भावना उपाध्याय

तँ र म— भन्ने यो शब्द, शब्दको खेल
यसले बनाउँदो रहेछ आफूभित्रै एउटा सानो जेल
हुँदैन शान्तिसँग कुनै मेल,
नखोली त्यो गाँठो परेको मनको भेल

म पनि त तिमीजस्तै,
फरक के ?
तर किन बन्न सक्दैनौँ हामी उस्तै?
मलाई दैलो बाहिर खाना पस्किई
खान्छौ तिमी किन भान्छाभित्र बसी?

तिम्रा लुगा सुकिला; मेरा मैला,
तिमी ठूलो; म सानु,
तिमी धनी; म गरिब
तिमी ब्राह्मण; म अछुत, डुम?

तर बग्छ एउटै त्यो रातो रगत
बस्ने थलो पनि त, एकै
हाम्रो प्यारो नेपाल जगत !

गर्छौ कुरा आहिले ठूला
तिम्रो चर्पी जाम हुँदा
बोलाउँछौ मलाई नै सफा
पार्नका लागि, त्यसबेला

चाहिन्छ यहाँ अर्को क्रान्ति
हटाउन यो भेदपूर्ण भाव
तिम्रो दमनविरुद्ध बोलिनेछ
गर्न आफ्नो व्यक्तिगत र सामाजिक लाभ

तर म थाकिसकेकी छु
छैन कुनै जोश जाँगर
भोग्दाभोग्दै ती भेदभावपूर्ण व्यवहार
रहेन अब तिमीहरुप्रति कुनै
आदर, कदर…

अब, म हैन,
बोल्नेछन् तिम्रै सन्तति
देखी अपराध यी

छैन त्यो दिन अब पर
जब तिम्रो हुँदैन कोही वरपर
आउनेछु “मै”
बोकी त्यो पवित्र गंगाजल
लगाउन तिमीलाई यो जुनीबाट पार।