विक्रम संवत २०२६ सालको एसएलसी परीक्षामा दोश्रो श्रेणीमा उच्च नम्बर प्राप्त गरेर परीक्षा पास गरेपछि म काठमाडौँ प्रस्थान गरें । मेरो एसएलसीको सिम्बोल नम्बर ४८४९ “एच” भएको अझै सम्झना गर्छु ।

बुवा निर्माण व्यवसायी भएको कारणले गर्दा मलाई सिभिल इन्जिनियर बनाउने ठूलो धोको थियो । त्यसैको फलस्वरूप मलाई काठमाडौँमा उच्च अध्ययन गर्न पठाउन कुनै हिच्किचाहट गर्नु भएन । काका बुवाहरुको छोराहरु काठमाडौँको लगन टोलमा बस्नु हुन्थ्यो । दाइहरु विश्वविद्यालय पढ्ने विद्यार्थी भएको कारणले पढ्न सुविस्ता र मद्दत हुन्छ भनेर नै मलाई दाइहरुसँग बस्ने व्यवस्था मिलाइदिनु भएको थियो ।

विज्ञान विषय लिएर एक सेमेष्टर नेशनल कलेज रामशाह पथमा अध्ययन गरिसकेपछि त्रिचन्द्र कलेजमा स्थान्तरण गरी   पढ्न सुरु गरें । विज्ञान विषय लिएर पढ्न शुरु गरें तर डेराको वातावरण त्यो विषय पढ्ने चैं थिएन । विद्यार्थी राजनीतिको अखडा नै थियो हाम्रो डेरा । दाइहरु महेश्वरमान, ईश्वरमान अनि विश्वेस्वरमान सबै विद्यार्थी नेता थिए । बिदाको दिन होस् या नहोस् जहिले पनि मिटिङमा व्यस्त हुन्थे दाइहरु । कोठाभरि मान्छे नै मान्छे हुन्थे । ढोकाबाहिर जुत्ता र चप्पलको थुप्रो लाग्ने गर्थ्यो ।

वसन्त श्रेष्ठ (अमेरिका)

तत्कालीन विद्यार्थी नेताहरु बालमुकुन्द खरेल, कुमार कार्की, शरण राई, महेन्द्र पाण्डे, दिपेन्द्र क्षेत्री, सोमनाथ घिमिरे, बिदुर उपाध्याय, केबि श्रेष्ठ आदि सबैको जमघट हुने ठाउँ नै हाम्रो डेरा थियो । यी त सम्झिएका नाममात्र हुन् । नेता शम्भुराम श्रेष्ठ पनि बाक्लै आउँथे । नेता मनमोहन अधिकारी र भरत मोहन अधिकारीलाई भेट्न पाटनको सिद्धिलाल सिंहको घरमा बारम्बार मलाई पनि लिएर जान्थे ।

म भर्खर भर्खर काठमाडौँ छिरेको मान्छेलाई यस्तो चहलपहल, नयाँनौलो देख्ने भेट्ने रहर नहुने कुरै थिएन । म फुच्चे पछि पछि लाग्थें ।

विद्यार्थी संगठनको चुनावको बेला विश्वविद्यालय परिसरमा पर्चा छर्न र पोस्टर टाँस्न रातभर हिँड्ने गरिन्थ्यो । त्यसबेला त्रिभुवन विश्वविद्यालय त्रिपुरेश्वरमा थियो । रात परेपछि र बिहानको झिसमिसेमै उठेर पर्चा टाँस्न माड र टेप बोकेर हिँड्ने गरिन्थ्यो । सभा जुलुसमा सहभागी हुने मात्र होइन सक्रियतासाथ भाग लिने गरिन्थ्यो ।

त्रिचन्द्र कलेजमा आईएस्सी दोश्रो सेमेष्टरमा पढ्दै गर्दा हामी क्षेत्रपाटी सर्यौं । तेल दोकान थियो बाहिरपट्टि । त्यहाँबाट भित्र गएर पछाडिपट्टिको नयाँ घरमा हामी बस्ने गर्थ्यौं । हाम्रो कोठाबाट नरदेवीको कन्या मन्दिर स्कुलको पछिल्लो भाग देखिन्थ्यो । अगाडिपट्टि चैं ईखा पोखरी ।

