ्गुरता
प्राप्तिको अविराम शृङ्खलामा
पाउँदा पाउँदै छुटेजस्तो लाग्ने
हराएजस्तो लाग्ने, नपाएझैँ लाग्ने
यो मनको विचित्र मनोदशा
अँध्यारोमै महसूस गर्छ मान्छे

उज्यालोमा त मान्छे केवल !
आँखा अगाडि रहेका इस्पात र हतियारमा
आफ्नो अहङ्कारको रङ लगाएर
आफैँलाई बहादुर सम्झन्छ
बुद्धिमा बिर्को लगाएको भिडले
ताली बजाउँदा आफूलाई प्रतिभावान् सम्झन्छ
अपरिचित मुस्कानमा अल्झन्छ
अविदित तर्कनामै रमाउँछ
आत्मरतिको उत्साहमै सकाउँछ ऊर्जा
जत्ति धेरै झूट उत्ति नै ज्यादा
आफूलाई सफल ठान्छ, सफल मान्छ
अस्तु बगाउँदै हिँडेको
वाग्मतीको कालो पानीमा छुट्टिदैन
सफलता असफलताको रङ
यथार्थमा बस् सत्य कालो हुन्छ
अन्धकार परम् सत्य हो किनकि
यसको आफ्नै अस्तित्व छ तर
प्रकाश त केवल सूर्यको उपस्थिति मात्र हो
प्रकाश आफैँमा एक भ्रम मात्र हो
विशाल ब्राह्मण्डको विराट अन्धकारबीच
चम्किने क्षीण ताराहरू सकिने छन् कुनै दिन
तर कहिल्यै सकिँदैन अँध्यारो
र कहिल्यै हार्दैन सत्य

खोई यहाँ सत्यका पुजारी ?
त्यो पत्थर जति नै कुँदे पनि
जति नै श्रृङ्गारे पनि
जति नै भरे पनि फूल र बुट्टाहरू
बडो मेहनतका साथ भरे पनि
सजीव लाग्ने अङ्गहरू मूर्तिमा
जति नै पहिर्याए पनि आभूषण र रङ्गहरू
त्यो पत्थर नै हो
विकृत पत्थर अशुद्ध ढुङ्गो
आफ्नो स्वरुप गुमाएको
आफ्नो स्वभाव गुमाएको पत्थर
असत्य पत्थर!

आऊ अब हामी शुद्ध पत्थरको पूजा गरौँ
नकुँदिएको कसैको हातले
छिनोको सयौँ प्रहारले विकृत नभएको
आफ्नै स्वरुपको आफ्नै स्वभावको
प्रकृतिले आफैँ कला भरेको
गोला, चेप्टा, थेप्चा जस्ता छन्
त्यस्तै पुजौँ
आऊ अब सत्यको पूजा गरौँ।