पर्या कविता:रबर बोटको वेदना
————————-
रबरको रुखमुनि
तस्बिर लिन खोजेथेँ मैले।
एक झिनो बोलि कानको
पर्दामा ठोक्कियो…..
‘ए पथिक, पर्ख एकछिन सेल्फी लिनुअघि
हेरिदेऊ न मेरो बिडम्बना।
भत्भती पोलेको छ
मेरो छाला ताछिएको ठाउँमा
भल्भली रगत बगिरहेछ भाला रोपेको घाउबाट।
एक ब्यान्डेज त बाँधिदेऊ न त्यहाँ
मलम घसी
केही राहत त मिल्छ कि?
निर्दयी मनुष्यले चोपको लोभमा रोपेको यो
भाला पनि झिकिदेऊ न
साह्रै दुखिरहेको छ।
…
झस्किएँ म
अनि अनायासै मेरा आँखा रबरको बोटलाई नियाल्न पुगे,
बिचरा पातहरू करुण वेदनामा सुक्सुकाइरहेका छन्।
..
किङ्कर्तव्यविमूढ भई ठिङ्ग उभिरहेँ म
आफ्नै छाला कसैले ताछेको अनुभव गरेँ।
…
त्यतिबेलै
अट्टहास गऱ्यो
एक परित्यक्त गाडीको टायरले
केही परबाट
त्यसकै प्रतिध्वनि भ‌ई गुन्जिइरह्यो सारा बगान
हा हा हा हा हा हा
xxxxxxxxxxxxx
डा. देवेन सापकोटा
गुवाहाटी, असम