विद्यार्थी राजनीतिमा मेरो सक्रियता बढ्दै गएको अवस्था थियो त्यो । हाम्रो डेरावरिपरि नै थुप्रै विद्यार्थी नेताहरु बस्ने गर्दथे ।

सो समयका विद्यार्थी नेताहरु पशुपति वाग्ले, चित्रकृष्ण तिवारी, जागृतप्रसाद भेटवाल, शरण विक्रम मल्ल, तिलक पराजुली, तारा न्यौपाने सबै त्यतै वारिपरि बस्थे । प्राय: सबैको बिहानको चिया पिउने रेष्टुरेन्ट एकै थियो । अखिल नेपाल राष्ट्रिय स्वतन्त्र विद्यार्थी यूनियन (अनेरास्ववियु) को महासचिव भएको नाताले विद्यार्थीको मिटिङ पशुपति वाग्लेको डेरामा नै हुने गर्दथ्यो । क्षेत्रपाटी  चोकको सरस्वती स्थान पछाडिपट्टि पत्रकार बन्धु कृष्णप्रसाद बाँस्कोटाको प्रेस थियो । त्यही प्रेसमा भेट हुने गर्थ्यो गोपाल बाँस्कोटा, प्रेम कैदी अनि लिलामणिजीहरुसँग । सोह्रखुट्टेको सैनिक छात्रावासमा धेरै मित्रहरु बस्थे । त्यहाँ पनि विद्यार्थी साथीहरुसँग मिटिङ हुने गर्दथ्यो । वास्तवमा भन्ने हो भने त्यो क्षेत्र नै प्रगतिशील क्षेत्रको गढजस्तै थियो । अमृत साइन्स कलेज, सरस्वती कलेज, त्रिचन्द्र कलेज अनेरास्ववियुको गढ थियो ।

त्यसबेला क्षेत्रपाटी, पकनाजोलको अनि ठमेलको पूरै क्षेत्र प्रगतिशील खेमाको कब्जा जस्तै थियो । भनिन्थ्यो, डिल्ली बजार बत्तीस पुतली क्षेत्रमा चैं नेविसंघको विद्यार्थी बस्थे भने यताको क्षेत्रचैँ प्रगतिशील विद्यार्थीहरु । धोबी चौरस्थित पब्लिक युथ कलेज चैं धेरैजस्तो नेविसंघको कब्जामा हुन्थ्यो । लाग्थ्यो, डेरावाल विद्यार्थी प्रगतिशील र घरबेटी जति सबै नेविसंघका विद्यार्थी हुन् ।

त्रिचन्द्र कलेज त्यस समयका विद्यार्थी राजनीतिको लागि मुख्य स्थान मानिन्थ्यो । त्यसपछि अस्कल र ल क्याम्पसको नाम आउने गर्दथ्यो । हड्ताल र जुलुस प्राय: भैरहन्थ्यो । म सम्झन्छु २०२८ सालको कुरा । विभिन्न माग राखेर सम्पूर्ण विद्यार्थी वर्ग हड्तालमा उत्रेका थिए । जुलुस निस्क्यो  । रत्नपार्क, न्यूरोड कमलाक्षी हुँदै राष्ट्रिय नाचघर अगाडिको चोकमा पुगेपछि पुलिसले लाठी चार्ज गर्न सुरु गरे । भागमभाग भो । त्रिचन्द्र कलेज भित्रको  कम्पाउण्डमा पुलिस आउन नसक्ने भएकोले त्यहाँ  आमसभा गरिने भो । आमसभा सकिएपछि बाहिर निस्कन पाइएन । पुलिसले कलेज पूरा घेरेर बसेका थिए । जो बाहिर निस्कन्छन् पक्रिन थालेका थिए । लाठीचार्जमा परेका घाइते विद्यार्थीहरुको मल्हमपट्टी गर्न थालियो । मित्र नारायण भट्टराईको टाउकोमा ठूलो चोट लाग्यो । साँझ पर्दै गएपछि साडीले बेरेर आइमाईको भेषमा थुप्रै विद्यार्थी निकाल्न सफल भइयो । भोलिपल्टदेखि वीर हस्पिटलमा  भर्ना भएका बिरामी मित्रहरुलाई पालो पालो हेर चाह गर्ने जिम्मा लिइयो ।

