छिचोल्दै त्यो घना जङ्गल
एकान्तमा पुगेपछि
जब भेटाउँछे उसले
एउटा सुन्दर र सुरक्षित डालो
अनि सिँगार्न थाल्छे
ममताको संसार
बटुलेर
पिरतीका झिँजा
र
वात्सल्यका घुर्यान

ऊ मातृत्वको रङ्गमा रङ्गिन चाहन्छे
जहाँ
उसले अनुभूत गर्न सक्छे
बिछट्ट मखमली स्वर्ग
र पर्खिरहन्छे
स्वर्णिम बिहानीको नौलो उज्यालो
जून पर्खाइको अँध्यारोपछि
कुना र चरहरूबाट गिज्याई रहन्छ
र छर्दछ एक अँजुली खुसी

अब ऊ,
पुलकित छे र प्रफुल्ल हुन्छे
चन्चल छे र चलायमान बन्छे
मग्न छे र बेफिक्रि हुन्छे
मनभरि उडाई रहन्छे काउकुतीका पुतलीहरू

जब दह्रिन्छन्
बचेराका खुट्टा र पखेटा
जुध्न सक्ने हुन्छन् छाती
र चारा टिप्न सक्ने बन्छ चुच्चो
अनि बचेरालाई
चिन्न सिकाउँछे आफ्ना र पराया बीचको फरक
जुध्न सिकाउँछे हावा ,पानी ,घाम र हुण्डरीसँग
हिँड्न सिकाउँछे अक्करे भिरमा
रम्न सिकाउँछे गुराँसको सौन्दर्यमा
उड्न सिकाउँछे अनन्त आकाशमा

ठुला भई सकेका छन् बचेरा
अब यिनीहरू
चाहन्छन् धँगेरोका फूल चुम्न
फट्फटाएर पखेटा चाहन्छन् रम्न
र
खोज्दै रेशमी वैभव
चाहन्छन् आफ्नै पङ्खले उडान भर्न
पुग्दछन् दूर क्षितिज

जहाँ हृदयभरि रोपिएको थियो वात्सल्यको बीज
जहाँ लुकामारी खेल्थे सुख र दुःख
जहाँ बिसाएर खुसी भालेका छातीभरि
रमाउने गर्थी पोथी
आजभोलि त्यो ठाउँ, त्यो रुख र त्यो डालो सुनसान छ
एक्लो छ र अँध्यारो छ
त्यो बुढो रुख कल्याङ्मल्याङ् सुन्न नपाएर आत्तिएको छ
जोडी माउ चरा
गोधुलीमा बाटो हेरिरहन्छन् परदेशीएका आफ्ना बचेरा
र
रङ्गहिन मुस्कानसहित
आँखामा कसिङ्गर परेको
गरिरहेछन् जीवन्त अभिनय
मान्छे जस्तै चराहरू ।

तिलोत्तमा, रुपन्देही