मेरा आँखाहरू भरिएर आए । मटरको गेडा जत्रै देखिइरहेको गाडीको सेतो दृश्य एकैछिनमा बिलायो । मेरो मनभित्र बलिरहेको एउटा आसाको दियो सधैँका लागि निभ्यो । मेरा आँखाअगाडिबाट एउटा जून सधैँका लागि अस्तायो ।

प्राक्कथनः

त्यसको आज आधि दशकपछि ।

महिन्द्राबाट हामीले एसएलएक्स बोलेरो लिएको एक महिना भएको छ । त्रिवेणीबाट निरन्तर कमलदह–ढोरपाटन–पोखरा–वालिङ हुँदै पन्ध्र घण्टामा हामी यहाँ आइपुग्यौँ । यतिबेला डार्किज इन्टरनेसनल होटेलको छतमा उभिएर मेरो आँखाहरू, अगाडी पूर्व–पश्चिम राजमार्गमा बगिरहेको मानव सागरमा एउटा अनुहार खोजिरहेका छन् । गन्नु र गन्ती मेरा भाइहरूले पनि मेरो साइडमा उभिएर त्यसरी नै हेरिरहेका छन् । आज हामी आधि दशक अगाडीको स्मृतिमा जाँदै–आउँदै गरिरहेका छौँ ।

मैले यतिबेला यो कुरा बिर्सिरहेको छु— म नेपाल राज्यको पाँच नम्बर प्रदेशको  कुनै एउटा  सामान्य सहरमा छु । मैले यतिबेला यति मात्र सम्झिरहेको छु— म मेरो देश रुकुमको त्रिवेणी पुगेर मेरो मन लुटेर आएकी उस्मानी राणाको देश रुपन्देहीको बुटवलमा छु ।

त्यतिबेला गरेको वाचा उसले यतिबेला पुरा गर्छे कि गर्दिन ? हामी उसको देश रुपन्देही आइपुगेका छौँ । हे ईश्वर ! तर ऊ यतिबेला कहाँ छे ?

प्रारम्भः                                      

मध्य असारको एक साँझ । मान्छेहरू चिनिन छोड्दै थिए । अँध्यारो बढ्दै थियो । मान्छेहरूका घरका कौसी,सडक,पेटी र गल्लीहरूमा जहिल्यै बल्ने बत्तीहरू बल्न छोडेको चार दिन भइसकेको थियो । मैनबत्तीको धिपधिपे उज्यालोमा रुकुम पश्चिमको त्रिवेणी बजार बास बस्ने तरखर गर्दै थियो ।

यतिबेला गाउँमा कुखुराहरू खोरमा पसिसके होलान्,गाई–बाख्राहरू गोठमा बसिसके होलान् । बाहरू पश्चिम आकाशमा झुल्किएको एउटा तारोलाई हेर्दै गाई–गोरुलाई घाँस हाल्दै होलान् । आमाहरू दैलोको ढुङ्गामा दियालो फोडेर चुलो जोड्दै होलान् । तर हामी त्रिवेणी गेस्ट हाउसको गेस्टरुममा रहेका आठओटामध्ये एकओटा टेबुल ओगटेर बसिरहेका थियौँ । मसँग मेरा दुईओटा भाइहरू थिए; गनेश र गनेस । नाम एउटै भएको कारण पछि–पछि म उनीहरूलाई गन्नु र गन्ती भन्न थाल्छु ।

आजको साँझ मेरो निम्ति त्रिवेणी बजारमा पहिलो हुँदै थियो । यसलाई छोडेर गएको पाँच वर्ष पछि म यहाँ फर्किएको थिएँ । कुनै बेला यहीँ मध्य बजारमा मेरो स्थापित व्यापार थियो । यात्रामा घुम्तीहरू अनपेक्षित आए,जीवनले धार बदल्यो । खैर, तर आज यहाँ सबै कुरा नौलो लागिरहेको थियो । पाँच वर्षमा बजार पाँच गुणा बढिसकेको थियो । सरकारी कार्यालय,रेडियो,बैङ्क र अन्य नयाँ उद्योगहरू सँगसँगै थुप्रै नयाँ अनुहारहरू थपिएका थिए । मान्छेहरू नौला लागिरहेका थिए । म छोडिगएको समय सम्झिँदै थिएँ । भाइहरू मोबाइलमा व्यस्त थिए ।

“दाइ ! मेरो आइफोन चार्ज लगाइदिनुस् न है !”

