नियात्रामा निस्किएका दुई नियात्राकार हामी जय छाङ्छा र पङ्क्तिकार ! २०७६ माघ १० गते शुक्रबारको दिन दिनभरि उकाली र ओराली । जङ्गल चहार्दै लखतरान कठैबरी हामी ।

न खाने फुर्सद, न बस्ने मन । एकोहोरो हिँडेको हिँडेकै छ । मध्य दिनदेखि अविच्छिन्न रोकिएको होइन पाइला । थाकेको मतलब छैन । समय बितेको पत्तो भएन । बेलाबखत मोही पिउँदै । सुन्तला चपाउँदै । यति भएपछि चिया वा पानीको तिर्सना भएन ।

अधिक गफिँदै । यात्राका अनुभूति बटुल्दै । ऊर्जा उमार्न हेर्दै, टिप्दै, खिच्दै, हिँड्दै हत्तार–हत्तार । निमग्न हामी नियात्राकार नित्य दृश्यमा हराउँदै । अन्ततः यो मरिहत्ते र हैरानी सुन्दर नियात्राका लागि ! जीवन्त लेखकीय अनुभूतिका लागि ।

भट्टेडाँडाको उकालो चढ्दै गर्दा मलाई जीवनको यात्राले तानेको जस्तो लाग्यो । जङ्गलको घना छायाँले डर र उत्सुकता दुवै जगाउँथ्यो । अँध्यारो जस्तो लाग्ने यो बाटो जीवनका अनिश्चितताहरूको प्रतीक थियो । थाप्लामा पुगेपछि देखिने दृश्यले जीवनका सबै संघर्षहरूको अर्थ खोज्ने प्रयास गर्थ्यो ।

जङ्गलको बाटो हिँड्दै जाँदा पुराना गुराँसका रुखहरू मेरो ध्यान खिचे । एकबेला रङ्गीचङ्गी फूलले ढकमक्क हुने यी रुखहरू अहिले जीर्ण अवस्थामा देखिन्थे । तिनीहरूको अस्तित्वले मलाई जीवनका उतार–चढावको सन्देश दिइरहेको थियो । कुनै न कुनै बेला सबैले जीवनका कठीन परिस्थितिहरूको सामना गर्नुपर्छ । जीवनको यात्रामा हामीले सधैं आशावादी रहनुपर्छ । जस्तै– यी गुराँसका रुखहरू फेरि एक दिन फूल्ने छन् भन्ने आशा राख्नु जस्तै ।

बाटामा भेटिएका सुनाखरीका फूलहरूले पनि मेरो मन छोए । यी फूलहरूले जीवनको संघर्षका बाबजुद पनि सुन्दरता खोज्ने प्रवृत्तिलाई प्रतिनिधित्व गर्थे । जीवनका कठीन परिस्थितिहरूमा पनि हामीले सकारात्मक पक्ष खोज्न सक्छौँ । जस्तै– सुनाखरीले जस्तै कठीन परिस्थितिमा पनि फुल्न सक्छौँ ।

लेउले ढाकिएका चट्टानहरूले मलाई जीवनका चुनौतीहरूको स्मरण गराए । जीवनमा हामीले धेरै चुनौतीहरूको सामना गर्नुपर्छ । यी चुनौतीहरूले नै हामीलाई बलियो बनाउँछन् । जस्तै– लेऊले ढाकिएका यी चट्टानहरू कति बलिया छन् ।

थाप्लोमा पुगेपछि मैले अद्भुत दृश्य देखे । यो दृश्यले मेरो मनलाई शान्ति दियो । मलाई लाग्यो, जीवनका सबै संघर्षहरूको यही नै फल हो । भट्टेडाँडाको उकालो चढ्दाको मेरो संघर्षको फल थियो यो दृश्य ।

भट्टेडाँडाको उकालो चढ्ने क्रममा मैले जीवनका धेरै पाठ सिकेँ । जीवन एक यात्रा हो । यसमा हामीले धेरै उतार–चढावको सामना गर्नुपर्छ । हामीले सधैं आशावादी रहनुपर्छ । जीवनका कठीन परिस्थितिहरूमा पनि हामीले सकारात्मक पक्ष खोज्न सक्छौँ । जीवनका सबै संघर्षहरूको फल प्रायः मीठो नै हुन्छ ।

आज म आफैँमा विलीन भएको छु । जङ्गलको बाटोमा उक्लिरहेको छु, झर्दै छु । मनमा कुनै चिन्ता छैन । शरीर थाकिसकेको छ । तर मन अझै यात्राको रसमा डुबेको छ । हातमा क्यामेरा, मोबाइल, नोटबुक सबै छन् । आँखा अगाडि देखिएका दृश्यलाई कैद गर्न म आतुर छु ।

