ममताको छहारीमा बसेर

जोगाउन खोजेँ

हरबखत

छहारी दिने

ती रुखहरु ।

जल र मल

अनि

पसिना र रगत खन्याएर ।

पसिना र रगतले

मात्र पनि

सक्दो रहेनछ

एक्लै

र त्यसैले त

खोज्दा रहेछन्

साथ

उनीहरू पनि ।

कुडिन्थ्यो मन

कहिले

जलको अभावमा

कहिले मल नपाउँदा ,

तर कमि रहेन

सहृदयी मनहरुको ,

साधुवाद सहृदयी मनहरुलाई ।

सारा

संसार छोडेर

सधैँ उनीहरुकै

छहारीमा बस्न खोज्दा,

जल र मलले

सिंचाइ गरिरहँदा

रगत पसिना

खन्याईरहँदा

थाहा पाउन

सक्दैनथें

कताबाट आउँथ्यो

अलच्छिनी बतास

हल्लाउदै जान्थ्यो ,

झस्काउँदै जान्थ्यो

थर्काउदै जान्थ्यो

पटक पटक ।

अँगालेर बसेँ

रुखहरु

समाई रहेँ हाँगाहरु

तर झुक्याएरै

लडायो

पिराहा बतासले

ममताको,

स्नेहको

र सुरक्षाको

शितल छहारी दिने

मेरा ती विशाल रुखहरु ।

पोखरा ७ मासबार,

कास्की