तल भुवादार सुरुवाल र माथि हुडीजस्तो देखिने सामान्य पोसाक लगाएकी, कम्मर–कम्मरसम्मको बाक्लो कपाल खुल्ला छोडेकी,पाँच फिट दुई/तीन इन्चजस्तो उचाइ भएकी,मेरैजस्तो तेइस–चौबिस उमेर लाग्ने एउटी नौली युवती हातमा नोकियाको एघार–सय मोडेलजस्तो देखिने कि–प्याड मोबाइल समाएर आई र साहुजीलाई हाँस्दै भनी । ऊ ढोकाबाट छिरेदेखि नै मैले उसलाई याद गरिरहेको थिएँ,आफ्नै मोबाइल प्रतिको उसको व्यङ्ग्य देखेर म नहाँसी रहन सकिनँ । म हाँसेँ ।  तर यो उसले चाल पाइन ।

अविरल वर्षाको कारण चार दिनदेखि त्रिवेणी बजारमा बिजुली थिएन । मान्छेहरूलाई मोबाइल चार्ज गर्न नै हम्मे–हम्मे परिरहेको थियो । त्रिवेणी गेस्ट हाउसमा जेनरेटर थियो । `पानी कति पर्न सकेको ! मामुसँग सम्पर्क नभएको तिन दिन भइसक्यो´ भनेर साहुजीसँग गुनासो गर्दै थिई ऊ । मैले उसलाई ठम्याउन सकिनँ । उसको बोली एडभान्स थियो; जसले ऊ यहाँको रैथाने नभएको बताउँदै थियो । मोबाइल चार्जमा छोडेर ऊ गई । र मेरो मनलाई तरङ्गित बनाएर ऊ गई ।

पुनः एक घण्टा पछाडि उसको इन्ट्री भयो । यसपल्ट ऊ सिधै बेसिनमा गएर हात धोएर हाम्रै साइडको टेबुलको एउटा कुर्सीमा आएर बसी । मैले उसलाई हेरिरहेको थिएँ । उसले पनि गौर गरेर मतिर हेरी । प्रथमपल्ट हाम्रा नजर ठोक्किए । काउन्टरतिर हेर्दै ऊ कराई– “दाइ ! अब खाना लगाउनुस् है !”

त्रिवेणी गेस्ट हाउसपछि एउटा घर छोडेर आउने घरको माथिल्लो फ्ल्याट त्यसै दिनदेखि हामीले लिएका थियौँ । हरेक साँझ–बिहानको खानाको प्रबन्ध यहीँ मिलाएका थियौँ । हाम्रा लागी सबै कुरा नौला थिए । हामीले लिएर आएको सुनचाँदी गहना उद्योगको भविष्य झनै नौलो थियो ।

भोलिपल्ट बिहान पनि ऊ त्यस होटेलमा खाना खान आइ । जागिरको सिलसिलामा टाढा कतैबाट ऊ यस ठाउँमा आएको ठम्याउन अब सकस परेन । घाँटीमा कुनै कार्यालयको आइडी झुन्ड्याएर हिँडिरहेको अवस्थामा दिउँसो मैले उसलाई बजारमा देखेँ । बाँकी केही थाहा भएन । तर हरेक दिनको साँझ-बिहानको खानामा भने हामी निरन्तर भेट्टिन थाल्यौँ ।

प्रायः हामी त्यस्तो समयमा मात्रै खाना खान पुगेका हुन्थ्यौँ, जतिबेला अरू मान्छेहरूको भिडभाड हुँदैन थियो । डिनर रुम खाली–खाली हुन्थ्यो । जहाँनेर बसे पनि अप्सन खाली–खाली हुन्थ्यो । त्यस समय मसँग मेरा सहयोगी भाइहरू अनिवार्य हुन्थे । तर ऊसँग ? ऊसँग पनि अपवाद बाहेक दुईजना केटाहरू अनिवार्य हुन्थे । धत् ! केटाहरू नभनौँ; स्टाफ साथीहरू हुन्थे ।

ऊ हातको घडीको सुइको परिणाम बमोजिम चल्ने प्राणी हो । किनकि ऊ कर्मचारी हो । उसको समय अफिसियल हुन्छ । उसले खाना खाने समय पनि एकनासको हुन्छ  । तर हाम्रो त्यस्तो हुँदैन । हामी आफ्नै मनका नीति–निर्देशन बमोजिम चल्छौँ । तसर्थ ऊ र म खानामा सधैँ भेट्टिरहनु संयोग मात्रै कसरी भइरहन सक्छ ? यसमा म आफूलाई शङ्का गर्ने ठाउँ प्रशस्तै भेट्छु ।

चौथो दिनको बिहान, समय साढे दश भइसकेको थियो । होटेलमा मान्छेहरूको आवागमन शून्य थियो । गेस्टरुमबाट आठ÷दश पाइला जति प्यासेज हिँड्दा सिडीको मुनी वासरुमको साइडमा थियो बेसिन । म हात धोएर फर्किँदै थिएँ, कताबाट हतारिँदै आएकी ऊ झन्डै मसँग ठोकिनँ, छोई मात्र । मुस्कुराउँदै सरी भनी । केही छैन भन्दै म हाँसिदिएँ । तर उसको शरीरको सुगन्धले मलाई लट्ठ्यायो । सेन्ट चैँ किनेकै हो मोरीले !