अनेरास्ववियुका महासचिव पशुपति वाग्लेको डेरामा बैठक बस्यो । थुप्रै कलेजका विद्यार्थी भएको कारणले चिनापर्चीको कार्यक्रम भयो । मैले उठेर आफ्नो र कलेजको नाम भन्न मात्र सकेको थिएँ । भरत चुँडालले थपि हाले, “वसन्त कलेज सकेपछि बलिउडमा खेल्न बम्बई जाँदै छ ।” सबै गलल् हाँस्न थाले । म आफ्नो पहिरनमा खुब ख्याल गर्थें ।त्यही कारणले मेरा मित्रहरुले मलाई अर्कै दृष्टिले मलाई हेर्ने गर्थे भन्ने मलाई थाहा थियो । र यस्तो कुरा यदा कदा सुन्न म अभ्यस्त झैं नै भैसकेको थिएँ । यही कारणले भरत चुँडालले मलाई व्यङ्ग कस्न भ्याएका थिए । त्यही मिटिङले मलाई त्रिचन्द्र कलेजको दोश्रो सेमेष्टरको कक्षा प्रतिनिधिको चुनावमा खडा गर्ने निर्णय गरेको थियो ।

त्यस समय कलेजको प्रतिनिधि विद्यार्थी विश्व विद्यालयको सभामा सदस्य हुने गर्दथे । सबै सेमेष्टरको क्लासको विद्यार्थीको निर्वाचन हुने गर्दथ्यो । त्रिचन्द्र कलेजको विज्ञान विषयको दोश्रो सेमेष्टरको विश्वविद्यालय प्रतिनिधिको लागि मलाई मित्रहरुले अनेरास्ववियुको तर्फबाट उमेद्वार बनाए ।  चुनावमा खडा भएका दुई पक्षबीचमा उमेद्वारको भाषण गरी आफ्नो विचार र प्रतिबद्धता व्यक्त गर्नु पर्दथ्यो । मैले जीवनमा सार्वजनिक रुपमा भाषण गरेको त्यही नै पहिलोपटक हो । मेरो अभिन्न मित्रहरु नेवज गुरुङ, ज्योति अधिकारी, खेम दाहाल र अरु दुई चार मित्रहरु प्रजातान्त्रिक विचारप्रति प्रतिबद्ध भए तापनि मलाई हरतरहले चुनावमा सहयोग र समर्थन गरेका थिए । मेरो विज्ञान शिक्षामा मुख्य विषय गणितको सम्पूर्ण विद्यार्थीको समर्थन हुँदाहुँदै पनि थोरै मतले पराजित हुनु पर्यो । त्रिचन्द्र कलेजमै वाणिज्य विषयमा नारायणप्रसाद भट्टराई, सुजन खरेल, भरत चुँडाल अनि मानविकी शास्त्रमा बिएमा पढ्नुहुने चित्र कृष्ण तिवारी त्रिचन्द्र कलेजमा विद्यार्थी राजनीतिमा सक्रिय हुने नामहरु हुन् त्यस समयका ।

अखिल नेपाल राष्ट्रिय स्वतन्त्र विद्यार्थी संगठनको पाँचौँ या छैठौँको सम्मेलन गर्ने विषयमा ठूलो विवाद भएको भएको थियो । लिलामणि पोख्रेल र बलराम बाँस्कोटाहरु छैठौं र हामी पाँचौँमा विभाजित भएका थियौं । मिल्नको लागि छलफल गर्न विभिन्न कलेजमा सानाठूला धेरै सभा भए । एकपटक सरस्वती कलेजमा एउटा त्यस्तै छलफलको कार्यक्रम भयो । विवाद बढेर भनाभनको स्तरमा उक्लियो । लिलामणीको समूह र हाम्रो समूहको ठूलो झगडा भयो । हात हालाहाल नै भयो । तर हामी दुई चार जना मिलेर लिलामणिलाई जोगाएर त्यहाँबाट भगाएको अझै झल्झली सम्झने गर्छु । शम्भु थापा र गुरु बरालसँग रातरातभर बाक्लै हिँडिएको थियो त्यो सम्मेलनको समयमा । सुवास नेम्बांग दाइ हाम्रो सल्लाहकार जस्तै थिए त्यसबेला ।

