“आमा मलाई गणित र विज्ञान सारै गाह्रो लाग्यो । ट्युसन पढ्छु नि है ?” प्रभाले आमालाई भनी ।

“मलाई भनेर के गर्छेस् त ! भरे बा आएपछि भन् न ।”

“बा त के मान्नु होला र ! आठ कक्षा पास भएपछि त अब नपढ् भन्नुहुन्थ्यो । तैपनि तपाईं नै एकपल्ट भनिदिनू न है आमा, ल ?”

साँझ बा घर आए । आमाले दिउँसोको कुरा निकालिन्, “छोरी ट्युसन …. ।”

“त्यसले पढेर के गर्छे र ? अर्काको घर जानु परिहाल्छ, आ हुन्दे ।” बाले आमालाई भनेको उसले सुनिरहेकी थिई ।

भोलिपल्ट बिहान बाले पनि सुन्ने गरी प्रभाले आमालाई भनी, “आमा हाम्रो दाइ त कति सोझा छन् है ? स्कुलमा पनि सबैले लाटा लाटा भनेर जिस्क्याउँछन् ।”

“त्यही त नानी, यसले कसरी गरी खाला ! हामीलाई त त्यसैको पिर छ । अँ, तँ छेस् नि बाठी ….. ।”

“म त अर्काको घर जाने जात होइन र आमा ?” उसको कुरा सुनेर आमाको बोली बन्द भो, बा झल्याँस्स भए ।

“बुहारी कस्ती आउने हो ! अलि पढे लेखेकी परे त हुन्थ्यो …।” आमाले सुस्केरा हाल्दै भनिन् ।

प्रभाले तप्प आँसु चुहाउँदै भनी, “उसका बा पनि मेरै जस्तै त होलान् नि आमा ।”