कहिल्यै नझरेको असिना झर्यो
कहिल्यै नपरेको पानी पर्यो
कहिल्यै नआएको बाढी आयो
कहिल्यै नगएको पहिरो गयो

तरल पानी चक्र भयो
सरल हावा वक्र भयो

तर, केही अनौठो नभएझैँ
सबै चिज स्वाभाविक भएझैँ
म आफ्नै सुरमा हिडिरहेँ

तापले सीमा नाघेपछि
हिमाल छोडेर हिउँ भागेपछि
कालो धुवाँले आकाश ढाकेपछि
जमिनलाई समुद्रले च्यापेपछि

मित्र ताप शत्रु भयो
टेक्ने धर्ती पत्रु भयो

तर, कुनै ठाँगेले नछुएझैँ
मनमा त्रासै नभएझैँ
सबै चिज स्वभाविक भएझैँ
म निद्रामा झैँ घुरिरहेँ
म आफ्नै सुरमा हिडिरहेँ

रुखहरू ठाडठाडै सुक्दा
नदिहरूलाई बगरले छोप्दा
ओजोनतहमा छिद्र हुँदा
सामुद्रिक जीवहरू विषाक्त पानीमा छट्पटाउँदै रुँदा

पहिले त
नबुझेरै टुलुटुलु हेरिरहेँ
पछि पछि
बुझपचाएर
मौकामा चौका हान्ने दाउ हेरिरहेँ

तर, चेत आएन ~
यसरी हेर्दाहेर्दै
हेर्ने आँखा नै हरायो भने ?
हेरिनेको छवि नै हरायो भने ?
हिँड्दा‑हिँड्दैका कदमहरूमा
गति नै हरायो भने ?

चेत आएन ~
हेर्दाहेर्दै
जङ्गलभरि नै
रुख ढाल्ने आराले खाँडो जगायो भने ?
हेर्दाहेर्दै
शहरलाई नै
प्लास्टिकको आहालले डुबायो भने ?
हेर्दाहेर्दै
आकाशभरि ढाकिएको कालो धुवाँले
वर्षाको सट्टा रगत छदायो भने ?
र हुँदाहुँदा
विकासको भूतले लखेटेर
ब्लाकहोलको डिलमै पुर्‍यायो भने ?

मेरै अभिमानको चितामा
हुर्हुर जलिरहेका
ए मेरा सपनाहरू !
ए मेरा बिपनाहरू !
आज म
तिमीहरूलाई मन खोलेरै भन्दैछु-
विकासको भूत चढेर मनोरोगी भएको छु म ।
झट्टै मेरो उपचार गराइहाल !
नत्र त
धुवाँले निसासिदै
गर्मीले छट्पटाउँदै
उजाड काख फिँजाएर बसेकी
आदिमाको तातो आँसुको पोखरीमा डुब्नुसिबाय
अब
केही बाँकी रहने छैन तिमी टुहुराहरूको भागमा !
न त मेरै साथमा पनि
डाइनोसरको भजन गाउँदै
तिमी सबैलाई
आफ्नो सति बनाएर लानुको
अर्को कुनै विकल्प बाँकी रहनेछ !