प्रगतिशील विचार पक्षको सामयिक साहित्यिक संकलन पत्रिका प्रत्येक कलेजबाट मात्र नभई जिल्लाबाट पनि प्रकाशन हुन्थे । धरानबाट “छाया”, विराटनगरबाट “प्रकाश”, गण्डकी विद्यार्थी परिषद्को “लालुपाते”, चितवनबाट “नौलो राँको” र धौलागिरीको “धौला श्री” विशेष लोकप्रिय थिए । अरु विशेष लोकप्रियमा “संकल्प” र “वेदना” पनि धेरैले रुचाउने साहित्यिक पत्रिका थिए । मेरो साहित्यिक रुचि र लेखनले अर्को मोड लियो । साहित्यिक पत्रिका प्रकाशन गर्ने । आफू पूर्णकालीन विद्यार्थी । बुवाले इन्जिनियर बनाउन विज्ञान विषय पढाउन काठमाडौं पठाएको । बुवाले पढ्न पठाउनु भएको खर्च नै कटौती गरेर पत्रिका निकाल्ने निर्णय गरेँ । पत्रिका प्रकाशनको लागि नाम जुर्यो “पूर्वेली धुन” । काठमाडौँ जिल्ला कार्यालयबाट पत्रिका प्रकाशनको स्वीकृति लिन पटकपटक धाएँ । तत्कालीन सहायक जिल्ला प्रमुख अधिकारी स्व. घटराज भट्टराई थिए । उनले धेरैपटक स्वीकृति दिन इन्कार गरे । पूरै कम्युनिष्ट पत्रिका भयो भन्थे । अहिले विद्यार्थीको पूरा ध्यान पढ्नमा खर्च गर्नुपर्छ यस्तो पूरै राजनीतिक पत्रिका निकाल्न हुँदैन भनेर धेरैपटक सम्झाउने कोसिस गरे । तर हाम्रो लक्ष्य र विचार अडिग भएपछि उनले आखिर हार खाए । “पूर्वेली धुन” सामयिक साहित्यिक संकलन पत्रिका प्रकाशन गर्ने स्वीकृति दिए । वि.स. २०२९ सालमा मेरो सम्पादनमा काठमाडौँबाट “पुर्वेली धुन” प्रकाशित भयो ।

कमलाक्षीस्थित टिपटप ड्राई क्लिनर दोकान अगाडि एउटा सानो गल्ली छ । त्यो गल्लीको मुखैमा लभ्ली फोटो स्टुडियो दायाँ पारेर गएपछि भण्डारी चोकमा शान्तिराम र शक्तिराम भण्डारीको प्रेस थियो । त्यही प्रेसमा पत्रिका छपाउने प्रबन्ध मिलाइयो । पत्रिका छापियो । पूरै पत्रिका उठाउन हामीसँग पैसा पुगेन । न्युरोडको पिपलबोटमा बिक्रीको लागि राखियो । दुई चार ठाउँबाट विज्ञापन आएको थियो ।  अनि पैसा उठाउन दिनदिनै नयाँ सडकको पिपलको बोटमुनि पत्रिका बेच्न राखिएको ठाउँमा उभिन पुग्थेँ । सोध्थेँ, आज कति बिक्री भो ? ऊ भन्थ्यो खै अचेल पत्रिका बिक्री नै हुँदैन । वायुसेवा निगमको विज्ञापनबाट एक सय पचास र थप बुवाले इन्जिनियर बन्न पठाएको खर्च निकालेर प्रेसको पैसा चुक्ता गरियो ।

त्यसबेलाका चर्चित साहित्यकार खगेन्द्र संग्रौलाका कथा, डा. सरोज धितालका कविता, बिदुर उपाध्यायका सनसनीपूर्ण आलेख र थुप्रै पठनीय सामग्रीले भरपूर सो पत्रिका निकै लोकप्रिय भएको थियो । मित्र मण्डली र धेरै शुभेच्छुकहरुबाट धेरै प्रशंसित भए पनि मेरो पढाइको धेरै पैसा खर्चीपछि घरबाट ठूलो गाली र खबरदारी सहनु परेको थियो । त्यस पत्रिकाको प्रकाशनको लागि मित्रहरु तुलसी सुब्बा, भरत चुँडाल, नारायण भट्टराई, तोयानाथ भट्टराई र अरु थुप्रै मित्रहरुको धेरै सहयोग प्राप्त गरेको थिएँ ।