आज हाम्रो यात्रा केवल शारीरिक होइन, आत्मिक पनि छ । हामी आफूले आफैँलाई खोजिरहेका छौँ । यो यात्राले हामीलाई जीवनका नयाँ पाठ सिकाइरहेको छ । मलाई लाग्छ, यात्रा जीवनको सबैभन्दा ठूलो गुरु हो । यसले हामीलाई धैर्य, सहनशीलता र संघर्ष गर्न सिकाउँछ ।

जङ्गलको हरियालीले मेरो हाम्रो मनलाई शान्त पार्छ । चराहरूको चिरबिराउँदो आवाजले मनलाई प्रफुल्लित बनाउँछ । हामी यहाँ एक्ला–एक्लै छौँ । तर एक्लोपन महसूस हुँदैन । प्रकृतिसँगको मेरो सामीप्यले मलाई पूर्ण महसूस गराउँछ ।

म हिँडिरहन्छु, र हिँडिरहन्छु । मेरो पाइलाको ध्वनिबाहेक अरू केही सुन्न पाइँदैन । यो शान्तताले मलाई गहिरोसँग सोच्न प्रेरित गर्छ । म जीवनका बारेमा, मानिसका बारेमा र आफैँका बारेमा सोच्दै छु ।

आज म एक यात्री मात्र होइन, एक लेखक पनि हुँ । म यहाँका दृश्य, आवाज र अनुभूतिहरूलाई शब्दहरूमा उतार्न चाहन्छु । ताकि पछि गएर म यी सबैलाई सम्झन सकूँ ।

म थाकिसकेको छु । तर म रोकिन चाहन्नँ । मलाई अझै धेरै टाढा जान छ । मलाई अझै धेरै देख्न छ । मलाई अझै धेरै अनुभव गर्न छ ।

मलाई लाग्छ, यात्रा जीवनको सबैभन्दा सुन्दर उपहार हो । यसले हामीलाई नयाँ संसार देखाउँछ, नयाँ मानिसहरूसँग भेटाउँछ र नयाँ अनुभवहरू दिन्छ ।

म आफूलाई भाग्यमानी मान्छु कि मलाई यो यात्राको अवसर मिल्यो । म यो यात्राको प्रत्येक क्षणलाई मनमनै धन्यवाद दिन्छु ।

देउरालीको चुचुरो, मेरो मनको नक्शामा सधैँ एउटा चम्किलो तारा झैँ टल्किरहन्थ्यो । हुस्सुले छोपेको त्यो दृश्य, जुन मैले कल्पनामा कोरेको थिएँ, सधैँ मेरो यात्राको प्रेरणा बनि रहन्थ्यो ।

अन्ततः त्यो दिन आयो । जब मैले मेरो यात्रा सुरु गरें । पथप्रदर्शक थियो, मेरो अटल इच्छा । बाटो कठीन थियो, उकालो चढ्नुपर्थ्यो, झर्नु पर्थ्यो । खुट्टा फुस्रो हुन्थ्यो, श्वास फेर्न गाह्रो हुन्थ्यो । तर मनमा एउटा आशाको किरण सधैँ बलेको थियो । देउरालीको त्यो दृश्य, जसले मलाई निरन्तर प्रेरित गरिरहेको थियो ।

मैले थकाइ, भोक, प्यास सबै बिर्सें । किनकि मेरो मनमा एउटा मात्र लक्ष्य थियो, देउरालीको चुचुरो । म हिँडिरहें, अघि बढिरहें । हरेक पाइलामा मेरो मनमा एउटा नयाँ उर्जा भरिँदै थियो ।

अन्ततः मैले त्यो क्षणको प्रतीक्षा गरिरहेको थिएँ । त्यो क्षण जब म देउरालीको चुचुरोमा पुग्ने छु । त्यो क्षण आइपुग्यो । हुस्सु छचल्कियो र अगाडि देखियो, मेरो सपनाको दृश्य । सन्ध्याकालको रातो आकाश, हरियाली जङ्गल र टाढा टाढासम्म फैलिएका धमिला पहाड र हिमालहरू ।

हामी दुवैको आँखा आनन्दले भरिए । हाम्रो मन शान्त भयो । लाग्यो – हामीले मेरो यात्रा सफल पारेको थियौँ ।

त्यो क्षण मैले बुझें, कुनै पनि लक्ष्य प्राप्त गर्न कठीन परिश्रम गर्नुपर्छ । जब हामी सफल हुन्छौँ, त्यो खुशी अतुलनीय हुन्छ । भट्टृडाँडाबाट उकालिँदै जाँदा देउरालीको चुचुरोले मलाई सिकाएको पाठ जीवनभरका लागि मेरो हृदयमा रहने छ ।