टिमिक्क परेको कालो चुज पेन्ट लगाएकी थिई । बाउला फर्काएर लगाएको सेतो सर्ट भित्र कोचेकी थिई । उसको कालो बेल्टमा मेरो नजर पर्‍यो,उसको कम्मरको साइज उनन्तिस हुनुपर्छ । मन परेको मान्छेको सबै कुरा मन पर्छ । तर ऊ हात धोएर आएर मेरो भन्दा टाढाको टेबुलको कुर्सीमा गएर बसी । सबैतिर खाली थियो, मेरो अगाडीको कुर्सीमा आएर बसेको भए उसको के जान्थ्यो !  रोक्दा–रोक्दै पनि मेरा आँखाहरू उसैलाई हेर्न पुगिरहेका थिए । चाल पाएर होला, उसले भने मलाई जतिसक्दो नहेर्ने कोसिस गरिरहेकी थिई । साहुजीले खाना ल्याएर उसको अगाडी राखिदिए । ऊ बल्ल बोली–“हेर्नु न दाइ ! आज कस्तो ढिला भयो ।”

तुफान गतिमा खाएर ऊ गई । गति जति नै तुफान भए पनि छेल्लिने बेला फर्किएर एकपल्ट हेरेकी थिई । मेरो कटौरामा दाल थपिदिन आएका साहुजीलाई मैले सोधेँ–“दाइ ! उहाँको घर कहाँ हो ?”

“ए ! उहाँ बैनीको ? बुटवल हो ।”

उसको बारेमा मसँग जिज्ञासा जति नै भए पनि बाँकी सोध्न उचित लागेन । फेरि शङ्का हुन्छ । जसले लङ्का जल्छ ।

साँझ पनि त्यस्तै समय पर्‍यो । नौ बजेको थियो । भाइहरू उठेर गइसकेका थिए । मेरो ढिलो गर्ने बानी छ । तर फाइदै भयो । हातमा थर्मस समातेर ऊ आइ । अब  झन् म ढिलो गर्ने भएँ ।

त्रिवेणी बजार उच्च ठाउँमा छ । जाडोको दुई महिना हिउँ पर्छ । वर्षको बाह्रै महिना जाडो हुन्छ । पानी चिसो हुन्छ । स्वास्थ्य सन्तुलनको निम्ति म सधैँ तातो पनि पिउने गर्थेँ । खानामा हात हालेको पाँच मिनेट भित्र नै ऊ किचन तिर हेर्दै कराइ–“दाइ ! मलाई चिसो लाग्न सुरु भ’को छ । तातो पानी ल्याइदिनुस् न ल..।”

तर ऊ कराएको कसैले सुनेनन् । शान्ति सुरक्षालाई कारण देखाउँदै साढे आठ बजे नै होटेल/पसल बन्द गरिसक्नुपर्ने पुलिसको उर्दीका कारण यतिबेला चहलपहल शून्य छ । डिनर रुममा ऊ र म मात्रै एक–एक ओटा टेबल ओगटेर बसेका छौँ । सिसाहरूमा पर्दा र गेटमा चुकुल लगाएर आएका साहुजी काउन्टरमा पनि देखिएनन् । उसको अगाडी खाना राखिदिएर उनी कता गए ? पत्तो भएन । किचनतिर पनि कोही देखिएन । ऊ फेरी कराइ–“दाइ..!”

“दाइले आज सुन्नु हुन्नजस्तो छ ।”उसको एकलापलाई साथ दिनको निम्ति हाँस्दै मैले भनेँ ।

“अँ.., के ।”उसले जानी–जानी रुन्चे स्वर लगाइ । बच्चाजस्तो ।

ओख्खो ! बच्चाजस्तो हुँदा त झन् उसलाई कस्तो सुहाएको ! मेरो लागी ल्याइदिएको तातो पानीको किट्ली लिएर मैले उसलाई दिएँ । ऊ फुर्किई– “थान्क्यु..!”

“त्यो पर्दैन ।”मैले भनेँ–“हजुर पिउँदै गर्नुस्, आवश्यक परे म लान्छु ।”

‘हस्’को भावमा उसले टाउको दायाँबायाँ हल्लाई । म हात धोएर आएर आफ्नो ठाउँमा बसेँ । गिलासको पानी पिउन थालेँ । ऊ पनि हात धुनलाई बेसिनतिर जान जुरुक्क उठी । देब्रे हातले किट्ली ल्याएर मेरो टेबुलमा राखिदिँदै भनी– “लिनुस् ।”

“थ्यान्क्यु ।” मैले पनि भन्न भ्याएँ ।

“त्यो पर्दैन ।” उसले हाँस्दै भनी– “रातीको लागी म पनि अलिकति थर्मसमा हालेर लान्छु ।”