विक्रम संवत् २०२८ साल या २०२९ सालमा नेपाली कांग्रेसको भेला भारतको बैरगनिया जिल्लामा हुने भएको थियो । विक्रम संवत् २००६ सालमा पनि नेपाली कांग्रेसले बैरगनिया सम्मेलन गरेकोले त्यो ठाउँ धेरै प्रशिद्ध थियो । सो सम्मेलनमा भूमिगत रुपमा रहनुभएको इलामका कुल बहादुर गुरुङ (केबि गुरुङ) दाइलाई भेट्न जाने भइयो । काठमाडौँबाट केबी दाइको भाइ मेरो मित्र नेवज गुरुङ र म दुइटा बस फेरेपछि बल्ल साँझमा गौर बजार पुग्यौं । नेवजले त्यहाँ कसैसँग सोधे, बाटो बताइदिएपछि हामि नेपाली काँग्रेसका नेता शेख इद्रिसको गाउँ गयौं । त्यहाँ पुग्नलाई हामीलाई धेरै ठाउँ रोकेर सोधपुछ गरे । सोध्ने मान्छे हाम्रो जवाफ पाएपछि अरु कसैलाई सोधेर आउँथे र हामीलाई जान दिन्थे । नेपाली काँग्रेसको महाअधिवेशनको कारणले धेरै सुरक्षा र सतर्कता अपनाइएको थियो ।

देहातको बाटो अँध्यारोमा हिँड्दै गयो बाटोमा कोही रोक्न आइपुगी हाल्थे । यसरी धेरै ठाउँको चेकपोष्ट पार गरेपछि  युवा नेता देवेन्द्र नेपालीसँग भेट भयो । उसैले हामीलाई बैरगानिया सम्मेलन स्थलभित्र छिरायो । केबी दाइसँग भेट भो । मेरो पहिलो भेट थियो । ठूलो पालभित्र पराल ओछ्याएर वरिपरि बसी छलफलमा सबै मस्त देखिन्थे । मैले जीवनमा पहिलोपटक नेपाली काँग्रेसका शीर्षस्थ नेताहरु प्रत्यक्ष देखेको त्यहीँ नै हो । छलफलमा त हामीलाई बस्नु थिएन तर लामै भेटघाट  गरेपछि हामी दुई दिन बसेर फर्क्यौं ।

कलेजको छुट्टीको समयमा तेह्रथुम जाने भइयो । मित्रहरुसँग भेट गर्ने भनेर केही दिन धरान बसियो । धरान पुतली बजारस्थित सार्वजनिक पुस्तकालयमार्फत् केही गोप्य जानकारी सरकारी संस्थामा चुहाएको घटनामा सम्मिलित एक मित्रको सुनुवाईमा उपस्थित हुन् अनुरोध भए अनुसार गइयो । सुरेश र अरु दुई मित्रप्रति लागेको आरोपमा छलफल गर्न  सम्मिलित केही सम्झने नामहरु बम देवान, बम थुलुङ्ग, हिमाल राई, सुनिल राई, गुरु बराल आदि थिए तर थुप्रै मित्रहरु छलफलमा सामेल थिए । धेरै गरमागरम छलफल र बहस भयो । एउटा मित्रले म काठमाडौँबाट आएको कारणले मलाई निर्णयको लागि  प्राथमिकतामा राखे । म अन्यौल र असमन्जसमा परें । सबैजसो सजाय दिनुपर्छ भन्नेमा थिए । उत्तिकै उत्तेजित पनि थिए । केही छिनमा नै हात हालाहालको स्थिति भएर तनावपूर्ण परिस्थितिको सिर्जना भयो । धेरैबेरको सुझबुझ पूर्ण कुरा र तर्कले मैले सबैलाई साम्य पार्न सफल भएँ ।

त्यस्तो विषम परिस्थितिमा पनि मैले कसरी सो घटना साम्य पार्न सकें, अहिले सम्झदा पनि मन ढुक्क फुलेर आउँछ । नत्र धेरै ठूलो घटना घट्न सक्थ्यो । बिल्कुल असामान्य परिस्थितिलाई कसरी सहज बनाएर सो समस्या सुल्झाउन मैले मद्दत गर्न सकें सम्झदा अझै पनि मलाई विश्वास गर्न गाह्रो पर्छ ।

