चिम्टीमा समेटिएको जिन्दगी अनि यसै भित्रका कणहरू सम्हालेर राखे त यादगार नै हुनेरहेछ । चकलेटका बट्टा काठमाडौंको गल्लीमा पुर्‍याउने कामले थोरै राहत त दिएको नै थियो । आफूलाई यो शहर भनाउँदो ठाममा यसो तन्किनलाई पनि पाकेट खर्च चाहिने रैछ ।

हुन त इन्टर्न समिरालाई पहिलो दिन मार्केटमा चकलेटका बट्टाको व्यापार देखाउँदै गर्दा, “दादा, भोक लागेन हजुरलाई ?” भनेर मधुरो स्वरमा सोधेकी थिइन् । उसको भोकको परवाह नै नगरी, ‘छैन’ भनेर जोरपाटीदेखि चाबहिलसम्म पैदल हिँडाउने नमूना मै हुँ ।

हुन पनि त म कहाँको हुनेखाने हुँ र ? उसको रहर पूरा गरेर मलाई रित्तिनु थिएन । मैले रित्तिएको ‘म’ देखेको छु, त्यसैकारण हुनसक्छ म आफू रित्तिन्न । कति गाह्रो पर्छ है, कसैलाई हारगुहार गरेर भिख माग्न ? अझ अवस्था यस्तो परोस् कि दाता नै भिखारी होस् । आकास दाइले वेलावेला सोध्ने गर्थे, “के हो भाइ, केही चक्कर चल्दैछ क्या हो ?”

“होइन दाइ, त्यस्तो,” भनेर एकैपटकमा उम्कन चाहेको थिएँ । घुमाइफिराइ भूमिका बाँधेर स्पष्टीकरण दिनुभन्दा सहजै नकार्दा मलाई सहज लाग्थ्यो । अझ भनौँ, मलाई घुमाएर कुरा गर्नै आउँदैनथ्यो ।

समिरा पनि उस्तै त थिई । भर्खरै राजधानी आएकी, हात समातेर बाटो कटाई दिनुपर्ने । यस्तै दिनहुँ भइरहँदा, साथीहरूलाई शंका नहोस् पनि कसरी ? बाटोमा सँगसँगै हिँडिरहँदा ठोक्किँदै हिँड्थ्यौँ हामी । अडरपछिको इन्ट्री गर्न अफिस आएपछि, कमलेश अझ चिढाउँथ्यो उसलाई ।

कमलेश स्टोरकीपर जसलाई आकास दाइले अफिसमै मजैसँग बजाएका थिए । उनीहरूको खासै कुरा हुँदैनथ्यो, काम सँगै गर्थे त्यति मात्रै । कमलेशले आकास दाइलाई दुश्मन नै ठान्थ्यो, भने फरक पर्दैन । समिराकी साथी पनि बोलीचालीमा ठीकै थिइन्, तर रूपमा अलि काली । तिनले पनि समिरालाई सुबास दाइसँग के छ तेरो भनेर प्रश्न गरेको भित्ताले नसुनाएको होइन । आफू त सोझो बनेर जानेको नजानै बनेर बसियो त्यस वेला ।

शनिवार बिदाको दिन मलाई समिराले फोन गरिन्, हाम्रो आकस्मिक भेट चाबहिलको चारुमती बिल्डिङमा फिक्स भयो । त्यति वेला त्यो भवन पूर्व प्रधानमन्त्री बाबुराम भट्टराईकी श्रीमती हिसिला यमीको हो भनेर भन्थे साथिहरू । जसको भए पनि मलाई त्यो बिल्डिङसँग लिनुदिनु केही थिएन, भर्खरै शान्ति प्रक्रियामा आएको माओवादी पार्टी एक प्रभावशाली नेतासँग जोडिएको हुँदा कताकता चिसो लाग्थ्यो ।

समिरा आइपुगिन् र प्रश्न तेर्स्याइन्, “दादा, काली रितेलाई तपाईँले केही भन्नुभयो ?”

के सोधिन्, किन सोधिन् मलाई पत्तै लागेन ।

“केको बारेमा ?” मैले सोधेँ ।

“होइन, हजुरले मलाई साह्रै मन पराउनुहुन्छ रे – भनेर भन्दैथी मैले सिधै हकारेँ । अनि भनेँ – सुबास दादा, त्यस्तो हुनुहुन्न, हामी त दाजुबैनी जस्तो पो त !”