म उसलाई हेर्दै हाँसेँ । ऊ पनि हाँस्दै बेसिनतिर गई ।

–––

 ऊ मलाई असाध्यै राम्री लाग्दै थिई । उसमा म मेरी बालसखा सामनाको छनक पाउँछु । उसका कुनै न कुनै गुण जब म कसैमा पाउँछु, म उसको निम्ति खुला भइदिन्छु । मेरी बालसखा मेरो कमजोरी हो, यो मलाइ थाहा छ । तर यो केटी को हो ? यसको त मलाई नाम पनि थाहा छैन ।

पाँच दिनपछि । मलाई एउटा सकस पर्‍यो । जुन–जुन बैङ्कमा मेरो खाता थियो, ती त कुनै पनि यस बजारमा रहेनछन् । हामी बस्नेदेखि बायाँतिर एउटा बैङ्क रहेछ– शताब्दी कमर्सियल बैङ्क । द्वारमा पुग्दा पालेले मास्क र स्यानिटाइजर छर्किनेवाला आफ्नो कर्मकाण्ड पुरा गरे । भित्र हल शान्त थियो । कर्मचारी बाहेक सेवाग्राही कोही थिएनन् । म सिधै ट्रेलर लेखेको काउन्टरमा पुगेँ । दुईजना केटाहरू कम्प्युटरमा अत्यन्तै व्यस्त थिए । नमिल्ने भएर होला, मिल्ने भए कम्प्युटरमै पस्थे टाइपले । वरपर के भइरा’छ उनीहरूलाई मतलब थिएन । उनीहरूको पारा देखेर मैले उँचो स्वरमा भनेँ–“हेलो सर ! नेपाल एसबिआई बैङ्कको खातामा पैसा जम्मा गर्नु छ, के गर्ने होला ?”

“शताब्दीमा खाता छ ?”टाउकै नउठाई उनीहरू मध्येको एउट बोल्यो ।

“छैन ।”

“खाता नभई त हुँदैन ।”उनीहरूले आफ्नो डिसिजन सुनाए ।

“अब के गर्ने?” मैले भनेँ ।

“ऊ..,पहिले त्यहाँ गएर खाता खोल्ने ।”

उनीहरूले औँलो तेर्साएको निशानातिर मैले नजर लिएँ । गएर मेरा नजरहरू उसमा ठोक्किए । एक्कासि शरीरमा करेन्ट सञ्चार भयो । भर्रर काँडाहरू उम्रिए ।

देब्रे हात कपालमा गयो । दाहिने हातले आफ्नो हुलिया जाँचेँ । सम्हालिँदै बडो सजगताका साथ उसको सम्मुखमा पुगेँ । भनेँ—“खाता खोल्न के–के लाग्छ ?”

मलाई मजाले हेर्दै ऊ अदबका साथ मुस्कुराइ । मेरो मनले मान्यो– उसको मुस्कानमा जादु छ ।

मैले उसले घाँटीमा झुन्ड्याएको आइडीमा हेरेँ । जहाँ लेखिएको थियो— उस्मानी राणा । मैले मनमनै उसको नामलाई पटक पटक उच्चारण गरेँ । बल्ल उसले जवाफ दिई–“नागरिकता र दुईवटा फोटो ।”

म केहीबेरमा आउँछु भन्दै त्यहाँबाट बाहिरिएँ । ढोकाबाट निस्किने बेलासम्म उसका आँखाहरूले मलाई पछ्याइरहेका थिए । त्यो, शुक्रवारको दिन थियो ।

कोठामा आइपुग्दा कारखानामा केही मानिसहरू जम्मा भएका थिए । ग्याँस लिक भएर पाइपमा आगो लागेछ । भाइहरूले दुई मिनेटमै आगो नियन्त्रणमा लिए पनि गन्नुको देब्रे हातमा थोरै जलन भएको थियो । म उसलाई लिएर पालिका हस्पिटल खारा गएँ । बैङ्क जान भ्याइएन । आइपुग्दा बैङ्क बन्द भइसकेको थियो ।

–––

साँझको नौ बजे । त्रिवेणी गेस्ट हाउसको डिनर रुममा मानिसहरू खचाखच भरिएका थिए । मेरा दुईजना भाइ सहित हामीले एउटा टेबुल ओगटेका थियौँ । अर्को टेबलमा दुईजना सहकर्मी सहित उस्मानी थिई । बेलाबेला हाम्रा नजरहरू ठोक्किने र झुक्ने क्रम जारी थियो । बाहिर अविरल वर्षा भइरहेको थियो । टेबुलमा खाना आइपुगेको थिएन । भाइहरूतिर हेर्दै मैले भने–“कफीको डिब्बा खोइ ?”