त्यसको भोलिपल्ट धरान, छाता चौकको पान पसलमा साथीसँग पान चपाएर गफ गर्न तल्लीन थियौं । स्थानीय मित्रहरु मदन राई र बम थुलुङ्ग आइपुग्नु भो । मदनले मलाई तलदेखि माथिसम्म हेरेपछि भने  “होइन ए मित्र तपाईँ त आफूलाई प्रगतिशील बताउनु हुन्छ । तर तपाईँको लुगा लवाइ र यसो हेर्दा त पुँजीपति पो देखिनु हुन्छ नि ?” मलाई अप्ठ्यारो लाग्यो के लवाइको कुरा गरेको भनेर । मैले यसो हेरे उनी अलिकति गम्भीर नै देखिन्थे । अनि मैले भनेँ,  “हेर्नुस मित्र, मान्छेको विचार, व्यवहार र कार्यशैलीले पो जाँचिन्छ, न त उसको लवाइ र खवाइले ।” मैले त्यति भनिसकेपछि अर्को मित्रले हाम्रो ध्यान अरु कुरामा मोड्नु भो । अहिले सम्झदा पनि अचम्म लाग्छ प्रगतिशील विचार बोकेका मित्रहरुको व्यवहार ।

राजनीतिको विषम परिस्थिति त्यसबेला मैले अनुभव गरें जुनबेला मेरो अभिन्न मित्र तेह्रथुम जिल्लाबाट राष्ट्रिय पञ्चायत सदस्यमा उम्मेदवार बन्न पुगेका थिए । सो समयमा प्रगतिशील विचार पक्षले सो चुनावलाई बहिष्कार गर्ने रणनीति लिएको थियो । मैले त्यसअघि नै तुलसी सुब्बाको घोषणा पत्र र अनुरोध पर्चा प्रचारप्रसारमा यथासक्य सहयोग गरी प्रकाशन पनि गरिसकेको अवस्था थियो । उनको चुनाव चिन्ह “घर” थियो ।

प्रचारप्रसारमा पनि म सार्वजनिक भई नै सकेको अवस्था थियो त्यो । तर चुनावको मध्यसमयमा मित्र नन्द कन्दंगवाले चुनाव बहिष्कारको यथेष्ट पर्चा लिएर आइपुग्नु भयो । म कर्तव्यविमूढ बनेर उभिनुपरेको थियो त्योबेला । लामो छलफलपछि त्यो पर्चालाई आठराईतिर नै पठाउने निर्णय गरी पठाइयो । त्यस समयमा पञ्चायती व्यवस्थालाई कसरी उपयोग गर्ने भन्ने एउटा प्रगतिशील विचार प्रवाह भएको समय पनि थियो ।

तेह्रथुमदेखि धनकुटाको मोटर बाटोको रेखाङ्कन सुरु भएको समय थियो त्यो । मित्र गोबिन्द प्रधान इन्जिनियर र पाँचथरका मित्र विजय सुब्बा र अरु ओभरसियर सो योजनामा कार्यरत थिए । ती मित्रहरुको सहयोगबाट चुनावमा ठूलो संख्यामा धेरै मजदुरको मत प्राप्त गर्न सफल भइयो । त्यस वर्षको चुनावमा मित्र तुलसी सुब्बाले अत्यधिक मतले जितेका थिए ।

बुवाले इन्जिनियर बनाउन काठमाडौँ पढ्न पठाएको छोराले आईएस्सीको पहिलोपटकको परीक्षा नै दिन सकेन । तयारी नभएको कारणले त्यो वर्षको जाँच स्थगित गरेको थिएँ । मैले आईएस्सी बडो मुस्किलले एक वर्षपछि मात्र पास गर्न सकें । दोश्रो श्रेणीमा पास भएपछि धेरै ठाउँमा छात्रवृतिको लागि धाउन थालें । चिने जानेका सबैलाई हार गुहार गरियो । कतैबाट पनि छात्रवृति पाउने आशा नभएपछि निजी खर्चले पढ्न जान बुबासँग अनुमति मागे । धेरैपटक मन्त्रालय धाए पनि धेरैलाई अनुनयविनय गरे पनि शिक्षा मन्त्रालयको चिठी बनाउन नसकेपछि मैले हार खानु पर्यो । बुबाको सपना पूरा गर्न नसक्ने भएपछि अन्त्यमा जनप्रशासन कलेजमा भर्ना भएँ स्नातक बन्न ।

त्यतिबेला जनप्रशासन क्याम्पसमा लुरुलुरु जानु पर्दा बुवाको सपनाको मलामी गएजस्तो अनुभव भएको थियो मलाई ।