साथीहरू बादलजस्तै हुन्छन्
कतिपय एकाएक आइदिन्छन्
छाया दिन्छन्, चिसोपन छर्छन्
तर केही समयमै अनागत हावाले उडाएर लैजान्छ
कोही भने घामसरि चम्किन्छन्
अलिकति गडगडाउँछन्
तर सधैँ उज्यालो छर्दै रहन्छन्
हामी हुर्कँदै जाँदा हात समात्नेहरू भेट्छौँ
सपनाहरू बुनिदिनेहरू भेट्छौँ
र कहिलेकाहीँ
तिनै सपनाहरू आफैँ बिलाएर जान्छन्
बोली साटिएको गल्लीहरूमा
चूपचापको ओछ्यान पन्छाउँदै
एक्लोपन उस्तै गरी पलाउँछ

साथीको रङहरू

साथीहरूले अनेक रङ बोकेका हुन्छन्—
कतिपय वसन्तझैँ उज्याला
फूलजस्तै सुगन्धी
जसले जीवनलाई हरियाली बनाउँछन्

तर केही हिउँझैँ शीतल तर कठोर
हात त दिन्छन्, तर स्पर्शमा न्यानोपन हुँदैन
कसैको मित्रता न्यानो काफलजस्तै
जो थोरै अमिलो छ, थोरै गुलियो छ
तर स्वाद लिँदै जाँदा जीवनकै सार लाग्छ

साथीको दूरी

मेरो एउटा साथी थियो—
साँझको जुनजस्तै मधुर
सधैँ साथमा रहने वाचा गरेको
तर उसले सायद बिर्सिसकेको थियो
जुन पनि घट्दै जान्छ
अनि कहिलेकाहीँ पूर्णिमाको रातमा मात्र देखिन्छ
म ऊसँग बसेर आकाशभरि तारा गनेथेँ
बिन्ती चढाइरहेको कुनै मनोकामना जस्तो
ऊ मेरो हृदयमा अंकित थियो
तर विस्तारै ऊ टाढिँदै गयो
त्यो सम्बन्धको उज्यालो मन्द हुँदै गयो
बोल्न खोज्दा सन्नाटा उत्तर बन्यो
सम्झनाका धागाहरू आफैँ बिस्कुनिए

साथीको बिछोड

छुट्टिने साथीहरू
हिउँमा बनेका ती चित्रहरूजस्तै हुन्छन्
जसलाई सानो घामले नै पगालिदिन्छ
कसैले फर्केर आउँदैन
कतिले फर्किन चाहँदैन
र कतिले, चाहँदा चाहँदै पनि फर्किन सक्दैनन्
तर मन!
यो मन जरा गाड्न चाहन्छ
पहिरो गएर गहिरो खाडल बनेको ठाउँमा पनि
त्यो उस्तै गरी टेकिरहन चाहन्छ

जीवनको पाठ

तर जिन्दगी नदीजस्तै हो
उसो त, किनारहरू उस्तै हुन्छन्
तर पानी सधैँ बगिरहन्छ
साथीहरू आउँछन्
कोही उर्लिएको भेलजस्तै आउँछन्
तर शान्त भएर बग्न नसक्दा आफैँ बिलाउँछन्
कोही जिन्दगीभर गहिरो खोला बनिदिन्छन्
जहाँ हाम्रा भावनाहरू बग्न सक्दछन्
यदि कोही आफ्नो बाटो हिँड्न खोज्छ भने
हामीले बाटो छोडिदिनुपर्छ
किनभने जबर्जस्ती समातिएको हात
कहिल्यै आत्मीय हुँदैन
र, जब स्वीकार्न सकिँदैन
त्यो अस्वीकारको आगोले
अन्ततः हामीलाई नै पोल्छ ।