“लास्टमा तपाई आउनु भयो ।”उनीहरूले एकसाथ भने– “हामी त नल्याई आयौँ ।”

त्यतिबेला हामीलाई कामको चाप अत्यन्तै थियो । राति अबेलासम्म बस्नुपर्थ्यो । निद्राले नसताओस् भनेर कफी पिउने गरेका थियौँ । कोठामा कुनै व्यवस्था थिएन । खाने/पिउने सबै प्रबन्ध यतै मिलाएका थियौँ । त्रिवेणी बजारमा कफी कहीँ नपाइसकेपछि अनलाइनबाट मगाएका थियौँ । म कोठा जानलाई बसेको कुर्सीबाट उठेँ । उस्मानीले मलाई हेरी ।

दौडिएर जाँदा तिस सेकेन्डको दुरीमै थियो हाम्रो रुम । तर बाहिर वर्षा यति भारी भइरहेको रहेछ कि त्यसमा पस्दा मान्छे दश सेकेन्डमै निथ्रुक्क रुझ्न सक्थ्यो । म निस्किन सकिन । हामीले छाता पनि नल्याई आएका थियौँ । यताउता हेरेँ– गेटकै साइडमा पार्क गरिएको स्कुटीको सिटमा कसैको छाता रहेछ । साहुजीलाई भनेँ–“पाँच मिनेटको लागी मलाई छाता चाहिएको थियो । यो कसको हो ? म लान्छु है !”

“सुन्नु त बहिनी ।”उस्मानीतिर हेर्दै उँचो स्वरमा उनी बोले–“एकछिनको लागी उहाँ भाइलाई छाता चाहिएको रहेछ । लिएर ल्याइदिइहाल्नु हुन्छ है !”

ओहो ! मैले उस्मानीलाई हेरेँ । उसले स्वीकृति सूचक मुन्टो हल्लाउँदै अदबका साथ मुस्काई । म बाहिरिएँ ।

मलाई उसको छाता उसको शरीरको एक अंशजस्तै प्रिय लाग्यो । उसका फिङ्गर प्रिन्टहरूमा मेरा फिङ्गर प्रिन्टहरू मिसिए । लाग्यो, यो निस्पट्ट अँध्यारो एकान्तमा हामी सँगै छौँ । मुटु ढप्प भयो । उसले घाम र पानी दुवैमा आफू सँगसँगै हिडाल्ने यो छातामा मैले उसको पर्फयुम् महसुस गरेँ । मैले उसलाई महसुस गरेँ ।

उसले पनि मलाई महसुस गर्नुपर्छ भन्ने लाग्यो । कोठामा पुगेपछि मैले मेरो पर्फयुम् उसको छातामा हानिदिएँ । अब ऊ आफ्नो छातामा मलाई भेट्ने छे । आएर यथास्थानमा बस्दै उस्मानीलाई भनेँ–“थ्यान्क्यु ।”

रिप्लाईमा ऊ त्यसै गरी सेता दाँत देखाएर फिस्स हाँसी ।

           –––

शनिवारको दिन थियो । आकाशमा बादल डम्मै लागेको थियो । समय एघार भइसकेको थियो । सदरमुकामको यात्रामा म हतारमा थिएँ । पाँच मिनेट पार भइसकेपछि दबाङ्गको जङ्गलमा म सवार बाइकलाई कसैले हात दियो । एक हातमा उही छाता र अर्को हातमा फोन समाएर उभिएकी उसलाई मैले चिनेँ— उस्मानी थिई । उसले मलाई चिनिन । भनी–“हजुरले पछाडि कहीँ गाडी देख्नुभयो र ?”

“कहाँसम्म पुग्नु थियो र ?”मैले क्रमशः चस्मा,हेलमेट र मास्क उतारेँ ।

“ए..,तपाई पो !”ऊ मुस्कुराई–“सदरमुकामसम्म ।”

“त्यति सहयोग त म पनि गर्न सक्छु,  माग्नु भयो भने ।”म हाँसेँ ।

“हैन म गाडीमै जान्छु । तपाईँको बाइकलाई किन दुख दिनु !”कुटिल मुस्कानका साथ उसले गाडी आउने बाटोतिर हेर्दै भनी ।

“निर्जीव वस्तुको दुखको बारेमा त यति सोच्ने मान्छेले झन् सजीव वस्तुको दुखको बारेमा कत्ति सोच्नुहुन्छ होला है !”मैले ऊतिर हेरेँ ।

“हेहेहे..,है !”ऊ हाँसी । भनी–“पानी पर्ला पर्ला जस्तो भइरहेको छ । रुझिने डरले म स्कुटरमा आइन । फेरी यो झरीको बेला मलाई बसमा यात्रा गर्न रमाइलो लाग्छ । अहिले त बस कुर्दा–कुर्दा ढिलो पनि भइसक्यो ।”

“झरीमा रुझ्न मलाई त रहर लाग्छ । तपाईँलाई चैँ डर लाग्ने रै’छ !”म हाँसेँ । भनेँ–“अब नडराउनुस्, म छु । तपाईँसँग तपाईँको छाता पनि छ ।”

