“… फटाहाहरूलाई सत्ता लम्ब्याउने र जनता जिप्ट्याएर फेरि चुनाव जित्ने ध्याउन्न बाहेक अरूथोकको कुनै चिन्ता छैन । बजार भाउ यसरी बेलगाम हिनहिनाउँदै छचन्नाएको छ । किनिसक्नु छैन । हामीजस्ताले त नबाँचे नि भो अब !” पोकामा टाँसिएको मूल्य नियाल्दै ऋषिराम भुतभुताउँदै थिए महिला चिच्याएको आवाज आयो ।

“लौ न नि … ! वीरबहादुर दाइ ढले ।”

लोकनाथ पुडासैनी

“अहो ? लौ न के भो यिनलाई ? … पानी ल्याओ ल्याओ ।”, अर्को कुनामा रहेका उनी हुत्तिँदै पुगे । त्यहाँ दौडादौड र खैलाबैला मच्चियो ।

“छारेरोग हो कि क्या हो ? जुत्ता सुघाउँनु पर्‍यो ।” पैसा गन्दैगरेका साहु काउन्टरदेखि कराए ।

“के को छारेरोग ? दाल, चामलको भाउ भन्दिनु भो ! सुन्नेबित्तिकै पुर्लुक्कै ढले नि बिचरा !”

“खै, अलि पर पर बस । हावा नछेक । … वीरबहादुर दाइ ! ए वीरबहादुर दाइ ! के भो ? आँखा खोल त ! लाऊ, पानी खाऊ !” मिनरल वाटरको बोत्तल खोलेर उनको निधार र गालामा छम्कँदै ऋषिरामले झकझक्याए ।

“खै खै … !?” नभन्दै साहुजी जुत्ता खोल्दै आइपुगे ।

“वाइह्यात ! उता जानुस् ।” ऋषिरामले साहुलाई नमिठोसँग फड्कारे ।

“त्यै त । के भा’होला यो साहु !? पागल !” अर्का ग्राहक बोले ।

“… जुत्ता त अब कसले कसलाई सुघाउँछ हेर्दै जानु ।” वीरबहादुरलाई उठाउँदै ऋषिरामले हाँक दिए ।