“किन यति उदास छौ ?” ठूलो रूखले सानो चरासँग सोध्यो ।

सानो चराले पखेटा चलाउँदै भन्यो, “मेरा सबै बच्चाहरू परदेश उडे । यहाँको गुँड खाली छ र यो मन झन् खाली छ ।”

रूखले हाँगा हल्लाउँदै भन्यो, “बच्चाहरू त पखेटा बलियो भएपछि उड्ने नै हुन् । तर तिमीले आफ्नो गुँडलाई सधैं जीवित राख्नुपर्छ । खाली गुँडले पनि सम्झनाको सुगन्ध बाँड्न सक्छ ।”

चराले टाउको बटार्‍यो र भन्यो, “तर उनीहरू फर्किएनन् । यो गुँडले त केवल मौनता भोग्छ ।”

रूखले बिस्तारै भन्यो, “गुँड मौन छैन । यसले हरेक दिन गीत गाइरहेको छ । तिमीलाई थाहा छ, त्यो गीत हावामा बगेर परदेशसम्म पुग्छ । बच्चाहरूले त्यो गीत सुनेर आफ्नो जरा सम्झिन्छन् ।”
चराले रूखको कुरा बुझ्यो ।
त्यस दिनदेखि, उसले हरेक बिहान गुँडको गीत गाउने निर्णय गर्‍यो ।