हातले मेरो कुममा टेक्दै ऊ सिटमा उक्लिई । उसको स्पर्शको करेन्ट सिधै मेरो मुटुमा गएर शरीरभरि सञ्चार भयो । हिँडेको पाँच मिनेटसम्म हामी कोही केही बोलेनौँ । खास, उसले मेरो बारेमा केही सोध्छे कि भनेर मैले पर्खिरहेको थिएँ । तर स्मरण भयो, अपवाद बाहेक नेपाली समाजका महिलाहरू सुरुमै आफू खुल्न चाहँदैनन् । वस्तुस्थितिलाई मध्यनजर गर्दै मैँ बोलेँ–“नयाँ मान्छेसँग त कस्तो कुरै गर्न अप्ठ्यारो हुने । मिल्छ भने परिचय गरौँ हुन्न !”

“केको नयाँ ! म त तपाईँलाई चिन्छु नि ।” कानैनेर आएर ऊ बोली ।

“कसरी ?”मैले सोधेँ ।

“सँगसँगै एकै ठाउँमा खाना खाने मान्छे, म बस्ने घरभन्दा पल्लो घरमा बस्ने मान्छे र प्रत्येक दिन देखिइरहने मान्छे ।”उसले जवाफ दिई ।

“यति नै पर्याप्त छ ?”म हाँसेँ ।

“थाहा छैन ।”उसले मलाई साथ दिई ।

के थाहा छ त ? भन्न आँटेको थिएँ, भनिनँ । एक मिनेटको मौनतालाई तोड्दै ऊ बोली–“तपाईँको नाम ?”

“समय शङ्कर ।” स्पिड स्लो गर्दै मैले पहिल्यै उत्तर थाहा पाइसकेको प्रश्न गरेँ–“अनि तपाईँको ?”

“उस्मानी राणा ।”

“जङ्गबहादुरकै खलक हो र ?” म जिस्केँ ।

“त्यो पत्ता लगाउने काम तपाईँको ।” ऊ उन्मत्त हाँसी ।

“अनि घर ?” उत्तर थाहा पाइसकेको अर्को प्रश्न ऊतिर ठेलेँ । सायद मैले आधिकारिकता खोजिरहेको थिएँ । यतिबेला हामी चर्चित डाँगी मोडको ओरालो झरिरहेका थियौँ । बरियोझैँ बेरिएको सडक अगाडी खाली नै थियो । बादल बाक्लिएर आकाश कालो भएको थियो ।

“बुटवलको तामनगर ।” उस्मानीले यति के भन्न भ्याएकी थिई, सिम्रुतुतिरबाट बेतोड गतिमा आएका दुईजनाले मोटरसाइकल भित्तामा लिएर ठोक्काए । बल गरेर दुवै हातले मलाई च्याप्दै उस्मानी बेस्सरी चिच्याई । मैले बडो कुशलतापूर्वक उनीहरूबाट हाम्रो सवारीलाई बचाएँ ।

–––

सोलाबाङ्ग कटिसकेपछि केहीबेरमै झरी सुरु भयो । आकाशबाट झरेर सालका पातहरूमा बजारिएको पानीले बनेको सङ्गीतले उस्मानीलाई बिथोल्यो । भनी– “एक ठाउँमा उभिएर छाता ओढौँ ।”

त्यो समय असारको उत्तरार्ध थियो, पानी झन् जोडले पर्न थाल्यो । वरपर घरहरू थिएनन् । थप सात किलोमिटर पार भइसकेपछि मात्रै मानव बस्ती सुरु हुन्थ्यो । ऊ र म एउटै छाताको परिधिभित्र अटाएका थियौँ । बाछिटाले झनझन हामीलाई एकर्काका पास धकेलिरहेको थियो । बाहानमा झरी पर्याप्त थियो, हामी एकर्काका अत्यन्तै करिबमा उभिएका थियौँ । मैले उसको श्वास प्रश्वासलाई महसुस गरिरहेको थिएँ । छाताको वातावरणभित्र उसको र मेरो पर्फयुमको मिश्रणले अलौकिक सुगन्ध सञ्चार गरिरहेको थियो  । मलाई लाग्न थाल्यो—  यो झरी यसै गरी परिरहनुपर्छ । यो समय यहीँ रोकिनुपर्छ ।

काठमाडौँमा सँगै पढेको उसको एकजना सहपाठीको घर रै’छ मुसिकोट । उसैलाई भेट्न निस्किएकी रै’छे ऊ । फर्किन भ्याइन्न कि भन्ने अत्यास, उसको मुहारमा देखिन थाल्यो । `तपाई बस रोकेर जानू´ भनेको उसले मानिन । केहीबेरमा अलि कम भए पनि आकाश पूर्णरुपमा थामिएको थिएन । उसले भनी–“म छाता ओढाउँछु, तपाई बिस्तारै चलाउनु । यसरी कुरेर त हुन्न ।”