मलाई फसाद पर्‍यो समिरासँग नाउँ जोडेर जिस्क्याउँदा मलाई रमाइलो लाग्थ्यो, मौन समर्थन गर्थेँ, तर कसैलाई भनेको थिइनँ । अब सैँयाको सपना देखेको मलाई भैया बनाएपछि रितेमाथि रीस उठिरहेको थियो । सही समयमा मनको कुरा भनूँला भनेर सोचेको मेरो सपनालाई उसले भताभुङ्ग पारेकी थिई ।

समिराको त्यो प्रश्न र त्यसपछि उनको जवाफले मेरो मनमा मानौं कुनै भुइँचालो नै ल्याए जस्तो लाग्यो । साँच्चै, मनभित्र अलिअलि भएर जमेका भावनाका थुप्राहरू एकै चोटि लतारिएर ढल्यो ।

के भनूँ म ? समिराको अगाडि के प्रतिक्रिया देखाऊँ ? केही क्षण मौन बसेँ । त्यसपछि हल्का हाँस्दै भनेँ, “हो र ? मलाई त यस्तो केही थाहा भएन । तिमीले अझै के-के सुन्ने हो कुन्नि ।”

समिराले मेरो हाँसोको भाव थाहा पाइनन् कि गज्जबले छलफलबाट उम्कन खोज्न लागेको चाल बुझिन्, स्पष्ट भन्न सक्दिनँ । तर उनको अनुहारमा हल्का अलमल र अप्रत्याशित प्रतिक्रिया थियो । उनी केहीबेर मलाई घुरेर हेरिरहिन् र भनिन्, “दादा, मैले मजाक गरेकी होइन । कसैको मनसँग खेल्न त मिल्दैन नि ।”

यो सुनेर मेरो हृदयमा के-कस्ता भावनाहरू खेल्न थाले, आफैं अलमल्लमा परेँ । उनी गम्भीर थिइन्, र म भने आफूलाई सहज देखाउन खोज्दै थिएँ ।

“अनि, तिमी के सोच्यौ ?” मैले हिम्मत जुटाएर सोधेँ ।

“के सोच्नु दादा ? म त तपाईंलाई दाइको रूपमा नै देख्छु ।”

यो सुनेर मैले आफ्नो मनलाई कसेर सम्हाल्नुपर्‍यो । त्यो “दाइ” शब्दले मलाई भित्रभित्रै जलायो । मनमा कताकता घुटघुटी आउन थाल्यो । तर मेरो अनुहारले कुनै भावना देखाउन पाउँदैनथ्यो । हाँस्न खोजेँ, तर त्यो हाँसो पनि अलिकति अस्वाभाविक जस्तो भयो ।

“हो त । दाइ नै त हो नि । अरू कसरी देख्ने ?”

समिराको अनुहारमा हल्का राहत देखियो । “ठीक छ भनेँ त,” उनले भनिन्, “रितेको कुरा पनि त्यत्तिकै होला जस्तो लाग्यो । मैले त हजुरलाई सोध्नै मन लागेर सोधेकी ।”

त्यसपछि हाम्रो भेटमा कुनै नयाँ विषय उठेन । समिरा आफ्नो बाटो लागिन्, र म भने चौतर्फी चकमन्न भएको चाबहिलको चोकमा एक्लै उभिरहेँ ।

घर फर्कंदै गर्दा, म सोच्दै थिएँ – सपना भन्ने कुरा साँचो नै रहेछ । त्यो समय आयो भने बुझेर बोल्नुपर्छ, नत्र समयले भैयाको भूमिका मात्रै दिन सक्छ ।

तर यसरी हार मान्न सक्दिनँ भन्ने पनि लाग्यो ।

“अब भने मौन रहनेछैन ।” आफैलाई भनें, “समयले जसलाई चोर बनाउँछ, उसले कसरी राजा बन्ने भन्ने जान्नुपर्छ ।”

 ० ० ० ०

अर्को शनिवार :

समिरालाई मैले अर्को भेटका लागि बोलाएँ । यसपटक चाबहिल होइन, बौद्ध ।

उनी हल्का झस्केझैँ गरिन्, “दादा, यो ठाउँमा किन बोलाउनुभएको ?”

मैले गम्भीर स्वरमा भनेँ, “समिरा, तिमीलाई आज एउटा कुरा भन्नैपर्छ । म तिमीसँग केही पनि लुकाउन सक्दिनँ ।”

उनको अनुहारमा अनौठो भाव देखियो । मैले आफ्नो सास गहिरो तान्दै भनेँ, “त्यस दिन तिमीले मलाई दाइको रूपमा देखेको कुरा भनेकी थियौ । तर म तिमीलाई त्यसरी देख्न सक्दिनँ । तिमीलाई मन पराउनु मेरो गल्ती हो भने, त्यो गल्ती स्वीकार्न तयार छु ।”

समिरा स्तब्ध थिइन् । उनी केही बोलिनन् । शायद, यो कुरा सुन्न उनी तयार थिइनन् ।

“तर, मैले तिमीलाई यो कुरा भनिनँ भने पछुताउनेछु । के तिमीलाई समय मिल्छ, यस विषयमा सोच्न ?”

समिराले हल्का मुस्कुराउँदै भनिन्, “ठीक छ, दादा । तर, म के जवाफ दिन सक्छु, थाहा छैन । मलाई अलिकति समय दिनुहोस् ।”

त्यस दिनपछि हाम्रो सम्बन्ध अझै गहिरो भयो कि अलमलमै हरायो – त्यो समयले मात्रै बताउनेछ । तर, मेरो मनले एक पटक भए पनि आफूभित्रको भावनालाई साँचो स्वरूप दिइसकेको थियो ।

अन्ततः जिन्दगी एउटा चिम्टीजस्तै हो । कति कसेर सम्हाल्छौँ, त्यो हाम्रै हातमा हुन्छ ।