रुमाल निकालेर सिट पुछी । निथ्रुक्क भयो; निचोरी । चिसो रुमाल मेरो ब्यागको खल्तीमा पछि झिक्छु भन्दै राखी । म बसेँ । ऊ टाँस्सिएर बसी, बिचमा हावालेसम्म बास पाएन । ५–७ को स्पिडमा हामी हिँड्यौँ । हावाले उसको छाता पल्टाउन खोज्थ्यो । ऊ प्रतिरोधमा छाता तल दबाउन बल गर्थी । अगाडीको जम्मै दृश्य छोपिन्थ्यो । म स्पिड स्लो गर्थेँ । ऊ हाँस्थी । यो निकटता देखेर मलाई लागिरहेको थियो— मैले उसलाई पाएँ । आफ्ना दुवै हात मेरो बाहुबाट फसाएर पछाडिबाट उसले मलाई पुरै अङ्गालो हालेकी थिई । यो पल मलाई अत्यन्तै रोचक लागिहेरेको थियो । उसले भनी—“असहज मान्नुपर्ने कुनै आवश्यकता छैन है ! सम्पूर्ण दोष परिस्थितिलाई दिनुपर्छ ।”

आधीउधी भिज्दै हामी सदरमुकामको `स्यार्पू ताल´ क्याफेमा गयौँ । आकाश लगभग थामिसकेको थियो । उसले आफ्नो साथीलाई फोन गरेर त्यहीँ बोलाई । साथीसँग मेरो पनि सामान्य परिचय गराइदिई । उसको साथीले मान्दै–नमान्ने भएपछि बिहान अफिस भेट्टाउन फकिर्नेगरी ऊ आज साथीकै घरमा बस्ने भई । कफी पिई सकेर म बाहिरिनै लाग्दा उसले भनी– “राम्रोसँग जानू । तपाईँलाई आवश्यक पर्न सक्छ,  यो छाता लानू ।”

“तपाई नभएपछि छाताको के काम ?”म जिस्के ।

“ठुलो पानी परिहाले उभिएर ओत लाग्न त हुन्छ ।”उसले सिरियस भएर भनी ।

“भनेको हैन ! मलाई रुझ्न मन पर्छ ।”म हाँसेँ ।

“बिरामी हुनुपर्ला !”उसले सचेत बनाई ।

“भए पनि कोही न कोही सेवा गर्न त कसो नआउलान् !”म रोमान्टिक बन्न खोजेँ ।

“जमाना तपाईँले सोचेजस्तो नहुन पनि सक्छ ।”ऊ सिरियस भई ।

“त्यो पनि हो ।”

म गएँ भन्दै क्याफेबाट बाहिरिएँ । राम्रोसँग जानु भन्दै उसले बिदाइको हात हल्लाएकी थिई ।

बजारमा ढिलो भयो । फर्किने बेला साढे सात बजिसकेको थियो । आउँदा सँगै आएको बाटोमा एक्लै फर्किनुपर्दा नमिठो लाग्यो । कानमा एअरफोन हालेर गीत बजाएँ । गति बढाएँ । बिहान सँगै हुँदाका दृश्यहरू आँखामा आउँदै–जाँदै गरिरहेका थिए । स्पिकरको भोल्युम बढाएँ ।  कानमा गीत बजिरहेको थियो–  सँगसँगै सहेको त्यो घाम पानी नभुल्नू है………!

–––

आइतबार साढे दश बजे फोटो र नागरिकता लिएर म कोठाबाट निस्किएँ । छर्लङ्ग आकाश खुलेको थियो । बादलका सेता–सेता थुम्काहरूले पहाडका दृश्यलाई सुन्दर बनाइरहेको थियो । सम्मुखमा सिस्ने हिमाल आफ्नो रङ्गमा धपक्क बलेको थियो । शताब्दी बैङ्कको गेटमा उभिएका गार्ड दाइले हातमा स्यानिटाइजर हालिदिए । मास्क मैले लगाएर गएको थिएँ ।

भित्र बैङ्कको हल शान्त थियो । तर मेरा आँखाहरू अशान्त भए । आफ्नो कुर्सीमा उस्मानी थिइन । मैले खाता नखोलेर आउँ भयो, गार्ड दाइ छेउमा आएर सोधे–“सरको काम के थियो ?”

“खाता खोलौँ भनेको ।”म सानो स्वरमा बोलेँ ।

“सर ! एकछिन कुर्नुपर्ने भयो । उस्मानी म्याम पुग्नै आँट्नुभयो रे !”उनी यति भनेर गेटतिर गए । म बसेँ । दश मिनेट बित्यो, उस्मानी आइन । मेरो मोबाइलमा फोन आयो । गन्नुको थियो–“दाइ ! कारखानामा छिट्टो आउनुपर्ने भयो ।”

म निस्किएँ । त्यसपछि त्यो दिनभर बैङ्क आउन फुर्सद नै मिलेन ।

                                           –––

साँझको खाना खाने बेला एकतमास झरी परिरहेको थियो । हामी जाँदा सहकर्मी साथीहरू सहित उस्मानी बसिरहेकी थिई । हामी साइडकै टेबुल ओगटेर बस्यौँ । ऊ मलाई देखेर मुस्कुराई । बोलिन । मैले पनि बोलाइन । प्रत्युत्तरमा मुस्कुराएँ मात्र । थाहा भइसकेको थियो—   ऊ परिस्थिति बाहेक र आफ्ना सहकर्मी बाहेक कसैसँग खुल्दिन ।

उसका र मेरा सहकर्मीहरू खाना खाँदै उठ्दै गरिरहेका थिए । तर म भनेँ खाना खाइसकेपछि पनि हात नधोई बसेँ,  जबसम्म उसले खाइ सकिन । उसले पानी पिउँदै थिई म उठेर बेसिन तिर गएँ । हात धोइसक्दा पनि ऊ आइन । मैले ढिलो गरेँ । ऊ आई । सँगसँगै उसको पर्फयुमको सुगन्ध पनि आयो । मैले ठाउँ छोडिदिएँ । ऊ मुस्कुराई । हात धुन थाली । म बोलेँ—“खाता खोल्नलाई म आज पनि गएको थिएँ । तपाई कतिबेला आउनुभएको नि ?”

“म एघार बजे ।”उसले मतिर हेरी–“भोली आउनु न ।”

भोलीपल्ट पनि मैले भ्याइन । दिउँसो दुई बजे खाजा  खान भनेर होटेल छिरेको थिएँ, उसलाई बसिरहेको देखेँ । अफिसको ड्रेसमा थिई, घाँटीमा आइडी भिरेकी थिई । मोबाइलमा व्यस्त देखिन्थी ।

“खाजामा के छ दाइ?”मैले साहुजीलाई सोधेँ ।

“ओहो ! आज त अहिले नै सबै सकियो, केही छैन ।”उनी बोले—“एक पिलेट जति मम बचेको थियो । उस्मानी बहिनीको लागी रेडी हुँदै छ ।”

मैले उस्मानी तिर हेरेँ । ऊ मुस्कुराई । भनी–“बैङ्क जानुभएन त !”

“अँ, व्यस्त भएँ । भ्याइन ।”म उसको टेबुल अगाडीको कुर्सीनेर गएँ–“एकछिन टाइम निकालेर यहाँ आ’को खाजा पनि रहेनछ । अब जान्छु ।”

“बस्नु न ! मम आउँदै छ । अलिअलि खाउँला ।”उसले भनी ।

“तपाईँको मम किन खाइदिनु र !”मैले नखरा गरेँ ।

“मेरो होइन, पिठोको÷मासुको÷मसलाको के–केको होला नि ! त्यसमा मलाई आपत्ति छैन ।”ऊ हाँसी ।

म उसको हाँसोलाई साथ दिँदै अगाडीको कुर्सीमा बसेँ । मम आयो । उसले के भन्न आँटेकी थिई । मैले साहुजी तिर हेरेर कराएँ—“दाइ ! एउटा खाली पिलेट दिनु न ।”

“तपाईँलाई एउटै पिलेटमा चल्दैन र !”उसले ठुला आँखा बनाएर मलाई हेरी ।

“तपाईँलाई चल्दैन होला नि भनेर ।”मैले आफ्नो विचार राखेँ–“मलाई यो संसारमा जुठो हुन्छ भन्ने कुरामा विश्वास लाग्दैन । धेरै मानिसलाई लाग्छ भनेर म सचेत हुन्छु । मलाई फोहरमा विश्वास लाग्छ, जुठोमा लाग्दैन ।”

“ए.., म फोहर त छैन है !”ऊ मुस्कुराई । र साहुजी तिर हेर्दै कराइ—“दाइ ! पिलेट छोडिदिनु । बरु एउटा काँटा ल्याइदिनू ।”

“ए, तपाईँलाई चैँ एउटै काँटा चाही चल्दैन ?”मैले जिस्काउने मौका पाएँ ।

“चलिहाल्छ नि !” उसले भनी– “मलाई पनि त्यसमा आपत्ति छैन । सहजताको लागी भनेको । एउटाले खाने अर्कोले हेर्ने पनि त गर्नुभएन ।”

खाएर निस्किँदै गदा उसलाई भनेँ— “आफ्नो रुमालको याद आउँदैन ? धोएर सुकाइदिरा’छु ।”

“अँ, है ! मैले त बिर्सेछु ।”उसले भनी–“आउँदा कुनै बेला ल्याइदिनु नि !”